အခန်းဆက် ၃ ဗီလိန်ဇာတ်ညွှန်းကိုဖြဲပစ်မယ်

chapter 405

Part 405
Sue Xing NwayDecember 03, 2022
Chapter 405(Extra-42)

ကျန်းရှင်းက သူတို့နှစ်ယောက်က လျှို့ဝှက်တာဝန်လုပ်နေသည်ဟု ခံစားရပြီး အတောလေးစိတ်လှုပ်ရှားကာ သဘောတူလိုက်သည်။

ကျန်းယွဲ့က ဆရာ၊ဆရာမများ၏ သင်ကြားမှုအဟုန်ကို အမှီလိုက်ရန် အကောင်းဆုံးကြိုးစားလေသည်။

အစက သူမဘာမှမသိပါသော်လည်း သို့သော် မကြာခင်တွင် သူမစိတ်က တဖြေးဖြးပိုမိုကြည်လင်လာခဲ့သည်။ မူလက ဘာမှနားမလည်သော်လည်း တဖြေးဖြေးချင်း အခန်းထဲရှိ တခြားကျောင်းသားများထက် ပို၍လျှင်မြန်စွာသင်ယူလာနိုင်သည်။ ၎င်းကအတော်လေးအဆင်ပြေပါသည်။ ဆရာကမေးခွန်းတစ်ခုမေးတိုင်း တခြားကလေးများ မဖြေတတ်ချိန်တွင် ကျန်းယွဲ့ကအမြဲတိုင်းဖြေနိုင်နေသည်။

တဖြေးဖြေးချင်း ကျန်းယွဲ့က သူမတွင်ဉာဏ်ကောင်းသည့်ခေါင်းလေးပါလာကြောင်း သတိပြုမိလာသည်။ သူမတွင် တခြားသူများထက်မလျော့သော ဉာဏ်ရည်ရှိသော်လည်း ထိုင်စရာထိုင်ခုံမရှိနေဆဲပင်။

ထိုအချိန်မှစ၍ ကျန်းယွဲ့က ကြိုးစားသည်ထက် ကြိုးစားလာခဲ့သည်။

ကျောင်းသားများတွင် မသုံးတော့သော ခဲတံခေါင်းများရှိ၍ သူမက ၎င်းတို့ကိုကောက်ခါ သူမအတွက်သုံးလေပြီး ခဲတံပေါင်းများစွာသိမ်းနိုင်ခဲ့သည်။ စာရွက်ကြမ်းများ စာရွက်အပြဲများလည်းရှိနေလေရာ ၎င်းတို့ကိုကောက်ယူပြီး လက်ချောင်းအရွယ်စာရွက်များဖြစ်အောင်ဖြတ်ကာ အပ်ချည်နှင့်အပ်ဖြင့်တွဲချုပ်လိုက်သည်နှင့် ရေးစရာစာအုပ်ရလာလေသည်။

ကျောင်းတွင်ဆရာအများကြီးမရှိချေ။ ဆရာများက ပထမတန်းနှင့် ဒုတိယတန်းတွင် တရုတ်စာနှင့် သင်္ချာကိုသင်ကြားပေးလေသည်။ စာသင်ကြားချိန်များက စနစ်တကျစီစဉ်ထားခြင်းမရှိဘဲ စည်းကမ်းကလည်းအများကြီးမတင်းကြပ်ပေ။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် ပထမတန်းနှင့် တတိယတန်းတွင် သင်ရသည့်စာများမှာ တူညီနေတတ်လေသည်။ တဖြေးဖြေးချင်းဖြင့် ကျန်းယွဲ့ကနေသားကျလာကာ တိတ်တိတ်လေးစာဆက်သင်နေခဲ့သည်။

လူကြီးများ၏မျက်စိက အမြဲတမ်းစူးရှကြသည်ချည်းသာ။ ကလေးတစ်ယောက်က ကောင်းကောင်းပုန်းနေသော်လည်း သူမည်မျှဂရုတစိုက်လုပ်နေပါစေ နောက်ဆုံးတွင်ရှာတွေ့သွားသည်ချည်းသာဖြစ်သည်။

