Stop mij

Hoofdstuk 32

Lieve jij,

Waarom?

Waarom verergerd de pijn?

Waarom, waarom weegt de fysieke pijn niet meer op tegen de emotionele? Het moet dieper, meer pijn. Maar dat kan niet.

Waarom is deze pijn er? Wat veroorzaakt het?

Je had gelijk toen je zei dat ik het liefst brieven zou schrijven en dan morgen vertrekken. Helaas. Helaas had je gelijk. Ik stel iedereen die ooit tegen mij zei dat ik sterk genoeg ben er teleur mee. Ik ben een teleurstelling. Of in elk geval, ik voel me zo.

Ik word gek van de negativiteit. Mijn eigen negativiteit. Zij, die altijd wint. Zij, die de macht heeft in mijn hoofd. Zij, die ik moet zien kwijt te raken. Zij, die ik maar niet kwijtraak.

Het wordt erger. Een nieuw dieptepunt, gisteravond en vandaag opnieuw. Dieper val ik. Pijn overschreeuwt. Ik zit verstijfd, vastgeplakt. Gevangen, de pijn neemt mij gevangen. Tranen stromen, alsmaar. Wat is er mis? Wat in vredesnaam, heeft tot dit nieuwe dieptepunt geleid?

Hoe moet ik hoop houden als het alsmaar slechter gaat? Hoe moet ik nog willen vechten als ik elke dag verlies?

Wat moet ik doen op een moment als deze, wanneer ik het niet aankan? Wat moet ik doen als de GGZ zegt dat ik maar met mijn vriendinnen of ouders moet praten? Mijn ouders, wat sowieso niks wordt, of mijn vriendinnen, die machteloos zijn, me wel willen helpen, maar het simpelweg niet weten. Wat moet ik doen? Niemand, niemand heeft een antwoord op deze vraag. Is er überhaupt wel een antwoord? Of moet ik het maar gewoon zien uit te zoeken, zoals het nu lijkt? Iets doen dus, wat ik totaal niet kan. Want de pijn overwint dan, de pijn schreeuwt in mij, duwt mij omver. Ik kan het niet winnen, want ik kan het niet controleren. Het is beangstigend, hoe ik op het puntje sta. Om helemaal om te vallen, om me totaal te laten overwinnen.

Ik moet dingen doen om dit te winnen, die ik niet kan. Ik moet mezelf overwinnen, andere mensen toestaan.

Het lijkt allemaal onmogelijk.

Is er wel een andere weg uit?

Xx,

Me