My Addiction

60.

LAURA

Patrzę na Ethana, a w moich oczach jest wypisana czysta dumna. Jestem pod wrażeniem, że w tak młodym wieku oraz tak szybko udało mu się osiągnąć tak ogromny sukces. Ten mężczyzna udowadnia, że jeżeli w coś bardzo się wierzy to jest się w stanie to osiągnąć. Trzeba być tylko zmotywowanym oraz upartym w dążeniu do celu.

Idzie pewnym siebie krokiem, mimo że w środku zapewne trzęsie się z emocji. Posiadanie umiejętności zakładania maski jest bardzo przydatne, bo dzięki temu człowiek jest w stanie w stresowej sytuacji zachować się poprawnie i nie zwracać na siebie nie potrzebnej uwagi.

Rozglądam się po sali i dostrzegam kilkaset zawistnych oraz zazdrosnych spojrzeń. Ludzie od zawsze nie potrafili cieszyć się sukcesem innych, a szczególnie jeżeli chodzi o sukcesy zawodowe. Mentalność jest taka, że jeżeli ktoś zarabia więcej od ciebie, to zaczynasz uważać, że albo zarobił to dzięki oszustwu albo dzięki znajomością, co jest bardzo błędne i ma na celu połechtanie własnego ego w taki sposób, aby nie czuć się gorszym od osoby, która osiąga sukces. Prawdopobnie jestem jedyną osobą na tej sali, która patrzy na niego z radością.

Wchodzi po schodach na złoty podest i zmierza, aby wziąć mikrofon. Celestine z uśmiechem mu go przekazuje oraz wręcza mu statuetkę i jakąś kartkę, a Ethan musi teraz coś powiedzieć.

-Pierwszym, co chciałbym powiedzieć, jest na pewno: Dziękuje.-jego głos jest przepełniony od emocji.-Jeszcze kilka lat temu w życiu nie przypuściłbym, że osiągnę aż tak ogromny sukces. Ta nagroda.-unosi złotą statuetkę do góry.-To tylko zwieńczenie mojej pracy, która była cholernie ciężka i towarzyszyło jej wiele przeciwności losu, przez które się nie poddałem. Wiem, że żadne z was nie będzie się cieszyć z mojego sukcesu, bo chciałoby stać na moim miejscu, ale mimo to ważne, że chociaż jedna osoba jest ze mnie dumna.-kieruje na mnie swoje spojrzenie, a serce podchodzi mi do gardła.-Osoba, dzięki, której udało mi się do tego dojść. Siedziała ze mną nie zliczoną ilość godzin w kancelarii, wspierając mnie, kiedy przechodziłem największe załamanie w całej karierze. Trzymała moją firmę na własnych barkach, nie mając w tym temacie żadnego doświadczenia. Wielokrotnie pomagała mi w przeprowadzeniu spraw oraz ze wszelkimi trudnościami. Była moim wsparciem, partnerem w walce oraz przede wszystkim kompanem w kancelarii. Jeszcze raz dziękuje.-posyła mi uśmiech, a następnie odkłada mikrofon i zaczyna schodzić ze sceny.

Jego słowa wywołują w moim sercu emocje, o których istnieniu wcześniej nie miałam pojęcia. Docenienie, którym mnie obdarza jest miłą odmianą dla tego co działo się w moim domu. Do końca to do mnie nie dociera, że ktoś jest w stanie być mi za coś wdzięczny i że do czegoś w ogóle się nadaje, ale dzięki niemu zaczynam to coraz bardziej widzieć. Melissa uświadomiła mnie w dużej ilości spraw, a on jeszcze mnie w tym upewnia.

-Jeszcze jedno szybkie pytanko, zanim nam stąd uciekniesz.-podbiega do niego kobieta, a on zawraca.-Wszyscy na tej sali chcieliby wiedzieć jak udało ci się osiągnąć taki sukces. Jakim sposobem w tak młodym wieku masz już własną kancelarie i właśnie wygrałeś plebiscyt na najlepszego prawnika w stanie California?

Podaje mu mikrofon, a on z uśmiechem go od niej odbiera.

-Przede wszystkim ciężką pracą.-zaciska usta w wąską linię.-Może wydawać się to wszystkim nierealne, ale żeby osiągnąć to co mam, musiałem rzucić praktycznie wszystko i uczyć się tyle co przeciętna osoba robi w cztery lata. Ja obrałem sobie za cel, że pięć lat studiów uda mi się skończyć w dwa i tak właśnie zrobiłem.-w tłumie wybucha poruszenie.-Chciałem udowodnić wszystkim, że jestem w stanie pokonać wszelkie słabości i spełnię założony przeze mnie plan. Dzięki temu po pięciu latach zakończyłem całą edukacje włącznie z aplikacją i włącznie w siedem lat udało mi się osiągnąć ogromny sukces, który zawdzięczam tylko sobie i ciężkiej pracy. W życiu nie przypuszczałem, że jestem do tego zdolny, ale wiara w siebie czyni cuda, a ja jestem na to idealnym przykładem.