Dear you,
Bijgepraat met mijn beste vriendin, afgelopen maandag. Fijn dagje.
Dinsdag was een ellende, netzoals woensdag.
Donderdag maar een dagje thuisgebleven.
Dit was dinsdag of woensdag, het was nogal raar, wanhopig;
"Dat was net. Nu ben ik aan het huilen, de tranen stromen over mijn wangen. Mijn lichaam schokt, maar ik maak zo min mogelijk geluid.
Ik wil dood zijn. Alsjeblieft. Ik wil uit het raam springen. Ik wil gaan en nooit meer terugkomen.
Ik heb het koud en mijn spieren trillen. Ik moet eigenlijk leren, maar geen enkel woord dringt mijn hoofd binnen.
Ik wil zo graag niet meer leven. En ik heb echt iemand om mee te praten nodig. Om nu mee te praten. Iemand die zegt dat ik niet moet gaan, want ik weet dat ik dat nodig heb als ik moet blijven leven.
En mijn beste vriendin reageert niet, ik weet dat ze iets anders aan het doen kan zijn. Maar ik heb je nodig. Alsjeblieft."
Daarna kreeg ik gelukkig een van mijn beste vriendin. Jullie zullen vast wel begrijpen dat dit hierboven uit wanhoop geschreven was.
Gister was erg gezellig. Ik was bij mijn beste vriendin en haar vriendje was er ook. Maar nu, de dag daarna, voel ik me alleen. Zo alleen. Het is niet beschrijfbaar, het is niet uitlegbaar. Alleen, verlaten, maar wel met mensen om je heen.
Maar die mensen dringen niet tot mij door. Er kunnen tientallen mensen om me heen zijn, maar ik kan me alsnog alleen voelen.
Mensen praten tegen mij, maar de woorden dringen niet tot me door. Ik geef wel antwoord, maar ik vergeet wat ik heb gezegd, waarover ik heb gepraat. Ik doe alsof ik lach, maar ik wil eigenlijk huilen. Ik houd me in, ik laat mijn emoties niet zien. Ik doe alsof ik oké ben, maar ik weet dat ik niet oké ben. Ik wil huilen, maar mijn ogen zijn uitgedroogd. Tranen zijn op.
Alleen, ik voel het drukken op mijn borst. Alleen, ik voel mijn keel dichtknijpen. Alleen, mijn ogen sluiten.
Ik mis de mensen om me heen, ik mis de mensen die met me lachen. Terwijl ik ze gister nog zag. Maar vandaag, ik was alleen. Alleen, alleen met mensen die me niet begrijpen.
Me
JE LEEST
Stop mij
Non-FictionZe schreef, maar wist nooit aan wie. Soms vertelde ze een stuk aan een bepaald persoon, maar meestal wist ze niet wie. Altijd was het aan jij of jullie, maar wie dat was. Ze was niet vrolijk, ze lachte bijna nooit. Niemand die ze helemaal vertrouwde...
