OTUZ SEKİZ

276 17 3
                                    


Öncelikle herkese Merhaba!

Bölümü daha önce yayınlamak  gibi bir hedefim olsa da ne yazık ki içime sinmeyen bir şeyler olduğundan gerçekleştiremedim.

Umarım Keyifle Okursunuz.

...

Yıllar öncesinden bir anı...

 “ Masal bebeğim uyan! Masal... “

Dede?

Dedem bana sesleniyordu değil mi?

İşte o an Boşlukta öylece süzülüyor olduğumu fark ettim. Her taraf karanlıktı.

Hatta öylesine karanlıktı ki Gözlerimin açık olup olmadığını anlayamıyordum.

“ Yavrum kalk artık! “

Dedemin sesi tekrar gelirken yutkunarak Doğrulmaya çalıştım. Ama bu sadece içime garip bir korku salınmasına sebep oldu.

İçim titrerken ellerimi kendime sararak karanlığın geçmesini dileyerek gözlerimi kapattığımdan emin olana kadar... Hayır, acıtacak kadar sıktım.

“ Yün Yumağı uyanman gerek abicim! Ne olur Masal ne olur abicim! “

Abi?

Abim burada mıydı?

O buradaysa beni bulmuş muydu yani?

Öldüğüme inanamamıştı değil mi?

Gözlerimi açarak “ Abi! Dede! Buradayım! “ diye bağırdım.

Ancak normalde yankılanabilecek olan sesimi ben bile duyamadım.

O an fark ettim.

Konuşamıyordum.

Yutkunurken ağlayacak kıvama geldiysem de Etraftan yükselen Araf abimin sesiyle tekrardan etrafa bakındım.

“ Masal Yılmaz derhal kalk artık!”

Araf abi?

Yutkunurken ayağa kalkmaya zorladım kendimi. Eğer buradaysalar onları ben de bulabilirdim.

“ Masal biriciğim neredesin? “

Dayım da bana seslenirken dudaklarımı düşledim. Hepsi buradaydı öyleseyse neden beni bulamıyorlardı?

“ Abla uyanmak zorundasın. Lütfen abla! “

Keremin yalvaran sesi kulaklarımda çınlarken telaşlanmasına izin vermemek için hızlıca etrafıma bakındım.

“ Kerem ablacım korkma buradayım! Buradayım ablacım! “

Etraftan sesler yükselse de karanlık bir yerde öylece durduğumdan nereye gitmem gerektiğini bir türlü çözemedim.

Kerem’in sesi Asaf manyağının ve Araf abimin sesleri sürekli beni çağırıyordu.

Ama ileriye adım atacak cesaretim yoktu.

Boşlukta sıkışmış ve karanlığa alışmayı, karanlıkta yürümeye tercih etmiştim.

Onları bulamıyordum.

Onlar da beni bulamıyorlardı.

Belki de uyumaya devam etmeliydim.

Hiç bir şey olmamış gibi.

Küçük Yeşil Bulut Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin