Her Şey Mümkün

Bölüm 35 " kaza"

-" Ne oldu Duru, sakin ol ve cevap ver tamam mı?"
Duru'nun bu tavrı beni korkutuyordu.
-" Suat abi yerine sipariş teslimine giden arkadaşın..."
Alper.
-" Dönüş yolunda kaza yapmış Devin abla."
Kaygım daha da artmıştı.
-" Nerede şimdi? Şehir hastenesinde mi?"
-" Öyleymiş."
Hemen telefonu kapattım ve önünden geçecek olan taksiyi durdurdum. Safa'yı aradığım halde maalesef ki ulaşamıyordum.

Duru nereden öğrenmişti kazayı?
Ah salak kafam motorun üzerinde kafenin numarası var tabii!

Şehir hastanesine vardığımızda hemen parayı ödeyerek aşağı indim ve koşarak içeri girdim.
-" Bir arkadaşım buraya getirilmiş."
Danışmadaki kız kafasını kaldırarak bana baktı.
-" İsim alabilir miyim lütfen?"
-" Alper... Alper Yücesoy."
-" Kendisi şu an odaya alınmış 2. kat, 203 numara,
-" Sağ olun."
Hızla merdivenlerden çıkarak kızın dediği odayı buldum. Tam kapıyı açacağım sırada doktor ve hemşire çıktı.
-" Durumu nasıl?"
-" Yakını mısınız?"
-" Evet, arkadaşım."
-" Arkadaşınız bir motor kazası geçirmiş hanımefendi. Şanslıymış ki kaskı sayesinde baş kısmına bir şey olmamış fakat kolunda  kırık ve vücudunda ezikler mevcut. Acı hissetmesin diye şu anlık uyutuyoruz fakat bir saate çıkış yapılabilir."
-" Teşekkür ederim, içeri girebilir miyim?"
-" Buyrun."

İçeri girip kapıyı kapattığımda oradaydı. Hem kolunda hem de bacağında alçılar vardı, gözüme çarpan bir diğer şeyse vücudundaki morluklardı.
Benim yüzümden olmuştu.
Suçlu bendim.
Burada ve bu halde olmasının nedeni bendim.

Yavaşça yanına gittim ve yandaki sandalyeye oturdum, gözlerimden birkaç damla yaş döküldü. Elini tuttum nazikçe, acıtmadan. Elinin üzerinde de morluklar vardı.
-" Özür dilerim... Çok özür dilerim..."
Yüzüne dokundum, aylardır görmediğim, ellemediğim ve sevemediğim yüzüne... Aynıydı yüzü değişmemişti; saçları, sakalı, her şeyi aynıydı Alper'in. Bugün sabah onu görmeme rağmen dikkatlice bakmamıştım yüzüne. Şimdi fark ediyorum yüzünün her ayrıntısını... Elimin tersiyle yavaşça okşadım yanağını, belki de bir daha asla bunu yapamayacaktım. Kapının açılmasıyla duruşumu düzelttim ve ellerimi ondan çektim.
-" Devin!"
Ayağa kalktım ve Safa'ya sarıldım.
-"Safa..."
-" İyi mi? İyi misiniz?" Kuşkuluydu bakışları belli ki ağlamaklı gözlerim onda kötü bir senaryo uyandırmıştı.
-" İyiyim ben... Alper'in de ezik ve kırıkları varmış. Acıdan dolayı uyutuyorlar ama kalkar şimdi."
-" Çok korktum. Sabah için öz-"
-" Hayır, ben özür dilerim Safa... Sana ağır çıkışmamalıydım, sen haklıydın."
Elimi tuttu.
-" Ben sana söylemeliydim ama belki siz..."
-" Bir daha oluruz zannettin."
-" Evet..."
-" Beni en iyi sen biliyorsun Safa, psikolojim allak bullak... Biz daha olamayız onunla."

Yanımızdaki Alper'in hareketlenmesiyle ikimiz de ona döndük. Alper hafifçe gözlerini açmaya başlamıştı.
-" Dur kıpırdama. Hemşire çağırayım." Diyerek ayağa kalktım ve odadan çıktım.
Hemşireyle birlikte odaya geri döndüm.
-" Bir dakika Alper bey. Evet serumunuz da bitmiş, çıkabilirsiniz."
-" Teşekkürler." Bunu diyen Safa'ydı.

Tekerlekli sandalyeyle Alper'i hastaneden çıkarttık. Safa'nın arabasındaydık ve nereye gidiyorduk emin değildim.
Safa bana döndü.
-" Devin, Alper'i de sana götürsek olur mu? Tek başına kalamaz."
-" Tamam... Yani tabii..."
Alperden ses çıkmıyordu belki de sakinleştirici serumdan kaynaklıydı.Evime geldiğimizde kapıyı Alper için açtım ve bir koluna girdim, diğerine Safa girdi.
İçeri geçtiğimizde Safa'nın yatağına yatırdık o ânlık Alper'i.
-" Devin, ben eczaneden istenilenleri alayım, gelirim."
-" Tamam git sen."

Safa gittiğinde ben de hızlıca dolaptaki dün yaptığım çorbayı ısıttım ve Alper'e götürmek üzere salona geçtim.
-" İçebilir misin, istersen ben içireyim."
-" Sol elim kırık..."
-" Sen solaksın biliyorum. Peki ben yardım ederim sana o halde."
-" Teşekkür ederim."
Kaşığı Alper'in ağzına götürürken;
-" Ben özür dilerim senden, benim yüzümden oldu."
-" Özür dilemene gerek yok. Bazen bizim elimizde olmadan olur bazı şeyler, düşünemeyiz o ân..."
Gözlerimin içine bakıyordu, ondan gözlerimi kaçırdım.
-" Doğru."