Stop mij

Hoofdstuk 33

Lieve jij,

Ik weet het niet. Ik snap het niet.

Ik ben in de war. Ik snap het niet.

Ik moet mijn gedachten hoog nodig op een rijtje krijgen.

Vandaag was jij er bij, bij de GGZ.

En ik ben in de war. Ik weet niet of het iets hielp.

Het lukte me sowieso niet goed. Emoties tonen. Ik ben weer een emotieloos mens.

Maar omdat ik niet weet of het hielp, weet ik niet hoeveel zin het heeft. Dat jij meegaat. Je tijd verspilt. Dus alsjeblieft, zeg mij, eerlijk, of je het wel wil.

Want ik dacht dat het maar voor één keer was. Of eigenlijk wist ik het niet. Ik dacht er niet over na. Ik houd er niet van om over de GGZ na te denken. Teveel pijn.

Maar wees alsjeblieft eerlijk. Ik snap het, als je niet meer mee wilt. Ik snap het en het doet geen pijn (hoop ik). Dus, vertel het me alsjeblieft. En sorry voor mijn lafheid, het niet persoonlijk durven te vragen. Ik ben daar zo slecht in, wat je ondertussen waarschijnlijk wel merkt.

Ik weet niet wat je er van vond. Wil je mij daar ook iets over laten weten?

Wil je alsjeblieft iets zeggen?

Mijn hoofd is helemaal leeggezogen. En tegelijkertijd veel te vol. Ik wil rust. Ik wil zo graag rust in mijn hoofd, kunnen ontspannen.

Ik wil met trots kunnen zeggen dat ik me serieus goed voel. Maar ik weet niet of dat ooit zal gebeuren.

Ik bedenk me trouwens dat dit de eerste keer is dat ik denk dat ik me trots wil voelen doordat ik me serieus goed voel, voor een langere periode bedoel ik dan. Langer dan de enkele uren die ik het nu hooguit vol houd.

Waarom is het zo dat er zoveel mensen doodgaan? Mensen die nog willen vechten, mensen die nog willen leven. Waarom is dit hun lot? En waarom ondergaan de mensen die geen levenslust meer hebben niet dat lot? Waarom is dat zo bepaald?

Waarom kan ik niet in plaats van een van die mensen, die onnodig uit het leven zijn weggezogen, dood gaan?

En waarom, waarom, denk ik zo?

Sorry, misschien. Misschien, omdat het toch wel mijn eigen gedachtes zijn.

Maar toch. Waarom is het zo?

En jij, ligt het aan mij of doe je afstandelijker? Of ligt het aan dat je moe bent? Ik weet het niet, er voelt soms iets anders. Soms is alles gewoon, maar soms voelt het anders.

En alles lijkt al besproken. Met iedereen. Elk woord dat er toe doet, nuttig is en ik wil uitspreken, is al uitgesproken. En toch verandert er niks.

Ik haat dat, dat alles al is besproken. Want er valt niks te zeggen. En toch voel ik me slecht. En woorden van mijn vriendinnen is alles wat me ietsjes beter kan laten voelen. Maar er zijn niet voldoende woorden.

Wat moet ik toch doen?

Kom ik hier ooit uit?

Of is het makkelijker om dit te beëindigen?

En ik vraag me af of ik dit alles niet moet verwijderen.

Xx,

Me