Stop mij

Hoofdstuk 45

Lieve iedereen,

We zijn een tijdje verder weer eens. Ik ben niet echt meer van zo vaak updaten, grotendeels omdat ik mijn verhaal bij mensen kwijt kan, persoonlijk. Maar ik wil jullie toch op de hoogte houden, omdat jullie mij altijd zo geweldig steunen. Dank jullie wel daarvoor.

Ik word zeer waarschijnlijk dinsdag weer opgenomen. Een geplande opname deze keer, dat is iets nieuws voor mij (de vier opnames die ik al heb gehad, waren alle vier crisisopnames). Het is voor acht weken en diagnostiek. Ze gaan waarschijnlijk allerlei testen opnieuw doen, maar ik hoop dat ik er wat aan heb. Misschien wordt het dan eindelijk duidelijk wat er nou allemaal precies speelt. Waarin ik anders ben dan anderen. Ik bedoel, de ene instelling zegt autisme hoofddiagnose, de ander zegt dat een persoonlijkheidsstoornis de hoofddiagnose is. Het maakt mij niet veel uit wat het is, welk naampje ze eraan plakken, maar het gaat me erom dat ze me kunnen helpen, maar voor de juiste hulp is een goede diagnose belangrijk.
En zouden ze erachter komen wat nou de oorzaak is? Is het mijn PTSS, zoals mijn ouders denken. Of ligt het gewoon aan een stel opstapelingen, zoals ik vaak denk.

Daarbij heb ik maandag een intake bij een kliniek waar ze behandelingen doen. Daar zou ik vanaf midden mei misschien terecht kunnen. Ik ben er gespannen voor, maar ja. Het zijn immers belangrijke gesprekken, waarbij ik druk voel dat het goed moet gaan. Het is bij GGZE (de kliniek waar ik dinsdag heen ga) wel goed gegaan. Het is gewoon afwachten, zoals de afgelopen weken alles is.

Die opname dinsdag betekent wel veel veranderingen. Het is niet dat ik vaak naar school ga afgelopen weken, maar meer dingen als met mijn vriend zien en andere vriendinnen. En bijvoorbeeld of de paardentherapie wel verder kan gaan. Dat is allemaal regelen met de gemeente, zorgen dat er geld voor is, bewijzen dat het nuttig is.

Van mijn schoolvriendinnen weten eigenlijk bijna niemand dat ik weer word opgenomen. Ik heb niet echt zin om ze het te vertellen, omdat ik dan vragen krijg die ik niet wil beantwoorden. Niet dat jullie geen vragen mogen stellen, doe dat gerust als je vragen hebt, alleen mijn schoolvriendinnen snappen vrij weinig van hoe het is om je rot te voelen. Dat vind ik dan niet fijn om te beantwoorden.

Het is opzich wel fijn om een keer zelf mijn tas in te pakken, voor een keer. Ook makkelijker met mijn automutilatiespullen, want die wil ik wel mee. Ik bedoel, bij een eerdere opname zijn bijna al mijn spullen weggegooid, wat mijn stemming ernstig verpestte. Ik heb ze liever bij me sindsdien.

Ik verlang er naar eindelijk weer thuis weg te zijn. Vandaag liepen de spanningen te hoog op en ontstond er ruzie. Gelukkig deze keer duidelijk niet door mij, anders was mijn stemming nu wel wat anders geweest. Maar dan ben ik weg van die spanningen en emoties van mijn gezin, waarmee ik niet (goed) kan omgaan.

Wat wel jammer is, is dat tot afgelopen donderdag zat er een vriendin van mij uit een vorige kliniek bij de GGZE, maar nu is ze met ontslag, naar huis toe. Fijn voor haar, maar ik had het gezelliger gevonden als ze er nog was. Maar ja, ik kan haar wel dingen vragen over hoe de verpleging is bijvoorbeeld. Dat zorgt voor wat meer duidelijkheid en minder stress.

Ik vraag me wel af hoe het dan met school zal gaan, want in het dagprogramma zitten ook momenten waar je eventueel naar een school op het terein van de GGZE kan gaan, alleen ik ga dit jaar maar twee vakken afronden, door middel van zelfstudie grotendeels. Alleen voor de toetsen moet ik eigenlijk echt naar school, maar dat zou dan sowieso naar mijn eigen school moeten zijn. Ik zie nog wel, school is eigenlijk niet zo belangrijk op het moment, maar ik vind loslaten moeilijk.

Het enige waar ik wel soort van bang voor ben, is een terugval qua automutilatie als ik opgenomen ben. Thuis word ik geacht de hele dag beneden te zitten en daar kan ik mezelf niet snijden. Slechts voor huiswerk "mogen" we op onze kamer zitten, maar dat doe ik ook niet. Dit houdt me vaak tegen van automutileren. Dat raak ik kwijt als ik opgenomen ben, want dan mag ik me zoveel afzonderen als ik wil. En dat zal wel een terugval opleveren, want de neiging tot automutileren speelt vrij vaak op, zeker als ik gesprekken heb gehad, wat daar wel veel zal gebeuren. Maar dat is allemaal zien en afwachten. Ik weet in elk geval dat ik zal proberen zo min mogelijk te automutileren, maar soms is dat niet waar mijn energie naar gaat, zijn er belangrijker zijn. Dus ook dat is afwachten hoe het gaat lopen.

Als laatst vraag ik me af hoe het bezoekuur daar verloopt. Bij mijn eerste opname was er een restaurant waar je dan moest gaan zitten met je bezoek (behalve als je niet van de afdeling af mocht). Maar er is bij GGZE geen restaurant. Maar ach, dat zal wel loslopen.

Liefs,
Somnium