Stop mij

Hoofdstuk 6

Dear you, 

Alles goed met jou? Ik ben altijd zo egoïstisch, ik praat alleen maar over mezelf, ik vraag nooit aan jou hoe het gaat. Dus vertel mij eens iets over jezelf.

Toch ga ik ook weer over zelf zeuren, anders heb ik het idee dat mijn hoofd gaat ontploffen. 

Ik ben eind vorig jaar al een keer bij een psycholoog geweest, maar dat heeft mij niks geholpen. In de laatste weken van vorig schooljaar ben ik samen met mijn twee vriendinnen naar een lerares geweest, omdat het toen ook al slecht met mij ging en ik wist dat er iets moest veranderen. Bij het zorgteam op school is toen besloten dat ik naar de schoolmaatschappelijk werkster moest. Deze begon na de zomervakantie. Na een paar keer praten vertelde ik hoe slecht ik  me eigenlijk voelde. Ik moest naar de huisarts om alles te vertellen, die wees me weer door naar de GGZ. Afgelopen dinsdag had ik daar een intaken-gesprek. Van te voren had ik van die stomme rot vragenlijsten moeten invullen. Die dingen zijn werkelijk een hel. 

Het gesprek zelf was totaal niet leuk om te voeren. De zoveelste persoon die ik moest vertellen hoe ik me nou voel en alle andere dingen. Waarom moet dat elke keer opnieuw worden verteld? Uiteindelijk kwam eruit dat ik misschien een vorm van autisme heb en dat ik waarschijnlijk last heb van stemmingswisselingen of problemen. Wat het precies was weet ik al niet meer.

Nu moet ik komende dinsdag een IQ-test doen, ze zeggen dat het is om mijn zwakke en sterke punten te ontdekken. Verder nog een gesprek met het gehele gezin, mijn ouders moeten een gesprek voeren om te kijken of ik meer symptomen van autisme heb en ik moet ook nog een gesprek met een jeugdpsycholoog of psychiater. 

Pas daarna kunnen ze een echte diagnose doen en dingen zeker stellen, Dan moet er nog een behandelingsplan bedacht worden en pas op dat moment kan de behandeling beginnen. Nog een lange weg te gaan en ik vraag me af waarom dit zo lang moet duren. Een paar weken duurt het, zeiden ze. Dat lijkt misschien niet zo lang maar voor mij is het wel vreselijk lang. Ook moet ik waarschijnlijk dus nog twee keer opnieuw alles vertellen. Of drie keer. Snappen ze daar bij de GGZ dan niet dat ik daar geen zin in heb?!

Op school was ik weer een paar uur afwezig en iedereen vroeg dus gelijk waar ik was en dat soort dingen. Ik vind het erg moeilijk om daar antwoord op te geven, maar meestal mompelde ik gewoon iets als dat het ze niets aangaat. 

Alleen ik ging helpen bij het boekenfonds op school, samen met een andere jongen uit mijn klas. We waren ruim voor het einde van het lesuur klaar en we wouden de les niet meer in, dus gingen we maar in een een of andere ruimte zitten. Hij vroeg dus waarom ik zo vaak afwezig was. Er waren geen andere mensen en op dat moment kon ik al helemaal niet meer liegen of zeggen dat hem dat vrij weinig aanging. Ik legde dus uit dat ik naar de GGZ was, omdat ik me niet goed voel in mijn hoofd. Hij stelde gelukkig niet veel vragen, dus het was zo ongeveer hierbij gelaten. Toch voel ik iets van onzekerheid, wat nou als hij het aan de rest van de klas gaat vertellen? Ik vertrouw hem eigenlijk niet echt. Nu, achteraf, vraag ik me ook af waarom ik dit aan hem heb verteld. Ik kan de tijd helaas niet meer terugdraaien. 

Me