နောက်ဆုံးတွင် ကျန်းယွဲ့ရှာတွေ့သွားခဲ့သည်။

ကျောင်းအုပ်ကြီးက ထိုကလေးမလေးကို အရင်ကတည်းက သတိပြုမိနေလေပြီး ရက်အနည်းငယ်စောင့်ကြည့်ပြီးနောက်တွင် သူကြည့်လေလေ မှားလေလေဟုခံစားရ၍ ယနေ့တွင် သူမ၏အိတ်ကိုဆွဲထားလိုက်လေသည်။

ကျန်းယွဲ့က ကြောက်လွန်း၍ ဖြူရော်သွားလေပြီး စကားတစ်လုံးမှမပြောနိုင်တော့ပေ။ ကျောင်းအုပ်ကြီးကို ဗလာသက်သက်သာကြည့်နေလေပြီး ရုံးခန်းထဲဆွဲခေါ်ခံသွားလိုက်ရသည်။

"သမီးဒီမှာဘာလာလုပ်နေလဲပြောပြ...."

ကျောင်းအုပ်ကြီးက အလွန်စည်းကမ်းကြီးကာ ခက်ထန်ပေသည်။

"သမီး... သမီး အစ်ကိုအတန်းပြီးတာကိုလာစောင့်တာ...."

"သမီးအစ်ကိုနာမည်ကဘာတဲ့လဲ...."

"...."

ကျန်းယွဲ့ပြန်မဖြေနိုင်တော့ပေ။

သူမက အလွန်ငယ်နေသေး၍ သရုပ်ဆောင်ရာတွင် ညံ့ဖျင်းလေရော မည်သူ့ကိုမှအရူးမလုပ်နိုင်ပေ။ ထို့အပြင် ဆရာများအားလုံးက နယ်ခံများဖြစ်၍ ကျောင်းလာတက်သည့်ကလေးများအားလုံး၏ နာမည်၊ အိမ်သားအရေအတွက်ကမစ အရာအားလုံးကိုသိကြပေသည်။

ကျောင်းအုပ်ကြီးက သူမ၏ကိုယ်တိုင်လုပ်ထားသော ကျောင်းလွယ်အိတ်ကိုယူပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်ကာ သူမကိုယ်တိုင်ချုပ်ထားသော စာအုပ်များကိုတွေ့လိုက်ရ၍ သူ့မျက်နှာက ချက်ချင်းမှောင်မဲလာသည်။

သူမကသာ သူ့ကျောင်း၏ကျောင်းသားဖြစ်ပါက သူပျော်မည်ဖြစ်သော်လည်း သူမကဟုတ်မနေပေ။

လူတိုင်းက သူမလိုစာခိုးသင်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အရည်အချင်းရှိလာအောင် သင်နိုင်နေပါက ကျောင်းများဖွင့်နေမည်မဟုတ်တော့ပေ။

လူတိုင်းက အကျိုးအမြတ်ရယူလိုသူချည်းသာဖြစ်ပြီး ကျောင်းနှင့်ဆရာများအားလုံးကလည်း ကျောင်းသားမိဘများ၏အထောက်အပံ့ကိုယူနေရခြင်းဖြစ်သည်။

ဤကိစ္စကို သာဓကယူပါက အနာဂတ်တွင် လူတိုင်းသာ သူမဆီကတစ်ဆင့်ပြန်သင်ချင်ကြပါက မည်သူက ကျူရှင်တက်ချင်ဦးမည်နည်း။

ကျောင်းအုပ်ကြီးက အေးစက်စက်ပြောလိုက်သည်။

"ဒါက မင်းပထမဆုံးပြစ်မှုကျူးလွန်တာမှန်း ငါသိတယ်... ဒီတော့မင်းကို အပြစ်မပေးတော့ဘူး.... ဒါပေမဲ့ အနာဂတ်မှာဒီကိုလာရဲသေးရင် ရွာလူကြီးကိုသွားပြောပြီး မင်းကိုသင်ခန်းစာပေးခိုင်းပြီး တစ်မိသားစုလုံးရွာပြင်ထုတ်လိုက်မယိ...."

.

xxxxxxxxxx