Lieve jij,
Het besef is er. Ik val. En ik heb geen controle. Ik glijd naar beneden, ik zou willen dat ik grip vind op de randen.
Ik ben bang. Ik ben bang, voor mezelf.
Ik zoek de controle, juist, controle zoeken in het automutileren. Ik weet dat ik weer terug bij af ben, verslaafd is misschien wel het juiste woord.
Ik merk het aan alles, dat ik weer terug ben. Moe, constant, maar wel oké slapen. Niks doen. Deze hele vakantie heb ik niks ondernomen (wat niet op aandringen van mijn ouders was). Ik vind het niks ondernemen wel oké, ik heb toch de energie niet.
Het meest duidelijk van allemaal is misschien wel dat niks me meer boeit. Teruggevallen met automutileren, ach wat maakt het ook uit. Besef hoe slecht ik bezig ben, nouja, ik zou toch niet weten hoe ik anders zou moeten doen.
Ja, daar zit het hem in. Ik weet het niet meer.
Een keer eerder, die weg naar boven. Nog niet zover gekomen, maar een stuk verder dan dat ik nu ben. Het duurde al een jaar, dat kleine stukje. En nu ben ik verder terug dan ooit geweest.
En ik weet niet hoe ik omhoog moet gaan. Ik zou het wel willen, want hoe ik nu zit, zo wil ik niet leven.
Ja, ik weet dat bij de weg opstakels horen, dat je soms terugglijdt. Geen weg omhoog zonder terugvallen. Maar zo hard terugvallen? Dieper dan je ooit bent geweest? Hoort dat er ook bij?
En nu? Omhoog, terug omhoog. Maar hoe?
Hoe moet ik de GGZ mij laten helpen? Hoe sta ik hulp toe? Want ik heb waarschijnlijk ergens een blokade, die hulp niet toestaat. Een automatisme, die ik niet herken als slecht voor hulp krijgen. Ik weet het niet precies, maar de GGZ lijkt mij niet te helpen. Wat doe ik toch verkeerd?
Ik weet het niet meer.
Alsjeblieft, vertel me, hoe?
Hoe moet ik dit kunnen?
Xx
JE LEEST
Stop mij
Non-FictionZe schreef, maar wist nooit aan wie. Soms vertelde ze een stuk aan een bepaald persoon, maar meestal wist ze niet wie. Altijd was het aan jij of jullie, maar wie dat was. Ze was niet vrolijk, ze lachte bijna nooit. Niemand die ze helemaal vertrouwde...
