Stop mij

Hoofdstuk 36

Lieve jij,

Waarom zou ik nog langer leven? Waarom zou ik me door alle dagen slaan, niet wetend waarom? Waarom doe ik dat?
Alles waaraan ik me kan vast houden is niet egoïstisch zijn en geen andere mensen pijn doen. Maar soms is dat ontzettend weinig om me aan te binden, om me aan overeind te houden.

Mijn huid voelt te zacht, te glad. Ik moet het kapot maken. Voor ik weet bloedt het. Ik heb niet door wat ik doe. Dat ik mijn afspreken overtreed aan mezelf, om mijn armen heel te laten. Ik besef niet hoeveel moeite ik hier straks mee heb, om het te verbergen. Hoe leg je uit dat je armen vol kleine wondjes zitten?

En hoe leg je uit dat je niet goed hebt kunnen leren, maar alsnog hoge punten haalt? Het lukt me niet om me op school te concentreren, mijn hoofd staat er niet na. Toch haal ik nog altijd hoge punten, al zijn ze voor mij niet hoog. Mensen verwijten mij dat soms, zeker als ik een keer zeg dat ik het niet goed ken. Maar het valt niet uit te leggen.

Ik heb niet echt door wat ik allemaal aan het doen ben, dat vind ik als ik er over nadenk vrij beangstigend. Maar momenteel denk ik niet veel na, doe ik gewoon maar wat. Voor mij uit staren, het grootste deel van de tijd. Mijn hoofd zit vol met watten, zoals men dat zegt. Ik heb geen helderheid, niet veel controle over wat ik doe. Het is maar goed dat suïcide plegen niet te makkelijk is, met deze onhelderheid. Want ik weet hoe gevaarlijk het momenteel is, ik weet dat ik moet zorgen dat ik veilig blijf. Dat lijkt een van het weinige wat ik nog weet. Verder voel ik me als een soort zombie, verdoofd, maar nog steeds pijn.

Een docent maakte vandaag een grapje op school over depressief zijn. Een docent nota bene. Dat zou toch niet moeten? Het deed me iets, gewoon dat de maatschappij zo laag is gezonken. Ik ben alle grapjes over depressies helemaal zat. Alsof ik nooit serieus zou worden genomen door iedereen die er grapjes over maakt.

Mijn ouders vragen zo af en toe naar hoe het gaat. Nooit geef ik een echt antwoord. Ik weet het antwoord sowieso en ik wil ze niet teleurstellen.
Ze weten niet hoe ik me voel, ze weten niet hoe hard ik vecht. En niemand, niemand lijkt te beseffen dat ik helemaal niks met mijn ouders wil delen.

Net zoals niemand lijkt te beseffen hoe vaak ik verlies, hoe erg ik verlies. Hoe zwak ik ben. Elk litteken, elke wond, is een verloren strijd. Mensen zeggen dat ik sterk ben, maar ik geloof ze niet. Ik voel me ellendig door de negativiteit in mijn hoofd, maar ik weet niet wat ik er aan moet doen. Ik zou willen dat alle negativiteit zou verdwijnen. Al is alles misschien onmogelijk, maar dan een groot deel.

Ik wil niet meer vechten ervoor. Ik verlies toch. Elke dag opnieuw. Alles wat ik nog kan is afwachten. Maar ook dat valt me zwaar. Afwachten op iets wat niet vanzelf kom en dan tussendoor gekweld worden bij de GGZ. Ik merk niet dat het iets helpt, al verwacht ik dat ook nog niet.

Ik weet het niet. Wat ik moet doen.

Hoe ik moet overleven.

Xx,
Me