Her Şey Mümkün

Bölüm. 15 "Gelecekten Alıntı."

DUYURU📢📢:
Bölüm bugüne yetişmiyor:(( Yarın yeni bölüm gelecek. Diğer bölümleri oylayıp yorum yapmayı lütfen unutmayın🙏🏻 Okuduğunuzu bilmek beni daha çok motive ediyor çünkü🥹. Görüşmek dileği ile♥️💌

2 ay sonradan alıntı:
Donmuştum... Son iki ay boyunca bütün yaşadıklarım gözümün önünden bir film şeridi gibi geçti... Yapmamalıydım... Bu işe hiç girmemeliydim. Kalbim hızlıca atıyordu, gözlerim kıpkırmızı olmuş beynim ise bu gördüklerimin gerçek olmadığına beni inandırmaya çalışıyordu ama her şey gerçekti. Sessizdim çünkü sesimi çıkartacak gücüm yoktu ama çığlıklarım içimdeydi... İçimde sonsuza kadar dinmeyecek bir fırtına başlamış oldu. Kim bilir belki de benim sonum olacaktı bu...
Şaşkınlık halinden çıkıp gerçek hayata döndüğümde ağlamaya başladım hıçkıra hıçkıra,seri ve yüksek bir sesle ağlıyordum. Dışarı çıktım, koşmaya başladım hızlıca... Kalbim hala güm güm atıyordu. Dar sokaklardan birine girdiğimde yere çöktüm ve küçük bir çocuk gibi ellerimle yüzümü kapatarak ağlamaya başladım... Soğuktu, titriyordum ama içimde patlayamayan bir enerji vardı. Suçluydum... Suçluyduk... Birinin bana doğru geldiğini duyuyordum ama yerimden kıpırdamadım, umursamıyordum.
Önümde durdu. Biliyordum, kokusunu almıştım...
-" Özür dilerim... Ama yemin ederim ki bunun olmaması için mücadele ettim." Sesi çaresizdi belki de üzgün...
Yerimden deli gibi aniden fırlayıp kıpkırmızı olmuş gözlerimle onu hızlıca ittim. Dudaklarım titriyordu...
-" Sen... Senin suçun hepsi! Bunların suçlusu sensin! Ahmak oyunların yüzünden oldu hepsi! Allah hepinizin belasını versin! ANLADIN MI! Nefret ediyorum senden! Siktir git."
Bana doğru tekrar yaklaştı...
-" Benim suçum mu? Gerçekten böyle mi düşünüyorsun?"
-" Evet hepsi senin suçun! Sen bencilsin Alper. Sen kendin için herkesin ölümünü göze alacak bir insansın! Değdi mi,ha?" Ona doğru ilerledim  parmağımı kalbinin olduğu yere sertçe bastırdım. " Senim kalbin yok, vicdanın da yok. Bir daha sakın beni bulmaya kalkışma! Uzak dur benden! Seninle artık işim bitti."
Sustu...
Hiçbir şey demedi. Diyemezdi de...
Döndüm... O uzaklaştığım yere tekrar dönmek için yürümeye başladım fakat bu kez koşarak değil yavaş yavaş... Yüzüme suyla karışık kar çarpıyordu... Gökyüzü açıktı... Kafamı kaldırdım ve derin bir nefes aldım... Gözlerim yanıyordu ama bir önemi yoktu... Vedaları oldum olası hiç sevmezdim. Korkuyordum... Adımlarımı hızlandırdım, o orada tek başınaydı... Onu tek bırakamazdım zaten hiçbir zaman da  yalnızlığı sevmemiştir hem üşümüştür de. Tekrar az önce çıktığım o kapıya vardığımda elim açmaya gitmiyordu... Yavaşça ve çaresizce açtım. İşte oradaydı. Tüm güzelliğiyle öylece duruyordu, aynı bıraktığım gibi...