Lieve jij,
Ik ben niet in de stemming om te schrijven, maar moet toch iets.
Woorden, lieve woorden. Ik kan jullie niet opschrijven.
Ik beeld me dingen in. Bloed dat stroomt. Hoe moet ik die beelden omschrijven? Op mijn armen, maar ik doe het nooit meer op mijn armen. Angst voor dat mensen het ontdekken. Één week clean. Rotwoord, clean. Ik wil niet meer, wat kan het kwaad om me in te houden? Emoties zijn er toch om getoond te worden?
Nee, dit is niet de juiste manier. Dat weet ik ook, dat hoef je me niet te zeggen. Ik kan het alleen niet anders. Niemand in huis hier kan denk ik met emoties omgaan. Alleen voor mij zijn het er teveel, om er niks mee te doen.
Toetsen. De ene is al verzet voor mij alleen. Ik krijg ze niet in mijn hoofd.
Woorden, woorden genoeg. Woorden die ik wil opschrijven. Woorden van een goodbye. Maar ik mag ze nooit opschrijven. Opschrijven betekent voorbereiding. Betekent een stap verder, niet meer veilig. Een stap te ver. Al is dit ook al te ver. Maar daar kan ik niet mee omgaan. Al spoken de woorden al vaak door mijn hoofd, elke keer alles, zoveel woorden. Om voor de laatste keer tegen je te zeggen.
Wat kan één keer meer kwaad? Het is maar een keer. Dieper dan de vorig keer als altijd. Meer pijn heb ik nodig. Maar één keer blijft niet één keer.
Een keer. Alsjeblieft. Waarom kan ik het niet? Waarom telkens dat enorme verlangen. Dat z'n pijn doet. Dat alles overschreeuwt. Die beelden in mijn hoofd die mij vertellen van dat ik het moet doen. Dat het een oplossing is.
En die beelden. Een brug. Koud metaal. Een sprong. Een klap. Een einde.
Weg van dit alles. Alleen nog maar wat woorden achterlaten.
Why not?
Maar hoe kan ik jou ooit z'n pijn doen?
Xx
JE LEEST
Stop mij
Non-FictionZe schreef, maar wist nooit aan wie. Soms vertelde ze een stuk aan een bepaald persoon, maar meestal wist ze niet wie. Altijd was het aan jij of jullie, maar wie dat was. Ze was niet vrolijk, ze lachte bijna nooit. Niemand die ze helemaal vertrouwde...
