Stop mij

Hoofdstuk 25

Lieve jij, 

Behandelaarster van de GGZ krijgt een andere baan. Ik kan weer opnieuw beginnen. 
Gedoe met het opnieuw beginnen dus, wanneer en met wie? De laatste keer vertelde ik een beetje meer hoe mijn gevoelens echt zitten. Dieper dan ze dachten dus. "Nu ga ik mijn uiterste best doen zo snel mogelijk te zorgen dat je verder kan bij de ggz," zei mijn oude behandelaarster. Hoor je dat niet dan altijd te doen, dacht ik toen. Op dat moment was ik al behoorlijk uit mijn doen door al het gedoe. Ik heb een keer EMDR gehad, een keer maar, de andere keren waren soms ook wel nuttig, maar EMDR is de behandeling die ik nodig heb. Dit terwijl ik sinds december (zo niet eerder) al bij de GGZ. Voor de zomervakantie zocht ik voor de tweede keer hulp. Ik weet dat het deels ook aan mij ligt dat het allemaal zo lang duurt, maar alsnog. Zo lang al bezig, niks opgeschoten.

Nouja, in elk geval. Ik zou een mail krijgen over hoe het verder zou gaan. Vandaag krijg ik die mail binnen. Komende woensdag. Ik laat hem mijn vader lezen. "Ik heb eigenlijk geen zin om daar weer zo snel heen te gaan," zei mijn vader. Flikker op. Serieus wat is er mis met jou? Waarom zeg jij dit? Wil je niet dat ik hulp krijg? Maakt het je dan niks uit dat ik me slecht voel? Blijkbaar niet, zo lijkt het in elk geval.
Van binnen voelde ik me slecht, maar ik liet niks merken. Het kan trouwens zijn dat mijn vader autistisch is, dat weet ik niet, maar dat zal wel veel verklaren. Alsnog deden die woorden pijn. Ouders zouden er toch altijd, maakt niet uit wat, voor je moeten zijn? 
Toen 's avonds begon mijn moeder erover. Wat ik en mijn vader nou wouden. Mijn vader zei dat hij woensdag niet wou, omdat hij niet in de auto durft te rijden (hij is de laatste weken vaak kapot), maar morgen gaat hij er wel sowieso in rijden. Onzin reden, vond ik dus. Ik zei dat het me niet zoveel uitmaakt, dat ik alleen niet in de toetsweek (die is volgende week) EMDR wou. Mijn moeder wou dat we allebei tevreden zijn. Ik weet dat die behandeling hard nodig is, dus ik dacht dat hoe eerder hoe slimmer. Maar ik durf niet tegen mijn vader in te gaan, aangezien ik aanvoelde dat mijn ouders alweer bijna ruzie maakte. Dus ik legde me erbij neer en we zouden een afspraak maken in de week na de toetsweek. 

Het is nu dinsdag (dit hierboven schreef ik dus op maandag) en we kregen telefoon van de GGZ, nou ja mijn vader kreeg telefoon, ik was op school. Op acht april een afspraak. Omdat mevrouw twee weken op vakantie is. Ik kan dus nog een maand wachten op de volgende keer. Dat was niet de bedoeling. Het duurt allemaal zo lang, veel te lang. Mijn hoop is allang op mensen, ik leef niet voor mezelf maar andere mensen zijn mijn anker, andere mensen is hetgeen wat mij in leven houdt. Toch kan het blijkbaar bij een hulpinstantie, ondanks dat je dat aangeeft, zolang duren voordat je begint. 
Het maakt me nog verder kapot. Hoe moet ik al die dagen doorkomen? Hoe moet ik al die keren mezelf uit mijn bed duwen, mezelf dwingen aan een nieuwe dag te beginnen? 

Dit alles doet me aan iets denken. Ik heb een soort gedachte, die inhoudt dat niemand me mag en dat iedereen maar alsof doet. Iedereen doet dus alsof ze mij mogen, maar door kleine dingen proberen ze me te laten breken. Tot ik helemaal kapot ben, ze zullen me altijd proberen te breken, met z'n allen, mij nooit liefde geven en ook nooit goed helpen. Ik zal totaal gesloopt worden, tot ik breek. Als ik dan zelfmoord probeer te plegen, zullen ze mij redden. Net op tijd, elke keer als ik het zal proberen. Zodat ik nog verder kapot ga, ik niet kan ontsnappen uit alle mentale pijn, maar dat die mentale pijn mij helemaal sloopt. 
Ik weet niet hoe ik hier ooit op ben gekomen, zolang als ik weet heb ik deze gedachte al. Het is niet realistisch, maar het is wel eng als ik in mijn hoofd alles afga en zie hoe alles kan kloppen/klopt. 
Het voelt ergens heel logisch, alsof het allemaal klopt. Ik probeer mezelf te zeggen dat het niet kan kloppen, maar ik wil bewijs voor mezelf. Dat bewijs kan ik mezelf niet leveren. Ik word er wanhopig van, wat als het waar is? Wat als inderdaad niemand van me houdt en iedereen altijd maar alsof doet? 

Dat alle hulp van de GGZ niet meewerkt, het me daar telkens tegen zit, doet me hieraan herinneren. Die opmerking van mijn vader doet me hier aan herinneren. Sommige momenten doet alles me hier aan herinneren. 
Ik zou willen dat ik dit nooit heb bedacht, dat dit kan. Het sloopt me. En ik ben bang dat als het allemaal klopt en ze dit lezen, de mensen die mij diep van binnen willen slopen, dat ze andere plannen gaan ondernemen. Wat weet ik niet, maar het zal verschrikkelijk zijn. 

Ik ben bang, bang voor mezelf. Voor mijn gedachtes. 
Maar ook voor de momenten dat ik mezelf niet onder controle heb en het zo kan zijn dat ik iedereen pijn doe, dat ik het niet meer houd en deze wereld verlaat. 

Xx,
Me