Stop mij

Hoofdstuk 11 ~ Automutilatie (2)

Dear you,

Alweer de neiging om te automutileren. Ik ben alleen thuis, ik heb de ruimte. Ik wil de krassen op mijn armen voelen, al zou ik voortaan mijn benen beschadigen. Zodat het minder opvalt. 
Want ja, mijn familie weet er van, netzoals mijn beste vriendinnen. Mijn familie zou mij dingen er door verwijten, als ik weer zou automutileren, of zichzelf. Ze zullen zichzelf er schuldig aan voelen. 
Mijn vriendinnen snappen het beter.

Ik zou juist trots moeten zijn, op dat ik al zo lang clean ben. Dat ben ik ook wel, denk ik. 
Maar er is een enorme tegenstrijdigheid. Mezelf clean houden, na al die weken zou ik het vandaag ook toch wel moeten lukken. Alleen, ik weeet niet of ik het nog kan. Ik mis het zo, zo ongelofelijk. De pijn, die zo veel beter verdraagbaar is dan de mentale pijn. 

Van automutilatie ben ik eigenlijk helemaal niet clean. De wonden die ik opnieuw en opnieuw openkrab, mijn lippen die ik expres openscheur en de nagels die ik in mezelf zet behoren ook tot automutilatie. Ik heb me alleen een paar weken al niet meer gesneden. 

Jij zei dat je bang was dat ik iets verlam. Dat ik een zenuw raakt en dat er dan iets verlamd raakt. Ik vraag me af hoe groot die kans is dat dat gebeurt. Ja, ik ken iemand waarbij dat is gebeurd. Maar verder heb ik er nog nooit iemand over gehoord. Is die kans echt zo groot? 

Het is niet uit te leggen hoe ik het mis, hoe ik naar die pijn verlang. Voor mij maakt dat beetje bloed dat ik verlies niks uit, ik ben niet bang voor de gevolgen ervan.
Alleen de uitleg, de uitleg aan mensen. Hoe teleurgesteld zullen sommige mensen in mij zijn? Zouden er mensen zijn die het snappen, dat ik dat toch weer heb gedaan? 

Nee ik heb het niet gedaan, nog niet. Ik ga denk ik maar naar buiten, mezelf afleiden. Voordat ik het wel doe. Voordat ik me te alleen voel om mezelf nog tegen te kunnen houden. 
Maar ik heb de energie niet meer, om op te staan en naar buiten te gaan. Ik zit maar wat op de bank, te typen en muziek te luisteren. Geen energie meer om naar buiten te gaan en doen alsof ik vrolijk ben. 

Misschien doe ik het zo wel, want ik denk niet meer na over de gevolgen. Ik ben gevoelloos, momenteel. Ik denk amper na, mijn hersenen lijken niet goed te merken. Ik weet hoe gevaarlijk dat voor mezelf is, als ik niet meer na kan denken. Misschien is het niet zo slim idee om een stukje buiten te gaan fietsen, misschien kan ik mezelf beter gevangen houden. Misschien. 
Maar eigenlijk heb ik geen idee wat ik het best kan doen. 

Ondertussen bijt ik de binnenkant van mijn lippen kapot. De pijn, ik moet de pijn voelen. Een enorme drang, ik weet niet hoe ik hem tegen moet houden. Ik kom er niet uit, ik ontsnap niet uit deze drang. Misschien ontsnap ik eruit door te automutileren. 

Me