Stop mij

Hoofdstuk 17

Lieve jij,

Gisteravond was het weer mis. Ik kon het niet laten. Automutilatie. Terug naar nul, weg trots op de dagen dat ik niet gesneden had.

Ik heb nu toetsweek en voor mijn gevoel gaan alle toetsen bar slecht. Niet dat iemand dat weet. Ik zeg gewoon dat ze goed gingen, of zoiets in elk geval.

Tot nu toe heb ik twee onvoldoendes dit jaar. Ter vergelijking, vorig jaar nul en in de eerste twee. 

Ik voel me er zo slecht om. Het voelt alsof het enige waarvan ik wist dat ik het kon, ik niet meer kan. Al weet ik dat het waarschijnlijk is omdat mijn hoofd vol zit met allerlei andere dingen, het voelt zo slecht.

Ik ben nu bang voor elk punt dat ik nog moet terugkriigen. Ik ben bang dat ik die toets die ik nog moet maken ook verknal. Ik zit nu, 's ochtends ervoor nog te leren. Maar de concentratie is totaal weg. Ik bijt zenuwachtig op mijn lippen, die aan de binnenkant al helemaal kapot zijn.

Niemand lijkt te begrijpen waarom ik me zo slecht voel om die lagen punten. Ik kan echter ook niet de juiste woorden vinden om het uit te leggen.

Maar het is slopend. Het is ook, denk ik, de reden dat ik me gisteravond zo slecht voelde (om eerlijk te zijn, nu nog steeds).

Ik lag in bed. Zoveel pijn, zoveel tranen. Ik vervloekte het feit dat ik geen suicide kon plegen. Ik bedoel, die botte schaar snijdt echt niet door mijn polsen heen (misschien wel zl goed) en ik kan niet uit mijn kamer komen.

Ik wou alles vergeten, alle mentale pijn was te veel. Ik ben moe van alles.

Maar toen ging ik dus snijden, om het te vergeten.

Ik voel me nog steeds slecht, en ik schrijf dit nu even op mijn telefoon (waar ik dus niet mee om kan gaan). Ik heb nog niet het idee dat het helpt.

Waar zijn de woorden als ik ze nodig heb?

Soms vraag ik me af, of het niet beter is voor iedereen als ik dood ben. Ik bedoel, voor de GGZ ben ik gewoon persoontje x. Mijn ouders hebben mijn zus nog en mijn zus lijkt mij niet nodig te hebben.

E. Weet niet meer wat ze moet zeggen om mij te helpen. Ik neem haar dat niet kwalijk, ik begrijp het en het is ook logisch. Maar het laat me zo hard twijfelen aan het nut dat ik kan hebben voor deze wereld. Ben ik nuttig voor iemand?

Kan ik alsjeblieft van dit alles af zijn?. Ik zit nu weer bijna te huilen en ik moet zo naar school. Blij doen. Ik kan het niet meer, ik weet niet meer wat vrolijk zijn is.

En dat haat ik. En ik ben jaloers op mensen die wel echt kunnen lachen. Stomme ik dat ik ben.

Ik haat mezelf het meest van alles. Maar ik reageer dat vaak op anderen af. En dat is slecht van me, het spijt me ook als ik dat ooit op een van jullie doe.

Iemands oma uit mijn klas is overleden. Ze blijft thuis. Logisch.

Maar ik wil ook thuisblijven. Ik voel me ook slecht. Niemand lijkt dat te merken. Maar tegelijkertijd wil ik bewijzen dat ik misschien nog wel sterk genoeg ben om naar school te kunnen.

Love, me