Królowa Lodu

34

Nawet nie wiem, kiedy minęło dwa tygodnie radioterapii. Nie mogę powiedzieć, że dobrze się czułam, bo przechodziłam leczenie nie najlepiej  jednak żyłam nadzieją, że na tomografii guz będzie mniejszy.

JK-Skarbie nie denerwuj się, lekarz na pewno będzie miał dla nas dobra wiadomość.

– Dlaczego w to wątpię ?

Wiedziałam, że nie takiego podejścia oczekiwał, ale ja wolałam być pozytywnie zaskoczona niż zawiedziona. W zasadzie zastanawiam się co on myśli naprawdę.

Lekarz-Pani Lee, zapraszam.

Wstaliśmy z krzeseł i weszliśmy do gabinetu lekarskiego.

Lekarz-Proszę usiąść.

Zrobiliśmy o co mężczyzna poprosił i czekaliśmy, aż zajmie głos.

Lekarz-Nie mam najlepszych wiadomości…

Moje serce zabiło mocniej. Wiedziałam.

Lekarz-Niestety radioterapia okazała się nieskuteczna.

JK-Zupełnie ?

Lekarz-Nie do końca. Guz się nie powiększył, ale nie o taki efekt nam chodziło.

– Ile czasu mi zostało?

JK-Hana…

– Jeongguk przestań.

Spojrzałam na lekarza.

-Panie doktorze ?

Lekarz-Trudno to oszacować precyzyjnie… przykro mi…

– Czyli mogę umrzeć w każdej chwili ?

Mężczyzna pokiwał głową w milczeniu. Jeongguk szlochał, trzymając moją rękę, a ja siedziałam w zawieszeniu. Liczyłam się z tym, że leczenie może okazać się nieskuteczne, ale to mnie przytłoczyło.

Lekarz-Musimy kontynuować leczenie...

– Nie. Nie chcę dłużej przyjmować radioterapii, chce wykorzystać ostatnie chwile, będąc w pełni świadoma.

JK-Nie pozwolę Ci na to…

– Tak się składa, że nie masz nic do powiedzenia.

Zabrałam swoją dłoń i wstałam z krzesła.

Lekarz-Pani Lee chemioterapia da pani więcej czasu…

Opuściłam gabinet praktycznie w biegu. Czułam ucisk na klatce piersiowej oraz nie mogłam złapać oddechu.

Pielęgniarka-Pani Lee?

Po chwili zakręciło mi się w głowie i zapadła ciemność.

…

Po ataku paniki Hana dostała leki uspokajające, po których zasnęła. Miałem okazję porozmawiać z lekarzem o terapii, którą znalazłem.

Lekarz-Nie mogę się wypowiedzieć na temat czegoś, czego nie znam. Terapia jest na dzień dzisiejszy formą eksperymentu i nie znamy  jej skutków ubocznych.

JK-Czy dużo ryzykujemy ?

Lekarz-Nie wiem, czy w sytuacji pana żony możemy nazwać to ryzykiem. Prawdę mówiąc, nie macie państwo nic do stracenia. Dzięki takim osobą możemy rozszerzać leczenie złośliwych nowotworów.

JK-Gdyby chodziło o Pana żonę ? Poddałby się Pan ?

Dłoń mężczyzny znalazła się na moim ramieniu.

Lejarz-Wiem, co Pan czuje oraz co Pan przechodzi. Cztery lata temu sam pochowałem żonę po przegranej walce z guzem mózgu…

Przeszedł mnie dreszcz, a do oczu napłynęły łzy. Nie brałem pod uwagę śmierci Hany, nie mogłem.

JK-Nie oddam jej śmierci…

Lekarz-Słusznie. Proszę walczyć do końca i cieszyć się każdym dniem…

JK-Leczenie komórkami macierzystymi jest dostępne tylko w Stanach. Co mamy robić ?

Lekarz-Jeżeli chodzi o samolot nic się nie zmieniło. Proszę się kontaktować z kliniką w sprawie leczenia na miejscu. Macie państwo pieniądze, więc proszę to wykorzystać. Sam chętnie będę się przyglądał całej terapii…

JK-Pomoże mi Pan ?

Lekarz-Jak najbardziej.

JK-Prosiłbym, żeby sprawa została między nami dopóki klinika się nie zgodzi…

Mężczyzna pokiwał głową i odszedł. W tym samym momencie złapałem za telefon i zadzwoniłem do ojca Hany, informując go o moim odkryciu. Mężczyzna zapewnił, że zapłaci każdego dolara za uratowanie życia swojej córki.

…

Wracaliśmy do domu w milczeniu, nie miałam pojęcia co siedzi w głowie Jeongguk, ale wydawał mi się nad wyraz spokojny.

– Jeongguk ?

JK-Tak kochanie ?

– Gdzie jedziemy ?

JK-Pomyślałem, że zabiorę Cię do Busan.

– Busan ?!

Zerwałam się z fotela.

JK-Aktywna reakcja...

– Chciałam wrócić jutro do pracy…

JK-Żartujesz prawda ? Hana myśl o sobie. Chcę pokazać Ci pewne miejsce. Chcę byś wiedziała, skąd pochodzę i poznała moje życie z dziecięcych lat.

Zadumałam przez chwilę. Prawdę mówiąc, chciałam poznać Jeongguka, więc się zgodziłam.

JK-Zatrzymamy się w domu moich rodziców.

Zapytałam niepewnie.

– Czy oni wiedzą ?

JK-Tak Hana… wyjaśniłem wszystko i poprosiłem, żeby o nic nie pytali.

– Dziękuję…

Uśmiechnął się delikatnie i sięgnął do panelu, by włączyć relaksującą muzykę.

JK-Odpręż się, bo to będzie długa podróż…

Zrobiłam o co poprosił i opierając głowę na fotelu zamknęłam powieki.