Dear you,
Waarschijnlijk ben ik wel depressief. Volgens de laatste persoon van de GGZ met wie ik sprak dan.
Zo voel ik me nu ook. Denk ik. Ik wil in een hoekje kruipen, deken om me heen en eindelijk weer een keer huilen. Ik heb weer een van de periodes waarin ik amper huil, terwijl ik het wel wil.
Ik moet zo hockeyen, maar ik wil thuisblijven. Ik wil niet vrolijk doen.
Ik wil automutileren, zo graag. Het bloed dat over mijn armen stroomt, de pijn die andere soorten pijn wegneemt.
Ik wil janken, huilen en nooit meer stoppen ermee.
Ik wil slapen en nooit meer wakker worden.
Allemaal dingen die ik niet moet doen. Toch wil ik ze en ik ben bang dat ik ze wel doe.
Ik voel me vreselijk, ik wil met iemand kunnen praten, maar ik heb geen tijd. Ik moet leren voor de toetsweek en zo dus hockeyen. Ik wil niets meer hoeven te doen.
Ik wil wegvluchten van deze wereld, in de wereld van muziek en boeken kruipen.
Maar ik heb geen tijd.
Netzoals ik eigenlijk geen tijd heb om te schrijven. Toch moet ik het echt even doen.
Waarom is er geen manier om dood te zijn en niemand pijn te doen? Waarom?
Xx Me
JE LEEST
Stop mij
Non-FictionZe schreef, maar wist nooit aan wie. Soms vertelde ze een stuk aan een bepaald persoon, maar meestal wist ze niet wie. Altijd was het aan jij of jullie, maar wie dat was. Ze was niet vrolijk, ze lachte bijna nooit. Niemand die ze helemaal vertrouwde...
