Stop mij

Hoofdstuk 43 - Falen

Lieve jij, 

De tranen blijven vallen. En ik blijf falen. En vallen. 

Hoe lang geleden heb ik hier iets geschreven? Volgens mij erg lang.Nou ja, ik schrijf dit enkel voor mezelf en als jullie iets willen weten vragen jullie het maar. 

Thuis. Maar ik heb volgens de psychiater te weinig motivatie voor de behandeling die ik nu volg. Hij is een klootzak, die psychiater, maar de beste die ik tot nu toe heb meegemaakt (dat zijn er een stuk of vijf).

Wat moet ik dan? Wat moet er dan gebeuren? Niks werkt. En nu wil ik het juist misschien wel blijven proberen. Maar het gaat allemaal niet. Waarschijnlijk komt er toch niks uit, geen verandering. 

Mijn armen zijn vol. Vol met littekens. Mijn benen volgen. Deels. Ik ga over littekens heen. En ik faal, keer op keer als ik snijd. Het gaat niet meer zoals eerst,  niet zo diep. Voordeel is dat het dan niet gehecht hoeft te worden, maar dat ontweek ik toch wel. 
Een ander "voordeel" is dat ik minder automutileer, maar dat voelt als falen. Omdat de reden zo slecht is, in mijn ogen. Omdat ik me niet langer beter ga voelen van het automutileren, omdat de pijn niet genoeg is. 

Ik ben zo bang, bang om mijn vriend te verliezen. De angst kruipt in mijn lichaam en heeft alles overgenomen. Het liefst heb ik hem dag en nacht in mijn armen, zodat hij niet kan gaan. Ik wil hem niet kwijt, ik wil hem gelukkig maken. Hij is degene die mij motivatie geeft om te leven. 
Maar de angst om hem te verliezen, het is met geen woorden te beschrijven. Bij alles wat ik zeg ben ik bang dat het verkeerd is. Ik moet hem beschermen, maar ik doe hem juist pijn. 

Ik faal. 
Keer op keer. 
Ik faal altijd. 
Telkens weer. 

Ik snap beter hoe mijn vriendinnen zich voelen. Ik snap precies hoe hij zich voelt, met zijn angst om hem kwijt te raken. 
En ik ben te breekbaar. Te gebroken. Voor hem. 

Maar hij geneest me. Hij laat me beter voelen. Mijn PTSS wordt minder door hem. 

En als hij zou willen, hij zou me helemaal kapot kunnen maken. Al mijn vertrouwen in de wereld kunnen beschadigen. Maar ik vertrouw hem. Zoals ik jou ook vertrouw, M. Geen angst om dingen te vertellen. Geen angst om gebroken te worden. 

Maar wel angst om je te verliezen, lieverd. 

Je weet hoe die angst is, hoe groot die angst is. Want ja, het voelt voor mij (waarschijnlijk) hetzelfde als voor jou. 

Elke seconde denk ik je te verliezen. 

Maar ik houd van je. 

Het verbaast me dat ik nog altijd tranen heb. Het verbaast me dat ik nog steeds niet aan de pijn gewend ben. Het blijft me verbazen hoe rot ik me kan voelen. 

En ik ben zo kwetsbaar. 

Vandaag, mijn vader. Of ik vanmiddag mijn huiswerk ging maken en douchen. Dat verwachtte hij van mij. 
Ik faalde weer.
Ik heb niet aan zijn verwachtingen kunnen voldoen. Maar hij weet het niet. Ik wil hem niet teleurstellen. Ik wil niet hem meer pijn doen. Ik wil niet dat hij weet hoeveel pijn het deed toen hij zei dat hij dat van mij verwachtte. Juist op het moment dat ik door een boek eventjes van de realiteit weg was. En toen schudde hij me wakker, bracht met terug naar de realiteit. En gaf me verwachtingen. Waarin ik faalde. Ik kan hem niet zeggen hoeveel pijn zijn woorden mij deden, dat hij niet snapt hoe de kleinste dingen als douchen zoveel moeite kosten. Hij denkt al dat hij alles verkeerd doet, ik  mag hem niet ook daarop wijzen. 
Ik moet me aanpassen. 

Anders faal ik weer. 

Ik mag niet falen. 

Ik faal al teveel. 

Mensen die mij begeleiden zeggen dat ik hard ben voor mezelf. Dat ik het mezelf alleen maar lastiger maak. Alsof ik dat expres doe. Alsof ik het mezelf nog moeilijker wil maken. Het is al te moeilijk voor mij. 

Ik wil niet meer. Niet meer vechten. 

Ik wil opgeven. 

En ik wil niet dat iemand zich zorgen om mij maakt. 

Ik wil alleen mijn vriend gelukkig maken. 

Dat is alles waarvoor ik hier ben. 

Jij weet wat ik het liefste wil. 

Alleen omdat jij het niet wil, doe ik het niet. 

Maar ik moet je dan met zoveel andere dingen pijn doen. 

Sorry, lieverd. 

Sorry, iedereen. 

Het spijt me dat het nog steeds niet beter gaat. Dat ik blijkbaar niet gemotiveerd genoeg ben, niet hard genoeg vecht. 

Ik heb geen idee wat er nu komt. Misschien een nieuwe opname. 

Maar ik wil het allemaal niet. Het enige wat ik wil is mijn vriend gelukkig maken. 

Alleen, moet ik daar zelf gelukkig voor zijn? 

Xx, 

Me