Stop mij

Hoofdstuk 44

Let op, dit hoofdstuk bevat mijn ergste gedachten. Wees erop bewust dat dit stuk je kan triggeren en denk ook even na voordat je dit leest. 

Lieve jij, 

Soms vraag ik  me af waarom ik dit al die tijd nog in briefvorm schrijf. Maar oké, het zijn maar enkele woorden die ik daarvoor moet opschrijven en volgens de regels in mijn hoofd moet het hele boek in dezelfde stijl opgebouwd zijn. 

Ik ben aan het zoeken voor een kliniek of iets, een plek om te wonen. Een behandeling, therapieën, dingen die mij helpen zoek ik. Ik zoek uit of ik beter thuis kan wonen of weer opgenomen kan worden. Ik zoek uit wat mij het best kan helpen,  naar mijn idee. 
Klinkt goed, niet?
Ja, zegt het rationele gedeelte van mezelf. 
Nee, zegt de rest. 

Waarom ben ik in vredesnaam op zoek naar dingen die me beter kunnen maken? Waarom? Ik wil toch dood? Moet ik dan niet naar manieren daarvoor op zoek gaan? Plannen maken, brieven schrijven. Die dingen, dat hoor ik te doen. Misschien dat je wel naar een kliniek kan gaan waar in de buurt een treinstation is. Dat is misschien een goed iets, maar dan moet je zorgen dat je daar snel vrijheden krijgt. Zoek op internet alle informatie die je kan vinden. Ga desnoods Engels leren, want dan kan je meer vinden op internet. Doe iets nuttigs, zoek niet naar iets wat je helpt. Maar doe iets wat je naar de dood kan leiden. Verzamel de spullen die je nodig heb, prik een datum, zorg dat alles klaar is. En ga, ga gewoon. Zorg dat je kan gaan en doe het dan ook! Wees niet zo'n lafaard! 

Nee, nee, nee. Ik moet vechten tegen deze stem in mijn hoofd. Die dit allemaal tegen mij zegt. Maar ze is zo sterk, de stem in mijn hoofd. Ze heeft altijd energie en ik hoef maar een seconde niet op te letten en ze is aan de winnende hand. Ze is zo sterk en ik weet niet hoe ik tegen haar moet vechten. 
Ze is dwingend en hard, ze lacht me uit en maakt me zo moe. Ik ben uitgeput van tegen haar vechten, maar als ik dat ook maar even niet doe gaat het mis. Hetgeen wat nog het makkelijkst is, is wat ik nu al wekenlang doe. Ik zet mijn emoties uit, maar ik weet dat ze op een dag terug zullen komen. Op een dag zal het goed mis gaan, als ik niet snel een oplossing zoek. Dus ik probeer het, ik probeer iets te zoeken wat goed voor me is. Maar de angst om als ik een goede behandeling aanga, de angst voor de gevolgen dan, die is zo groot. Want dan kan ik mijn emoties niet meer weg stoppen. En wat gebeurt er dan? Wat zal ik dan kwijtraken? 
Er zijn nu wel bepaalde dingen die me blij maken, dingen die ik echt niet kwijt wil, waarvoor ik wil vechten. Waarvoor ik vecht tegen die stem in mijn hoofd, waarvoor ik een oplossing probeer te zoeken. Maar misschien raak ik die dingen dan kwijt. Als mijn emoties opkomen, als ik hem weer flip, wat gebeurt er dan? Wat zullen de gevolgen zijn? Zal ik je kwijtraken? Zal ik die kleine, leuke dingen kwijtraken? 

Is het dan wel zo slim om te vechten voor dit alles? Als ik het dan toch alleen maar kwijtraak. Kan ik het niet beter zo lang mogelijk (al weet ik dat dat niet lang zal zijn) zo volhouden? Nog even genieten van de leuke dingen, tot alles ontploft. Tot de stem in mijn hoofd wint. Maar nog even kunnen genieten, nog een paar weekenden samen met jou, nog een paar keer paardrijden. Nog een keer rare foto's met jou maken. Moet ik niet nog even genieten? Want komt mijn dood niet toch wel binnenkort? 

Want het is zo veel makkelijker. Om het gewoon op te geven, niet meer te vechten. Ik vraag me vaak zat af waarom ik nog vecht, wetend dat ik toch ga verliezen. Al het zwarte in mijn, die stem, het is allemaal zo sterk. Ik weet niet hoe ik moet vechten. En ik vraag me af, zal iemand me dat kunnen leren? Op welke kliniek dan ook, met welke therapie dan ook? Zou dat kunnen? Ik geloof er niet in, dat weten jullie wel. 
Dus daarom. Opgeven. Nog een laatste keer van alles. En dan, zal ik mijn ogen sluiten, zoals ik moet doen van de stem in mijn hoofd. Dan zal alles over zijn en zal er enkel nog stilte en rust zijn. 

Maar ik wil het wel. Ik mag het niet, nee ik mag het allemaal niet. Ik wil wel genieten van dingen en soms lukt het. Maar het mag niet. Maar ik weet weer waarom ik vecht. Ik zie leuke dingen, die ik niet wil kwijt raken. Maar ik raak ze toch wel kwijt. Maar ik kan er voor vechten, misschien lukt het ze te houden, volgens mensen om me heen moet het lukken. 
Deze strijd in mijn hoofd, volgt mij dag en nacht. Snap je dat ik gewoon rust en stilte wil? Dat de stemmen in mijn hoofd ophouden met praten. Ja, jullie snappen het. Maar niet iedereen snapt het, of niet iedereen wil zich erbij neerleggen. 

En dan wil ik toch aan die mensen hun wensen voldoen. Het blijven proberen, op welke manier dan ook blijven leven. Of zouden ze er vrede mee kunnen hebben als ze weten dat ik eindelijk rust heb? Zouden ze weten dat dat beter voor me is? 

De strijd tegen de stem in mijn hoofd zet zich uit in allerlei dingen. Nu, weet ik bijvoorbeeld niet of ik dit hoofdstuk met een meer positief stukje moet eindigen, dat is wat ik eigenlijk wil. Maar van mijn hoofd moet ik het met een negatief stukje eindigen. Maar mensen mogen zich geen zorgen om mij maken. Dus moet het met een positief stuk eindigen. En ik wil een positief stuk. Ik wil het blijven proberen, maar het lukt amper. 

Dus daarom, dit stuk maar als laatst van dit hoofdstuk. 

Xx, 
S.