Stop mij

Hoofdstuk 20

Lieve jij, 

Ben ik nou echt de schuld van dit alles? 
De manier waarop jij tegen mij praat, lijkt het zo. Ik krijg verwijten over mijn negativiteit en onzekerheid van jou. Ik weet dat je dit niet leest en waarschijnlijk nooit zult lezen, maar ik heb het idee dat je me niet begrijpt. Niet begrijpt hoe diep mijn onzekerheid zit. 

Je beveelt me soort van om niets meer over mijn gewicht te zeggen. Ik weet dat die okey is, maar ik kan mijn onzekerheid erover alsnog niet tegenhouden. 

Ik probeer niet meer tegen je in te gaan. Zo lastig, aangezien ik het vaak met je oneens bent. 
Hoe moet ik je kunnen geloven, vertrouwen op je woord? Hoe zou ik dat moeten doen, als ik een en al onzekerheid ben. 

Iedereen vertel wat hij of zij het beste voor mij lijkt. Wat ik zou moeten doen. Wat ik moet doen. Wat goed voor me is. 
Ik weet dat het van iedereen goed bedoelt is. Het is alleen maar lief, dat jullie mij zo willen helpen. 
Toch wil ik jullie zeggen dat als iedereen andere dingen voor mij zegt die goed zijn, ik geen energie heb om ze allemaal te doen. Ik probeer wel een paar dingen, maar ik ben al elke dag kapot (moe). 
Naar mijn idee probeer ik zoveel dingen, maar ik denk dat het er eigenlijk niet veel zijn. Het voelt alleen als heel veel. Misschien omdat die dingen lastig zijn, omdat ze me van binnenuit opvreten, aan me knagen. 

Mijn moeder zei vandaag iets als of we willen zeggen dat als we ons niet lekker voelen, in de zin als dat het niet goed met ons gaat in ons hoofd. Mijn antwoord was dat ik dat dan altijd wel kon zeggen, de hele dag door. Geen reactie daarop van haar. Later zei mijn vader wel dat hij wel begreep dat als ik elke dag zou zeggen dat het niet goed gaat, dat ik dat niet wil doen. 
Mijn moeder vroeg ook om minder langs elkaar heen te leven. Dat is mijn manier om met mijn familie, mijn gezin, te overleven. Er langs af leven, om minder vragen te krijgen. Ik stel ook niet veel vragen aan mijn ouders, expres niet, om er hopelijk minder terug te krijgen. Blijkbaar vindt mijn moeder dit niet fijn. Ik weet niet of ik er wat aan ga doen. 

Het is bijna december. Dat betekent jarig zijn, sinterklaas en kerstmis.
Kerstmis, met familie zijn. De familie die ik haat. En blij zijn, niet dat ik dat kan.
Sinterklaas en jarig zijn, voor allebei moet ik dingen bedenken die ik wil. Maar alles wat ik wil is een beetje meer blijheid. Hoe kan ik dan ooit een verlanglijstje verzinnen?
December betekent ook nog meer drukte, met bij mensen op bezoek gaan (waarom dit altijd in december moet, geen idee) en projecten van school die af moeten zijn, bovendien blijkbaar het ideale moment om toetsen te geven, zo vlak voor de vakantie. Ik word zoals altijd gek van de drukte. 
En dan stellen mijn ouders voor om geld voor paard te rijden te vragen voor mijn verjaardag. Ik zou dat dolgraag willen hoor, paardrijden. Alleen ik heb al amper tijd, hoe wil ik daar ooiit tijd voor hebben? Ze lijken niet te begrijpen dat school bij mij voor alles gaat (ieder normale ouder vind dit toch?), maar ze denken dat ik wel tijd over heb. 

Vanochtend voelde ik me wel goed, tot een paar uur geleden. Ik werd te moe, niet zo lekker en toen kwam ook mijn moeder met de bovenstaande dingen aan. Te veel was dat. 
Hoeveel minuten, uren of dagen houd ik het nog vol clean te zijn? Ik ben bang dat het niet veel is. Maar ik probeer door te zetten. 

Gister weer hockey, laatste buitenwedstrijd van het seizoen. Alweer aan de kant begonnen, ben ik nog wel goed genoeg voor het team? 
Verloren van een tegenstander met alleen maar bitches in het team. Onterecht, door een stomme scheidsrechter die dat alsof we zes waren. 
Het laat me niet beter voelen, het hockey, op deze manier. Toch hoop ik dat als we binnen, in de zaal, gaan hockeyen het weer beter gaat. En het me wel weer plezier doet. 

Ik ben ongelofelijk moe, ik had vannacht een nachtmerrie. Ik houd mezelf waarschijnlijk vanavond wakker, omdat ik niet weer een nachtmerrie wil. 
Bij mij zijn ze te echt, te gevoelig onderwerpen. Waarom doen mijn hersenen mij deze nachtmerries aan?

Ik zou eigenlijk wel weer een stukje willen schrijven, een kortverhaal. Al een paar dagen. Maar ik vind geen inspiratie. Ik zoek writing prompts (ofzoiets) op, maar ik kan me niet goed genoeg op het Engels concentreren om het te snappen. Het frustreert me. 

Love,
 me