Stop mij

Hoofdstuk 46

Lieve jij,

Ik ben nu dus weer opgenomen, bij de GGZE. Alweer zo'n acht weken. Ik moet/mag nog twee weken hier blijven. 

De eerste acht weken hier waren het traject diagnostiek. Dat is nu voorbij en er is vrij weinig nieuws uit gekomen. Depressie en PTSS met verlaat begin, dat wist ik beiden al. PDD-NOS en sociale fobie verbaast me beiden niet. Dus ik weet niet hoeveel ik hieraan heb, want ik wilde vooral een goed behandeladvies en dat geven ze wel deels, ze geven een aantal namen waar ik nu misschien terecht kan, maar ze willen me niet helpen met kiezen tussen die plekken. Wel zeggen ze welke behandelingen het beste mij kunnen helpen, EMDR weer, en psycho-educatie misschien voor het autisme. 
Maar ja, ik moet het hiermee doen. Alleen moet ik nu dus op zoek naar een volgende woonplek (voor thuis wonen ben ik te suicidaal, hehe). En dat is zo'n ellende, er zijn amper duidelijke websites, sowieso zijn er een aantal maanden wachttijd dus ik moet die wachttijd ook zien te overbruggen. De vraag is dan weer, waar die tijd te overbruggen. Kan dat thuis? Ik weet het niet, als ik over twee maanden terecht kan misschien. Maar langer moet het niet duren. En laat die twee maanden de kortste wachtttijd zijn van alle opties die er zijn, als ik dan geluk heb. 

De psychiater liet gister het woord chronisch vallen toen het over mijn depressie ging, maar dat had waarschijnlijk of niemand gehoord, of ik weet niet wat, maar er is in elk geval niet op in gegaan. Dus nu vraag ik me af, ben ik voor altijd depressief? 
Wat heeft het leven dan nog voor zin, als ik me voor altijd ellendig zal voelen. Waarom zou ik dan nu nog proberen mijzelf beter te voelen, te vechten voor die toekomst die ik voor ogen heb (of had, hij begint te vervagen). In die toekomst zag ik mezelf, terwijl ik me beter voelde (al heb ik geen idee hoe het is om je goed te voelen, om echt voor langere tijd blij te zijn). 

Ik weet het nu allemaal niet meer goed. Wat moet ik doen? De drang om te automutileren is hoog en al lange tijd continue aanwezig. Ik weet niet hoelang het nog duurt voordat ik daaraan toegeef. 
Gister voelde ik me ontzetten wegzakken. Ik had behandelplanbespreking gehad en ik wist dat ik daarna afleiding moest zoeken om niet weg te zakken. Maar het lukte niet, dat afleiding zoeken. Ik had er geen concentratie voor en ik haatte het zo hard. Ik kon bijvoorbeeld ook niet naar buiten (ik heb vrijheden, dan mag ik gewoon van de afdeling af wanneer er geen dagprogramma is), want ik wist niet of dat goed zou gaan. Niet dat het mij boeit als ik dood ben, maar andere mensen wel, mensen voor wie ik moet blijven proberen te leven. Dus bleef ik binnen, maar hier op de afdeling had ik op dat moment niks te doen. 

Maar ik moet dus weer EMDR gaan doen. Ooit, een keer, binnenkort. En ik vind het doodeng, ik heb namelijk al eerder EMDR gehad, dat was vlak voor mijn eerste opname. Ik ben toendertijd zo erg achteruit gegaan dat ik opgenomen werd en ik ben bang dat ik weer achteruit ga. Nu heb ik nu wel een beter vangnet, meer vrienden met wie ik kan praten, een betere band met mijn ouders en natuurlijk mijn lieve vriend. Maar toch, het blijft eng. De beelden ophalen, die je zoveel pijn doen, dat je ze helemaal had weggestopt en je zou het liefst willen dat ze voor altijd weg bleven. 
Ik heb zelf heel vaak gedacht dat ik niet zoveel last had van wat er in mijn verleden is gebeurd. Ja, ik heb af en toe flashbacks, maar dat leek me niet zo raar. Ik wist wel dat ik er ooit tegen behandeld zou moeten worden, maar ik dacht als dat alles is, dan kan dat wel geduld hebben. Mijn psychiater heeft me er nu op gewezen op welke manieren ik er allemaal nog meer last van heb. Ik houd altijd de hele omgeving in de gaten, ik ben altijd gespannen, ik wantrouw mensen. Voor mij zijn deze dingen normaal, ik doe ze al zolang als ik me herinner. Maar blijkbaar is dat niet zo.

Dat betekent ook dat ik er vanaf kan komen, waardoor ik veel minder moe zal zijn. Zou ik dan moeten denken. Maar ik kan enkel denken aan die rottige EMDR, die mij eerder meer heeft belast dan iets heeft opgebracht. 

