Stop mij

Hoofdstuk 27

Lieve jij,

Sorry. Sorry, dat het weer verkeerd ging. Sorry.
Het was teveel pijn. Te frontrerende beelden. Nee, ik kon er niet tegen. Sorry, dat ik het niet zei.
En ondanks alles wil ik het nu weer doen, opnieuw en opnieuw, dieper en dieper. Meer pijn. Pijn die al het andere verdoofd, overschreeuwd.

Gewoon iets wat alle emotionele pijn weghaald. Dat is wat ik wil. Ik wil er wel voor vechten, ik denk dat ik er voor moet vechten. Maar ik heb niet oneindig veel kracht.

Ik wil... Daarover heb ik een schrijfopdracht gekregen. Ik wil zoveel, hoe moet ik daar ooit een fatsoenlijk verhaal over schrijven? Hoe schrijf ik iets wat niet negatief is?

Leegte en jaloezie. Ik ben gevuld met leegte en jaloezie. Dit weekend had ik niet zoveel te doen, behalve dat ik eigenlijk aan wat werkstukken voor school zou moeten werken. Amper aan toegekomen. Te veel leegte, momenten van voor me uit staren, geen concentratie kunnen vinden, niks in mij opnemen. Enkele regels heb ik nu op het papier staan. Frans een groot project, twee reclames maken. Het is zo lastig, dingen heb ik niet goed voor elkaar. Ik heb elke keer weer het geluk, dat ik in een les voor een toets nog kan leren, waardoor ik wel hoge punten haal. Mensen zeggen dat ik mijn mond moet houden over niet goed geleerd hebben, omdat ik toch wel hoge punten haal. Dat is meer geluk mensen, en op het laatste moment leren. En projecten, daar stress ik hem om. Projecten zijn de enige dingen die me echt niet lukken. Toetsen kan ik wel maken, al gaat leren langzaam. Het is frustrerend, hoeveel tijd alles kost, dan nog niet gesproken over de energie.
Ik wil fit zijn, blij zijn. Ik voel me leeg. Ik ben jaloers op mensen die lachen, die plezier maken, die genieten van iets. Dat is iets wat ik ook wil kunnen.
Ik ben een jaloers persoon. Hoe kan ik andere mensen het geluk niet gunnen om blij te zijn? Ik haat het.

Ik wil die continue angst kwijt zijn. Angst om mijn dierbaren te verliezen, waarmee ik niet mijn familie bedoel, maar degene die mij helpen, mijn vriendinnen. De mensen die mij soms nog blij maken, voor wie ik geen toneelstukje doe. Soms wel, soms kan ik niet anders. Wil ik niet accepteren hoe het gaat, dan duw ik mijn gevoelens weg, ontstaat er een leegte, die ik opvul met neppe blijheid. Ik voel het verschil ondertussen wel, tussen die verschillende blijheden. De echte blijheid is zo zeldzaam. En waarvan ik denk dat dat echte blijheid is, weet ik het ook niet zeker van.
Misschien is dit alles gewoon nep.

Soms vraag ik me af, hoe houd ik al die leugens bij over hoe het gaat. Geloven mensen mij?
Soms vraag ik me af of hij weet wat hij allemaal heeft gedaan, wat hij allemaal heeft gebracht. Dat het elk moment zo kan zijn dat hij indirect een moord op zijn geweten heeft.
Soms vraag ik me af, hoe kan het zo zijn gelopen? Kan het anders zijn dan mijn fout?
Ik vraag me af, of hij het nog wel weet. Wat er is gebeurd.

Ik haat dit onbegrip. Nooit zal ik hem begrijpen, nooit zal ik hem normaal kunnen spreken. Altijd problemen, door hem. Nu altijd in angst, door hem.
Misschien zou ik boos op hem moeten zijn. Dat ben ik ook wel, soms dan. Maar meestal alleen maar angst en pijn.
M. zei dat ik het op moest proberen te schrijven. Ik kan het gewoon niet. Teveel pijn, die ik dan mezelf forceer boven te halen. Later misschien, dat ik het opschrijf.

Morgen, morgen wil de GGZ van mijn terugval vertellen aan mijn ouders. Alleen mijn moeder gaat mee, mijn vader kan niet. Misschien wil hij ook niet eens meer bij de GGZ komen. Ik had mezelf voorgenomen om, als het ervan zou komen, daar wat over te zeggen. Over het uitstelgedrag van mijn ouders met hun afspraken met de GGZ. Want het is ook hun fout, zij hebben het erger gemaakt en ze maken het erger. Niet dat ze het beseffen, waarschijnlijk. Nee ze denken dat ze alles goed doen, wat ik haat. Accepteer je eigen fouten, probeer ze te verbeteren. Je kunt toch niet perfect zijn, je maakt altijd wel fouten.
Ik wil echter niet dat het terugvallen aan mijn ouders wordt verteld. Waaorm niet? Om mijn ouders, die alleen maar bezorgd doen en mij toch niet begrijpen en daardoor ook nooit kunnen helpen.
Voor het eerst zei ik er iets van, dat ik iets niet wilde. Ik mailde de GGZ terug, degene die dat gesprek met mijn ouders en mij gaat voeren. Want ja, ze lieten via de mail weten dat ze een afspraak wilden maken om dat te vertellen. Krijg ik een automatisch antwoord terug, dat die persoon pas morgen terug van vakantie komt. Ik kan er niet tegen. Tegen de organisatie bij de GGZ, hoe slecht alles is geregeld en hoe lang alles duurt. En ook hoe slecht ze naar mij luisteren. Ik weet dat ik niet goed ben in aangeven van hoe ik me precies voel. Maar zouden ze niet meer van dat soort gevallen tegenkomen bij de GGZ? Mensen die ook niet hoe gevoelens kunnen uitleggen?

Hoe kan de GGZ hetgeen zijn wat me er bovenop moet helpen?

Xx,
Me.