Stop mij

Hoofdstuk 48

Lieve jij, 

Ik weet niet meer wat ik de laatste tijd heb geschreven. Ik ga vooruit, maar ook achteruit. Denk ik. Ik word wijzer, ik heb dit schrijven in elk geval veel minder nodig. Nu even wel. 

Ik ben eventjes, twee weken opgenomen geweest. Morgen weer met ontslag. Het was om oud en nieuw en kerst door te komen. Of het goed is geweest, weet ik niet. Ik leef in elk geval nog. En voor nu heb ik de enorme behoefte om ergens mijn gedachtes te droppen en dan zie ik wel of mensen dit nog ooit lezen, of mensen hier nog op reageren. 

Normaal is hier iedere dag om half vier dagafsluiting. Er zijn op het moment maar weinig mensen opgenomen, maar nu was er helemaal niemand. Ook geen begeleiding. Na een kwartier ben ik maar weer naar mijn kamer gegaan. Alsof ze mij vergeten, alsof het gewoon niet door ging en mij dat niet hadden gemeld. Vergeten worden, ik haat dat zo. Het is niet de eerste keer dat dat hier gebeurt. 
Het bevestigt mijn negatieve zelfbeeld, waarop ik in het diepe val. Ik glijd weer weg. En het rotte is, ik voel me voortaan wegglijden. Ik voel dat het steeds kutter gaat, maar ik weet niet wat ik eraan moet doen. Voor afleiding zoeken, het enige wat ik weet en wat iedereen hier mij vertelt, is het te laat. En mijn zo nodig medicatie nemen, doe ik nu niet. Ik haat medicatie, de laatste weken steeds meer. Ik heb voor een paar dagen seroquel gehad, een rustgevend middel, waardoor ik simpelweg in slaap viel. Geen controle meer over mijn eigen lichaam, ik vond het hartstikke eng en rot. 

Als je mij vergeet, ben ik het dus niet waard. Dan ben ik dus om te vergeten, dan maakt het je niet uit of ik er wel of niet ben. En daarom, kan ik dan net zo goed dood zijn. 
Zo werkt mijn hoofd. Een negatieve spiraal naar beneden, en ik? Ik kan niks doen tegen deze gedachtes, ze schreeuwen in mijn. Dan heb ik opeens teveel gegeten, zie ik er niet uit, dan is niks meer goed. Alles gaat altijd dan compleet mis. 
Maar tegelijkertijd is er ook angst. Angst, dat ze me voor het avondeten weer vergeten. Angst, dat ze niet eens meer weten dat ik opgenomen ben (ik zou oorspronkelijk vandaag met ontslag gaan). Angst, dat ze me nog een keer vergeten. En tegelijkertijd, laat me nu dan ook volledig met rust. Bemoei me niet met mij. Kom zo meteen niet aan met de vraag hoe het gaat. Ik weet nu wel beter, het interesseert je niet. 

Ik wil schreeuwen, ik wil janken, ik wil automutileren, ik wil gewoon dood zijn. Maar het kan allemaal  niet. 
Schreeuwen maakt geluid, trekt aandacht van mensen. Bovendien kan ik niet schreeuwen, er zal niet meer dan gefluister uit mijn mond komen op het moment. Ik wil niet dat mensen mij horen, misschien wel last van mij hebben door het geschreeuw. Schreeuwen is geen optie. 
Huilen lukt niet meer, de tranen zijn weer even op. Ik voel alle emoties door mijn lijf heen sjezen, maar ze uiten lukt niet. 
Automutileren, moet ik niet doen. Ik weet dat het niet de juiste coping is, ik heb het gisteravond al gedaan en daar had ik zo'n spijt van. Bovendien doe ik er P. heel veel pijn mee, hij gaat zich schuldig voelen en dat wil ik absoluut niet. 

Dood zijn, ik ben nog opgenomen. Ik kan niet naar buiten, over een halfuur eten wij en dan komen mensen mij roepen. Geen opties nu hier. Vanavond misschien. Maar ik heb de afspraak met P. Blijven leven tot en met zaterdag in elk geval. Dan kijken we weer verder. Ik wil nooit een nieuwe afspraak, maar ik doe het toch telkens weer. Omdat ik je niet kwijt wil, lieve P. 

Hoe moet ik omgaan met emoties? Wat moet ik doen? Ik weet geen coping, ik weet geen manieren om hiermee om te gaan, die wel goed zijn. Help me dan toch, alsjeblieft. Maar nee, geen enkele hulpverlener die je daarmee kan helpen op een andere manier dan afleiding. Afleiding zoeken; op verschillende manier verwoord, verkapt. Ga een boek lezen, doe wat nuttigs voor school. Misschien kan je even tekenen, of wat iets op netflix kijken. Nee, dat werkt niet mensen. Ik stop dan mijn emoties weg, als het afleiding zoeken al lukt, en vervolgens, komen ze vanavond weer boven. Het is enkel uitstel en daar heb ik niks aan. Helemaal niks. 
Want dan, wat moet ik dan vanavond in mijn bed? Slapen, maar ik moet altijd een halfuur niks doen voor ik slapen kan, enkel in mijn bed liggen. En juist, dan komt alles weer boven. Wat moet ik dan? Niet slapen, altijd maar afleiding zoeken, is absoluut geen optie. 
En zeg alsjeblieft geen medicatie als oplossing. Want dat is geen oplossing. Het is ook uitstel van de overvloed aan emoties, in geval van mijn zo nodig  medicatie. 

En vanavond, ik zou eigenlijk met ontslag zijn en niet mee-eten. Ik ben vegetarisch, maar er is dus geen vleesvervanger nu voor mij in huis. Heb het er tijdens de lunch over gehad met iemand van de begeleiding en die ging nog even in de vriezer kijken en anders werd het een eitje maken. Prima, maar ik ben zo bang dat ze het vergeten. Vergeten, dat ik mee eet. Dat ik ook moet eten. 

Morgen met ontslag, het weekend thuis en dan weer op naar de woongroep. In het vorige hoofdstuk zei ik dat ik niet wist wat een behandelgroep inhoudt. In het geval van waar ik woon, helemaal niks. Je moet het zelf maar uitzoeken, ambulant bij de GGZ. Niet wat ik verwacht had. Ik wil dus ook weer naar huis, niet op de woongroep. Thuis is meer structuur, meer rust. De vraag is nog wel of ik het aankan en of mijn ouders het aankunnen. Ik had het er kort over met de psychiater van de afdeling hier, de enige hulpverlener die ik echt vertrouw. Hij zei dat dat nog wel maanden kon duren. Maar ik wil niet meer op die woongroep leven, ik wil niet met de taxi naar school hoeven, elk weekend sjouwen met een berg spullen, die ik mee moet nemen naar school, om vervolgens vanuit school naar huis te gaan op vrijdag. 

Ik ben klaar met alles. Het enige wat ik wil is tegen P. aan kruipen, rust in mijn hoofd hebben en even helemaal niks meer. Maar nee, dat kan natuurlijk niet. Volgende week begint school weer. en door stom gedoe moet ik nog mijn brommertheorie doen, ergens de komende weken. School levert zoveel drukte en stress op, maar ik kan niet nog een jaar blijven zitten. 
Laat me alsjeblieft gewoon rust aan mijn kop hebben.
Ik weet absoluut niet meer wat ik moet doen. Ik wil die toekomst, maar dat is over zoveel jaren pas. Hoe kom ik daar? Hoe wordt dit ooit beter? 

Liefs, 

Somnium