Het volgende stuk zal voor menig mens waarschijnlijk heel raar klinken, maar ik moet het toch kwijt. Ook een extra trigger waarschuwing, denk ik zo. 
Ik wil zo graag automutileren. Als ik automutileer, snijd ik. Op mijn armen voornamelijk, al staan die eigenlijk vrij vol met littekens. Ik heb in de tijd dat ik hier zit nieuwe mesjes gekocht. Een tijd terug waren namelijk bijna al mijn mesjes afgepakt en ik zit sindsdien daarom wel in de stress. Dat is nu beter. Bovendien zijn deze mesjes scherper. Maar ik heb er pas twee keer ofzo mee gesneden. Alleen, waar het om gaat, ik zou zo graag een keer een ader willen raken. Of dat het gehecht moet worden of iets. Ik vind dit van mijzelf ook bizar klinken, maar het is een sterk gevoel. Dat er een keer iets serieus aan moet zijn. Ik heb btw wel wonden gehad die eigenlijk misschien gehecht hadden moeten worden, maar ik ben ook bang voor het hechten, en daarom heb ik altijd de verpleegkundigen ervan overtuigd dat het prima kon met hechtpleisters. Ook een keertje gelijmd, en toen viel ik bijna flauw, hehe. Maar het voelt alsof ik pas serieus goed kan snijden als ik een keer een ader raak. Of iets. Het moet gewoon dieper, beter, het automutileren. 

Zo ook over zelfmoord. Ik heb hier allerlei onderzoeken gehad en daar kwam best wel eens de vraag in voor of ik ooit een zelfmoordpoging heb gedaan. Ik moet die met nee beantwoorden en op de een of andere manier voelt dat rot. Alsof ik niet serieus dood wil. Aangezien ik al een jaar of twee lang roep dat ik dood wil en nog steeds geen poging heb gedaan, waarom zou iemand mij dan nog serieus nemen? Misschien overdrijf ik wel. Ik heb altijd nog iemand om voor te leven. Mensen waarvan ik weet voor wie ik het niet kan opgeven. Maar tegelijkertijd, hoelang houd ik het zo nog vol. Iemand heeft weleens tegen mij gezegd dat ik niet aan het leven ben, maar aan het overleven. Komt misschien wat bot over, maar ik wist wel dat degene gelijk heeft. Leven, dan geniet je van dingen, wil je leven. Overleven, ik zit enkel af te wachten tot het beter wordt en te vechten om de dagen door te komen. 
Maar er is ook iets in mijn hoofd dat zegt, of eigenlijk meer zei, van als je een poging doet, moet het in een keer goed gaan. Dat heeft me vroeger weleens tegengehouden. Want wat als het mislukt, dan zouden ze me opsluiten. Nu ben ik dat ondertussen af en toe ook al, dat ik wel erg creatief moet zijn om een manier van zelfmoord te verzinnen (niet dat dat ooit niet lukt). Dus ja, zo erg heb ik dat niet meer dat een zelfmoordpoging geen zelfmoordpoging mag zijn, maar gewoon moet lukken. 
En mensen zouden mij toch veel serieuzer nemen, als ik een poging had gedaan? 
Denk nu btw niet dat ik een zelfmoordpoging zou doen, gewoon om dat te kunnen zeggen. Nee, dat zal ik niet doen. Maar ik vraag me meer af, wil ik wel echt dood? Is het niet meer de rust die ik zoek?

Ik wil trouwens wel nog zeggen dat ik niet per definitie tegen EMDR ben. Ik geloof best dat het een goede manier is om trauma's te verwerken, ik snap ook wel hoe het zou moeten werken, maar EMDR werkt gewoon bij mij niet. Toch wil ik mensen met een trauma aanraden om EMDR te doen, ik heb verhalen gehoord dat het wel heel goed kan werken en ik hoop ergens ook dat het op een dag bij mij zal werken, alleen mijn vertrouwen erin is best beschadigd omdat het de eerste keer geen enkel positef effect heeft gehad, eerder een negatief effect zelfs. 
Ook wil ik zeggen dat ik weet dat mijn gedachtengangen over automutileren en zelfmoord niet normaal zijn. Vergelijk je hier alsjeblieft niet mee en ga dit alsjeblieft niet ook willen. Begin nooit aan automutileren en als je er van af wil raken mag je mij altijd een berichtje sturen, dan zal ik kijken of ik je kan helpen. Ook zelfmoord is geen oplossing, er zullen altijd mensen verdriet hebben, mensen hier op wattpad, maar ook mensen in je omgeving waarvan je het niet verwacht. Gewoon klasgenoten, een neef of een nichtje waar je eigenlijk geen band mee hebt, mensen met wie je sport. Er zullen altijd mensen zijn die je ontzettend veel pijn doet als je zelfmoord pleegt en ik hoop heel hard dat jullie beseffen dat zelfmoord geen oplossing is en je altijd weer beter kan worden. Ik moet dit ook voor mezelf geloven. Geloof je dit niet voor jezelf, dan geloof ik in je, dat je beter kan worden en dat je weer zal lachen.

Xx Somnium