Stop mij

Hoofdstuk 4

Dear you

Waarschijnlijk heb je wel gehoord van dat er hier op wattpad een meisje suïcide heeft gepleegd. Vreselijk. Ik ken haar niet, dus ik ga er niet veel woorden aan besteden. 

Het heeft me echter wel aan het denken gezet. Zou ik ooit zoveel reacties krijgen als ik suïcide zou plegen? Ik geloof van niet. Zouden er veel mensen verdrietig om zijn? Nee, ik denk ook van niet. 

Niet dat ik ooit suïcide zou kunnen plegen, omdat mijn beste vriendin dan ook gaat. En daar zou ik me voor altijd schuldig voor voelen. En door haar zouden waarschijnlijk meer mensen gaan. Ik zit er echt mee, want ik wil niet meer leven. Maar ik moet mezelf tegenhouden, want zij moet verder leven. Zelfs het feit dat ik er mensen verdriet mee zou doen houd me niet tegen, dat maakt me eigenlijk vrij weinig uit. Ik voel me nu zelf toch ook niet goed?! Dat is misschien egoïstisch om te denken, maar ik denk zo wel. Helaas. Ik wil mensen geen pijn doen, maar met deze pijn wil ik ook niet leven. 

Ik zou in mijn bed willen blijven liggen, nooit meer opstaan. Ik ben doodmoe, ik wil niet meer naar school. Alleen ik wil sterk overkomen, niet als een klein zwak meisje. Wat ik eigenlijk wel ben. Ik wil niet dat mijn ouders bezorgd zijn, want ik wil vrijheid. Deze heb ik steeds minder en minder. Omdat ze bezorgd zijn. Begrijpelijk, maar niet wat ik wil.

Ik heb geen concentratie meer, ik zit als ik huiswerk maak meer voor me uit te staren of te praten met mensen. Ook op school ben ik een ramp, mijn punten zijn wel gewoon goed, maar ik heb dus geen concentratie. Ik staar uit een raam, vraag me af hoeveel mensen in mijn klas zich ook slecht voelen. Of of ik dood zou zijn als ik uit dat raam zou springen. Naar beneden zweven en dan met een klap op de grond terecht komen. En dan daarna moet ik gewoon lachen om wat een klasgenoot zegt, omdat mensen dat van je verwachten. Dus doe ik dat. Maar ik meen het niet, ik snap niet wat er grappig aan is. 

Me