Dear you,
Lange tijd geleden. Het voelt niet meer zo heel veilig, dingen online plaatsen, op internet. Daarbij heb ik gelukkig verschillende mensen waarmee ik kan praten.
Vandaag oud en nieuw. Waarom een feest? Het is een kans op een einde en op een nieuw begin. Maar voor mij niet. Over negen maanden start de traumatherapie. Negen maanden zou de behandeling duren, nog lang, heel lang.
Ja, er is een einde in zicht. Gelukkig. Anders zou dit jaar waarschijnlijk mijn laatste jaar zijn geweest.
Ik heb geen zin in oud en nieuw. Er komen wat vrienden van ons, wel aardige mensen opzich. Maar voor mij betekent het dat het een derde jaar wordt, waarin ik me slecht voel. Nog steeds. Het is een halfjaar geleden dat ik aan de serieuze noodbel trok, vertelde over mijn suïcidale gedachtes. De dingen die ik daarvoor zei waren duidelijk niet goed genoeg. Het is een maand of twee geleden dat ik het belangrijkst aan de GGZ heb verteld, een paar weken geleden heb ik het mijn ouders moeten vertellen. Er is zoveel gebeurt dit jaar, maar niet veel positiefs.
Ondertussen heb ik wel geweldige personen hier op wattpad genoemd. Reken maar dat als je ook maar een ding tegen me hebt gezegd, dat dat voor mij belangrijk was. Dus iedereen bedankt, ook alle stille lezers.
Er vliegen zoveel gedachtes door mijn hoofd, ik denk steeds vaker dat ik gek word.
De eerste week van de vakantie was wel goed. Ik had mijn negatieve emoties uitgezet, om het maar zo te zeggen. Ik leefde op de automatische piloot. Een paar dagen geleden voelde ik dat er een terugval aan zat te komen. En inderdaad, die is er gekomen. Ik ben alweer hard gevallen, door mijn eigen domme schuld. Ik weet dat dit komt als ik mijn emoties wegstop. Maar toch doe ik het steeds weer. Elke keer opnieuw maak ik fouten. Ben ik een mislukkeling? Kan ik wel dingen leren, die niets met school te maken hebben, maar met emotie?
Vuurwerk buiten knettert, ik zucht vermoeid. Mijn ouders en mijn zus geven me steeds minder privacy. Ik zit op mijn telefoon, ze vragen wat ik doe op mijn telefoon. Ik zit achter de laptop, ze kijken opeens mee over mijn schouder.
Ik wil nog zoveel meer woorden kwijt, maar ik moet eten. Misschien, als ik vanavond de tijd en privacy krijg, schrijf ik nog wat meer. Om mijn woorden kwijt te kunnen.
xx,
Me
JE LEEST
Stop mij
Non-FictionZe schreef, maar wist nooit aan wie. Soms vertelde ze een stuk aan een bepaald persoon, maar meestal wist ze niet wie. Altijd was het aan jij of jullie, maar wie dat was. Ze was niet vrolijk, ze lachte bijna nooit. Niemand die ze helemaal vertrouwde...
