Stop mij

Hoofdstuk 23

Lieve jij, 

Lang geleden. Eerst ging het wel oké. Gevoel uit, dat werkt. Of beter gezegd, werkte. Want ik kan je vertellen, je slechte gevoelens komen terug. Harder, erger, slechter. 

En dat is mis aan het gaan. Ik ben terug aan het vallen. Naar oude patronen, oude gewoontes. Oude gevoelens, oud gedrag. Ze worden huidig gedrag, huidige patronen, gewoontes en gevoelens. 
Ik weet dat ze slecht zijn en dat het slecht is. Maar het lijkt me niks uit te maken. Ik weet zo dondersgoed hoe verkeerd dit is, hoe slecht dit kan aflopen. Toch doe ik het, toch houd ik  mezelf niet tegen.
Waarom niet?
Als ik er zo over nadenk, zou ik niet weten waarom ik mezelf niet tegenhoud. Als ik mijn verstandigheid aan het woord laat. Maar die verstandigheid is onderdanig. Iets anders is dominant. Maar wat dat iets is, is mij onbekend. Ik kan het niet controleren. 

Ik zit in een soort trance. Gevangen in een luchtbel. Ik kom er niet uit, ik weet niet wat ik moet doen. 
Één manier weet ik, maar die is verkeerd. Toch heb ik hem toegepast en nu heb ik totaal geen controle meer. Ik ben het kwijt, ik ben totaal alles verloren. 

Ik zou het moeten volhouden, voor anderen. Ik moet het volhouden voor anderen en  misschien ooit voor mezelf. Ik kan het niet meer volhouden, ik wil opgeven. 
Maar het moet. Ik moet volhouden. 
Ik kan niet anders. 
Ik zou willen dat het anders is. 
Ik ben al zo kapot. Ik weet niet hoe ik het moet volhouden. 
Ik kom niet voorruit. Ik val alleen maar opnieuw en opnieuw terug. 

En dan nog de EMDR erbij, de traumatherapie. Donderdag kennismakingsgesprek. 
Ik ben bang.
Bang dat er nog meer is, wat ik me nog niet herinneren. 
Bang dat er beelden zijn, die ik nog niet gezien heb.
Bang voor de beelden, die ik al duizenden keren heb gezien. 
Bang dat het me zo sloopt, dat ik daarna niet naar school kan of normaal functioneer. 
Bang om de woorden uit te spreken. 
Bang dat ik moet omschrijven wat er gebeurt is. 
Angst drilt door mijn boten. 
Ben ik er wel klaar voor? Maar hoe had ik me meer kunnen voorbereiden?

Nee, ik weet niet of ik dit wel moet doen. Ik wil het eigenlijk helemaal niet. Nooit niet. Maar het zal toch ooit moeten. Ik weet dat ik het niet zelf kan oplossen, hoe graag ik dat zal willen. 

Mijn val terug is gemaakt. En ik zou willen dat ik kon zorgen dat het nooit meer hoefde, terugvallen. Nooit meer deze gevoelens. Ik probeer me opnieuw voor al het gevoel af te sluiten. Het mislukt, ik faal. Misschien is het beter, omdat ik nu beleef hoe hard ze terug komen. Maar kan ik ze niet opnieuw wegduwen? Telkens weer? Of is dat zonde van de energie? 
Misschien is het beter om te zorgen dat ze nooit meer terugkomen. Ik ben er klaar mee, ik weet niet wat ik hier nog te zoeken heb. Alles loopt zo ongeveer mis. Ik sluit me af, zoveel mogelijk, voor zoveel mogelijk mensen. 

Ik zou alles behalve mijn schaar weg moeten doen. Ik kan het alleen niet.

Ik wil je geen pijn, geen een mens wil ik pijn doen. 
Mezelf buiten gesloten. 
Maar ik kan dit niet meer. 
Laat er iets van verandering komen. 
Iets positiefs.

Xx