Stop mij

Hoofdstuk 12

Dear you,

Activeitenweek. Wat meer tijd maar ook meer gedoe.

Gister een dagje naar Lille. Had ik wel zin in maar het werd echt een verpeste dag. Volgens een van mijn beste vriendinnen (niet degene waar ik het meestal over heb) verpest ik elk leuk ding wat we samen gaan doen (dat is niet zo veel), omdat ik elke keer weer ga janken, volgens haar. 
Ik probeer juist voor andere mensen vrolijk te zijn, al is het nep. Maar dat gaat niet altijd, ik houd dat niet meer langer dan een paar uur vol. Omdat het het tegenovergestelde is van hoe ik mij voel. 

Misschien leest ze dit wel, maar ik ga gewoon typen hoe ik mij voel en daar even niks van aantrekken. 

Misschien wordt ze wel bang en kan ze er niet mee omgaan als ik huil. Dat weet ik niet. Maar ze doet mijn pijn. 
Ze gaat misschien verhuizen, naar België, waar haar vader woont. Dat wil ze zelf graag, maar omdat ik me slecht voelde bleef ze hier nog. Alleen dat ik me slecht voel duurt al best wel lang (en gaat nog wel even duren ook) en ze is het beu om te wachten. Dus nu gaat ze volgende week woensdag waarschijnlijk vragen of ze in België kan gaan wonen. 
Ik ga even niet alle details hiervan vertellen, maar ik voel me er zo slecht om.

Vanochtend hoorde ik het voor het eerst, ik was net op school aangekomen en ze had daar via whatsapp een berichtje over gestuurd naar mij. Ik stond met wat mensen te wachten totdat de les begon, maar ik liep gelijk weg. Ik huilde en ik kon er niks aan doen. Nu dringen de tranen ook weer mijn ogen binnen, zodra ik er aan denk gebeurt dat, maar ik moet ze nu echt tegenhouden omdat mijn vader hier ook zit en dat dan ziet. 
Sinds het moment dat ik dat bericht heb gekregen wil ik dood. Want ik kan niet zonder haar. Ik spreek haar misschien niet zoveel meer, maar ze is nog altijd een grote steun. 
Als ze naar België verhuist zie ik haar waarschijnlijk nooit of bijna nooit meer. En de vraag is nog maar of we wel met elkaar zouden praten. Want ik heb het idee dat ze mij zat is. Mij en mijn problemen vooral. Want ik kan ze volgens haar niet achterlaten, bijvoorbeeld als we wat leuks gaan doen. Dat klopt ook wel, maar ik heb daar ook last van. Ik voel me ook er niet beter door, ik haat het als ik een dag die gezellig zou moeten worden verpest. 

Ik weet niet hoe ik alles moet zien, ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil huilen en suïcide plegen. Ik weet het niet meer. Ik kan niet zonder haar, echt niet. Ik wil met haar kunnen praten, haar tegenhouden om naar België te gaan en ik zou willen dat ze niet meer boos op me is (ik weet niet of ik dat heb verteld, maar dat is ze dus omdat ik altijd alle leuke dingen verpest). Maar ik wil ook dat zij gelukkig is, ik wil haar niet tegenhouden om mijn eigenbelang en ik wil niet dat ze voor mij hier achterblijft. Ze moet doen waar zij vrolijk van wordt en ik wou dat ik nooit tegen haar iets over mijn problemen had gezegd, dat ik haar er niet mee had belast. 

Ik weet het niet meer. Ik kan er niet tegen en ik heb geen idee wat ik moet doen.

xx Me