Stop mij

Hoofdstuk 34

Lieve jij,

Medicijnen. Ik krijg in elk geval een gesprek voor uitleg. Mijn verstand zegt dat het slim is, mijn gevoel wil ze niet. Mijn moeder is bang voor de bijwerkingen en mijn vader zegt er niet zoveel over. Ik weet niet wat ik moet doen. Sowieso zullen de medicijnen er alleen voor zorgen dat ik de ergste dieptepunten niet heb.

Eerlijk gezegd maakt het me niet uit. In mijn hoofd ga ik nog altijd ergens binnenkort dood (dit klinkt nu zo hard en alles en ik voel me zo egoïstisch), ben ik alleen nog maar niet dood omdat ik zeker wil weten dat het lukt.

Egoïst, ik ben een egoïstisch persoon dat ik zo denk. Ik voel me er dom en stom om, maar het is wel zo. Iedere keer dat mensen het met mij hebben over de toekomst, denk ik dat ik er dan toch niet meer ben.

Op de een of andere manier voelt het heel vreemd om zo te denken.

En verder.

Vervangen,

ik ben dus zo te vervangen.

Onbelangrijk.

Weet je eigenlijk wel wat je doet? Dat je mij in de steek laat voor je vriendje?

Ik weet ook dat ik dit sowieso negatief zie. Maar toch. Ik weet ook dat ik verliefd zijn niet begrijp. Maar toch.

Blijkbaar ben ik makkelijk vervangbaar.

Blijkbaar maak ik niet uit.

Ik ben dus niet zo belangrijk voor je. Je kunt makkelijk zonder me.

Ik ben alleen maar irritant. Ik snap het.

Eindelijk een bevestiging van hoe ik me altijd voelde.

Terwijl ik deze woorden schrijf, walg ik van mijn eigen negativiteit. Want ja, ik weet heus wel hoe negatief dat stuk hierboven is. Maar zo voel ik me. En het doet zoveel pijn als zelfs degene waarvan ik dacht dat ik de beste vriendin ben mij zo makkelijk in de steek laat. Geen vriendschap boven liefde. Blijkbaar is dat niet van toepassing, is onze vriendschap daar te slap voor.

En steeds weer vraag ik me af waarom ik zo goed ben in het twijfelen aan onze vriendschap. Waarom ik mezelf zo pijn moet doen met deze gedachtes.

Waarom ik altijd zo wantrouw.

Xx,

Me