Stop mij

Hoofdstuk 18 ~ Die ene vraag

Lieve jij,

Die ene vraag. De vraag of ik wel wil geholpen worden. 
Die vraag. Hij sloopt mij. Van binnen en uiteindelijk ook van buiten.
Want ik heb geen antwoord op die vraag. 

Of eigenlijk, geen eenduidend antwoord. 

Aan de ene kant, waarom ik niet geholpen wil worden. Ik voel me ondertussen een soort van veilig in dit zwarte om mij heen. Het is mij gewoon en bekend. Ik weet wat ik kan verwachten, ik weet wat mij overeind houd maar ook dat er momenten zijn dat ik naar beneden zak. Ik weet dat dingen als automutilatie mij helpt, op welke manier ik het beste met mezelf om kan gaan. Of eigenlijk, wie ik het beste kan spelen of zijn.
Hoe ik me nu voel is ergens iets veiligs. Ik, die niet opvalt. Ik, die me meer zorgen om anderen dan mezelf maakt. Ik, met alle fysieke en mentale pijn. Ik, veilig zonder emoties aan mensen om me heen te tonen. 
Dit is ook de reden waarom ik me wil verder weg wil van mijn ouders. Ik wil meer mijn eigen gang kunnen gaan, dit omhulsel helemaal veilig maken. Geen kans om ontdekt te worden wat ik allemaal doe, wat van hen niet zou mogen eigenlijk. 

Maar aan de andere kant, ik heb een toekomst, hopelijk. Ik wil nog ooit verliefd worden, ik wil weten hoe dat voelt. 
En deze pijn, die is zo groot, ik wil er niet mee leven. Ik wil eigenlijk de veel simpelere oplossing, suïcide plegen. Maar ik wil de mensen om me heen geen pijn doen, dus ik zal iets anders moeten doen. Geholpen worden dus. Want zelf, kan ik hier niet veel beters van maken. Ik heb hulp nodig, als ik er ooit bovenop wil komen. 
Ik wil een toekomst, ik wil weten hoe het is om een normaal leven te leiden, om vrolijk te zijn, om om de kleine dingen te kunnen lachen. Want dat ben ik allemaal al vergeten. Ik wil uitvogelen wie ik zelf ben. Ik wil nog genoeg dingen doen, in de toekomst. 

Maar weer, waarom ik niet geholpen wil worden, is dat het gevecht naar boven zwaar is. 
Zwaarder dan het nu is.
Waarom zou ik dan dit veilige opgeven voor een gevecht? En gevecht dat energie kost, die ik niet heb. Een gevecht met terugvallen, waar ik niet tegen kan, omdat ik dan boos op mezelf ben. 
Een weg omhoog, met obstakels, terugvallen en ik weet niet wat nog meer. Het zal zwaarder zijn, maar kan ik dat zwaarder wel houden? Dat vraag ik me af, is dat veilig voor mij?
Als ik omhoog moet klimmen, kan ik daar wel tegen? Heb ik de energie, kracht en wil om die weg af te gaan leggen?

Ja, ik heb ooit de stap genomen om volwassenen over mijn problemen te vertellen. Om geholpen te worden. Maar ik zou niet weten of ik nu die stap zou nemen, als ik dat nog moest doen. 

Suïcide lijkt zo veel makkelijker. 
Zo veel. 
Maar zo veel slechter. 

Xx Me