ငါ့တပည့်တွေက ဘုရင်တွေ

အပိုင်း 140

အခန်း ၁၄၀ : ခေါင်းတလားတစ်ခု

ထိုအချိန်မှာ လီယုန်သည်ကား ထွက်ပြေးသွားလေပြီဖြစ်၏။ လက်ရှိအချိန်၌ သူ့အရှိန်အဝါမှာ ဖျက်ဆီးခံလိုက်ရသည်။ သူ့သူငယ်အိမ်က ပြူးကျယ်နေပြီး မျက်နှာကလည်း ဖြူဖပ်ဖြူရော်ဖြစ်နေချေသည်။

ရှင်းလင်းနေသည့်အချက်မှာ သူဟာ သူ့မျိုးရိုး၏စွမ်းအားကိုသုံးပြီး ကမ္ဘာပေါ်ရှိ သရဲတစ္ဆေများနှင့် နတ်ဘုရားများကိုဖောက်ခွဲခဲ့သည့်အတွက် အဖိုးအခကြီးကြီးမားမားပေးလိုက်ရခြင်းပင်။ သို့သော် သူထိုသို့မလုပ်ပါက… ထိုနေရာမှာတင် သူ့အသက်ဆုံးရတော့မည်ဖြစ်၏။ မည်သူကပိုအရေးကြီးနေသလဲဆိုသည်မှာ သိသာလှသည်။

"ဒါဆို ယဲ့ချိုးပိုင်က ဘာလို့ဒီလောက်အစွမ်းထက်နေရတာလဲ…"

လီယုန်၏အမူအရာမှာ အရုပ်ဆိုးအကျည်းတန်နေလေသည်။ မူလက သူထင်ထားခဲ့သည်မှာ ဤစိတ်တန်ခိုးရှင်ဘုံ၌ သူ့အတွက် ပြိုင်ဘက်နှစ်ယောက်သာရှိသည်ဟုပင်။ ပထမတစ်ယောက်က ဗုဒ္ဓသာဝကဖြစ်ပြီး ဒုတိတစ်ယောက်မှာ မဟာလျှို့ဝှက်မျိုးနွယ်စုသုံးစုထဲမှတစ်ခုဖြစ်သော မုရုန်မျိုးနွယ်မှပါရမီရှင်ဟုပင်။

မုရုန်ဇီ…

သို့သော် ယခုမူ ယဲ့ချိုးပိုင်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ရေအလျဉ်ပြည့်လျှံရေးကနဦးအဆင့်မျှဖြင့် ထိုကဲ့သို့သောတိုက်ခိုက်ရေးခွန်အားမျိုးကို ပိုင်ဆိုင်ထားခြင်းကြောင့် ယဲ့ချိုးပိုင်၏ခွန်အားမှာ အလွန်ယုတ္တိမတန်ဟုပင် ပြောနိုင်လေသည်။

ထို့ပြင် တစ်ချက်ကြည့်ရုံမျှဖြင့် သူခွန်အားကုန်ထုတ်မသုံးထားရသေးကြောင်း သိသာသည်။ ထို့ကြောင့် လီယုန်လည်း ယဲ့ချိုးပိုင်ကို ပြဿနာရှာမည့်အကြံကိုလက်လျှော့လိုက်ရသည်။

ဤပုဂ္ဂိုလ်၏အရည်အချင်းမှာ အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ရာကောင်းလှသည်သာ။ သူ ထိုလူကိုတစ်ချက်တည်းနှင့် သတ်ဖြတ်နိုင်သောယုံကြည်မှုမျိုးမရှိသဖြင့် သူ့ကိုရန်မစဘဲနေရုံသာတတ်နိုင်လေသည်။ ထိုသို့မှမဟုတ်လျှင် နောင်တွင် ပြဿနာများက အဆုံးသတ်မှာမဟုတ်တော့ပေ။

ထိုအချိန်တွင် အပြိုအပျက်ကြီး၏အမွေအနှစ်ရှေ့၌ ရွှေရောင်သံချပ်ကာရုပ်တုကြီးကိုရင်ဆိုင်နေရသည့် ဟုန်ရင်တစ်ယောက် ပြန်လည်မတိုက်ခိုက်ပါဘဲ အမိန့်ပြန်တမ်းတစ်ခုကို ထုတ်လိုက်လေသည်။ ရွှေရောင်သံချပ်ကာရုပ်တုကလည်း ထိုအမိန့်ပြန်တမ်းကိုမြင်သောအခါ မတိုက်ခိုက်ပါချေ။ ထိုအစား ထိုရုပ်တုကြီးက ဟုန်ရင့်ကို တိတ်တဆိတ်ဒူးထောက်ခစားလေတော့သည်။