Stop mij

Hoofdstuk 13 ~ De Maandag

Lieve jij,

Maandag. Afgelopen Maandag. (Ik dacht eerst dat het afgelopen dinsdag was, maar het was dus afgelopen maandag). Ik zou een dagje niks doen, aangezien ik toch vakantie had. Alvast wat huiswerk maken, zodat dat later niet hoefde. Maar het liep anders.

Mijn beste vriendin en ik hadden afgesproken deze vakantie sowieso wat met z'n tweeën te gaan doen. Daar verheugde ik me al op. Ik vroeg dus al vrij snel in de vakantie wanneer ze kon, maar zij zei dat ze pas op de dag zelf meestal wist wat ze die dag ging doen. Oké, dacht ik, dan houd ik elke dag nog zo veel mogelijk vrij. Maandag bleek dat ze eigenlijk niet meer kon deze vakantie. De volgende twee dagen gingen we wat met twee vriendengroepen, om het zo maar even te noemen, doen. Donderdag tot zondag ging ze met haar vriendje wat doen. Elke dag. Toen kon ze dus niks meer met mij doen. Ik voelde me verlaten, al weet ik dat zij en haar vriendje elkaar maar één of twee weekenden per maand kunnen zien. Zij weet hoe belangrijk het voor mij is om elkaar te zien. Dus ik dacht dat ze er wel rekening mee zou houden, maar mijn verwachtingen waren blijkbaar verkeerd. Na wat gepraat hebben we uiteindelijk besloten dat we vrijdag wat gingen doen, dat ze tegen haar vriendje ging zeggen dat ik vrijdag al kwam. Ik wou dit eerst niet, omdat ik hun tijd niet wou afpakken. Maar ze zei dat dat niet erg was. Ik was weer blij.

Later op die dag zei dat vriendje iets als; "Veel plezier vrijdag en de rest van het weekend kan je haar ook gewoon zien, want ik spring vanavond toch onder een trein." Ik schrok ervan, al weet ik dat hij zich niet altijd even lekker voelt. 
Even voor jullie, ja hij weet hoe ik me voel. Hij weet eigenlijk alles van mij, ik kan ook goed met hem opschieten. Hij weet dat Eva heel belangrijk voor me is. 
Maar hij rekende dat hij eerst zes dagen bij Eva kon zijn, twee daarvan konden door zijn thuissituatie niet, vrijdag zou dan door mij niet kunnen. Dus zei hij dat hij nu nog maar de helft van de dagen bij haar kon zijn. 

We praatte nog wat verder, in een groep waar we alle drie in zitten. Hij zegt telkens opnieuw dat hij die avond voor de trein springt. Ik ga er kapot van, ik snap hem niet. Ik voel me schuldig, dus ik zeg dat ik vrijdag wel niet kom. Hij zegt dat ik het hele weekend kan komen, omdat hij er toch niet meer is. Ik ben ondertussen bang, ik weet niet hoe serieus het is. We praten volledig langs elkaar heen, dus wel leggen alle drie de situatie voor onszelf uit.
Uiteindelijk gingen mijn beste vriendin en ik van dinsdag op woensdag logeren, we hadden geregeld dat dat toch nog kon. Dat was wel erg gezellig. 

Maar de emoties, en alles, van maandag was echt erg. Ik ging helemaal kapot, ik kon er niet tegen. Mijn beste vriendin voelde zich ook rot, waar ik me schuldig aan voel. Nog steeds. Als ik het gesprek van die dag lees dan komt er gelijk een soort van druk op mijn borst, ik wil erom janken. Want dat was hetgeen wat ik vooral maandag heb gedaan. 
Ik ben er nog steeds best wel kapot van, het doet me pijn. Ik ben waarschijnlijk de helft vergeten te vertellen, maar oké. Het was zo vol met emoties (ik kan niet tegen emotionele gesprekken meestal, vooral niet tegen boosheid, dat kwam er ook in voor), ik weet niet hoe ik moet omschrijven. 
Even voor de duidelijkheid, hij is niet voor een trein gesprongen. Maar ik ben nu bang, bang dat hij het alsnog doet. 

Ik weet niet hoe serieus hij was, ik was alleen zo bang. Ik weet hoe serieus het kan zijn als je zoiets zegt en op dat moment hield ik het bijna niet meer. Die woorden zeggen, dat je dood wil zijn, die zijn voor mij heel erg serieus. Voor anderen kan ik het niet inschatten, maar het doet pijn, het maakt me bang. En dat zou hij moeten weten. Dus ik ben bang dat het wel serieus was.

Xx Me