Stop mij

Hoofdstuk 47

Lieve jij,

Ik ben alweer twee verhuizingen verder. Die acht weken opname, zoals het gepland was, werden er heel wat meer. Ik denk zo'n vier maanden, uiteindelijk. En waarom? Ik kon niet naar huis. Of ja, kunnen. Ik ging niet naar huis, dat wilde ik mijn ouders absoluut niet aandoen. 

Maar ik zit niet meer opgenomen, niet meer in een kliniek. Ik kan gewoon weglopen, maar ik moet dat maar niet doen. 

Ik heb eerst anderhalve maand op een woongroep gezeten, dat was tijdelijk. Het beviel me niet, ik kon niet goed met de mensen omgaan. Ze waren allemaal ouder dan ik, maar dat maakt me niet zoveel uit. Velen zaten bijna altijd op hun kamer (een iemand heb ik in die anderhalve maand nooit gezien). Een iemand was waarschijnlijk (lichtelijk) verstandelijk gehandicapt. Ik kon met geen van allen omgaan, ik stap niet op iemand af, dus ik had met niemand contact. Ik heb van de circa tien mensen, drie een handje gegeven toen ik wegging. En maar eentje daarvan wilde ik doen. 

De begeleiding daar was ook vreemd, vier vaste mensen in dienst, waarvan ondertussen twee met ontslag waren gestuurd en weer twee nieuwe mensen. Verder veel stagaires. Ook de begeleiding kon niet met het verstandelijk gehandicapte meisje omgaan. 

Ik wil trouwens niemand beledigen, maar ik weet gewoon niet hoe ik met zo'n persoon om moet gaan. Moet ik iets terug zeggen, als iemand vijf keer hetzelfde herhaalt? Dat soort dingen kan ik niet inschatten. Bij zo gezegd 'gewone' mensen heb je nog een soort handleiding hoe je sociaal wordt verwacht te doen. Niet dat ik daar aan kan voldoen, maar ik kan tenminste iets proberen. Er werd me ook niet verteld hoe ik met haar om moet gaan, ik durfde er niet naar te vragen. Ik probeer dan altijd maar zo normaal mogelijk te doen, alleen weet ik niet of dit slim is. Ik wil gewoon dat iedereen mij wel oké vindt.
Dat was dus niet zo ideaal. Ook deed ik niet mijn best de begeleiding te vertrouwen. Dat kost mij zoveel energie en tijd, dat ik het voor die korte tijd niet waard vond om ze proberen te vertrouwen. Dat stond later ook in het verslagje over mij, wat ik dan wel weer moeilijk vond om te lezen, maar ik weet dat het waar was. Waarom zou ik dat doen, als ik het niet nodig had?
Wat wel fijn van daar was, dat er niks in de buurt was. Geen trein, amper sirenes gehoord, welke beiden triggerend voor me zijn. En toch kon ik dingen zelf doen. Ik kon naar de supermarkt in het dorp verderop fietsen, ik kon naar de stal toe fietsen zelf en ik had daar ook alle tijd voor. Zelf naar mijn vriend toe fietsen. Die zelfstandigheid is voor mij zeldzaam, maar o zo fijn. Je staat er waarschijnlijk niet bij stil, maar ik ben qua dingen doen afgelopen jaar afhankelijk geweest van mijn ouders. Mijn vader moest me elke keer brengen naar school, mijn moeder haalde me zaterdagochtend op om in het weekend thuis te zijn en bracht me zondagavond weer terug. Hobby's, zoals het paardrijden, heb ik niet zoveel gedaan. Het voelde (voelt) alsof ik mijn ouders heel erg belastte. 
Ik heb daar ook ruzie gemaakt met een van de vier mensen in vaste dienst, wat heel onhandig is, want die kom je dan om de dag wel tegen. En ik ben er eigenlijk nog boos om, als ik eraan denk. Een tip voor iedereen om mij heen, vul niet in hoe ik me voel (als ik het hoor). 

En nu ben ik sinds gisteren op deze woon- en behandelgroep. Woongroep houdt in dat je met wat mensen rond de achttien jaar (de meeste zijn hier volgensmij iets van achttien, negentien jaar) ergens woont. De vorige plek was een oud klooster, hier zijn het vier rijtjeshuizen naast elkaar, waar je met z'n vieren een 'eigen' huis hebt. Begeleiding is er 24 uur per dag, maar slaapt 's nachts. Je kookt een dag per week, hebt wat taken in het huishouden. Vrij zelfstandig dus, zeker in verhouding met een kliniek en voor iemand van mijn leeftijd denk ik ook wel. 
Wat een behandelgroep inhoudt, weet ik niet precies. De lijnen naar de GGZ zijn hier in elk geval korter dan op de vorige groep en vanuit de organisatie van hier heeft gesprekken met mijn ouders, maar ze kunnen niet elke behandeling die ik nodig heb doen, dus ik ben weer onder behandeling bij de GGZ. Net zoals anderhalf jaar terug. Waarom het nu dan ook wel enige effect zal hebben, is voor mij de vraag. De behandeling is grotendeels hetzelfde. EMDR weer (alleen dan, als het goed is, net wat anders), waarvan de vrouw zei dat ze niet wist of het aan zal slaan, waarop mijn motivatie, die ik al amper had omdat het een rot behandeling is, weg was. En gewoon gesprekken met iemand anders, wat dan heel netjes CGT heet, maar niet meer is dan een beetje praten. En het idee is dat ik vooral over mijn doodwens en het automutileren praat. Dat weet ik dus nog niet zo, nu vertrouw ik mijn behandelaar daar in elk geval nog niet voldoende voor.