_මනෝහර_

18 : කින්නර අප්සරාව

කමෙන්ට් ගෝල් 50 /: පන්වන්න හොඳේ....

" කකා බිබී ඉන්නවා විතරයි අරකා. කිසි වැඩක් කරන්නෑ. ඕකගෙ කැම්පස් වලට වියදම් කරන්න අපිට එච්චර සල්ලි කොහෙන්ද? ඒ මදිවට බේත්වලටයි , ඇඳුම් පැළඳුම් වලටයි , කෑමට බීමට , ඉන්න හිටින්න , ඒ මදිවට උගෙ සුරංගනා කතා පොත් වලට... උඹෙ ළමයෙක් නෙවෙයි මහත්තයා. අනාථ මඩමකට ගිහින් දාන්නෙ නැතිව"

ඇඳට වෙලා පපුවට කකුල් දෙක තද කරාන උන්නු වන්දීත් ගෙ ඇස් වලට කඳුලු පිරුණෙ තමන්ගෙ නැන්දාගෙ නපුරු වචන ඇහෙනකොට. තමන් කාමරේ ඉන්නවා කියලා දැන දැනත් ඔච්චර හයියෙන් නපුරු වචන දොඩන්නෙ තමන්ට ඇහෙන්නමය කියලා වන්දීත් දන්නවා. අම්මා තාත්තා නැති වෙච්චි ගමන අම්මාගෙ සහෝදරි වෙච්චි නැන්දා ට වන්දීත් බාර උනත් , එක ලේ තීව නැන්දා ට වඩා වන්දීත් ට සැලකුවේ ලේ බැම්මක් නොතුබිච්චි නැන්දාගෙ ස්වාමි පුරුෂයා වෙච්චි , අසංග මාමා වෙච්චි විත්තිය වන්දීත් හොදට දන්නවා.

"ඉස්පිරිතාලේ න් හොරෙන් පනින්න ඕකට කොහෙන් ආව හයියක් ද? ගවර්මන්ට් හොස්පිටල් එකකට දක්කන්නෙ නැතිව ආයෙ ගේ අස්සෙ ඕකව දා ගත්තෙ මොකටද අසංග? අර යස අගේට ඉන්න චූටි දෝණී මේකා නිසා නරක් වෙයි"

නැන්දාගෙ වචන පිහි තුඩු වගේ. වන්දීත් කකුල් දෙක අස්සෙ මූණ ඔබාන අඩන්න ගත්තා. වන්දීත්ට කවදාවත් නැති පාළුවක් තනිකමක් දැනෙන්න ගන්නකොට වන්දීත්ට තමන්ගෙ අලුත් යාලුවා වෙච්චී මනෝහරව මතක් වෙච්චි. ආයෙත් වතාවක් ඒකා එක්ක කතා කරන්න ඇත්නම්. ඒකගෙ වචන හරි විකාරයි. කරන වැඩත් කීන යක්කුන්ගෙ කතත් හරි විකාරයි. ඒත් වන්දීත්ට ඒකා සැනසීම ගෙනාවා.

"රංගි.. ඕක නතර කරන්න. අර ළමයාට ඇහෙයි. එන්න පහළට යන්. ආයෙමත් ඉස්පිරිතාලේ ගෙනියන්න වෙයි එයාව ඩිප්‍රෙස් උනොත්.."

අසංග මාමාගෙ කටහඩ වන්දීත්ට ඇහෙනවා. වන්දීත් මූණ අත් දෙකෙන් වහාන අඩන්න පටන් ගත්තා. වන්දීත්ට ආයෙමත් අම්මා තාත්තා එක්ක පුංචිම පුංචි ගෙදරක , මිරිස්ස මූදු තීරෙ ජීවත් උන්නු කාලෙට යන්න ඇහැකි නම්. නිදහසෙ වෙරළ තීරෙ දිව්ව , උණුසුමෙන් නැවිච්ච කාලෙට වන්දීත්ට යන්න ඇහැකි නම් වන්දීත් ඕනෙම දෙයක් පරිත්‍යග කරයි.