The Million Dollar Woman

Chapter 46

1st Person's POV

"D'YOU wish I wasn't?" His voice vibrated from my hands all through my system.

Nanginginig man ay binawi ko ang aking kamay.

"H-how..?" Ryosei lied to me! "Where..where is Kenshin Ryosei?" Pinilit kong magmukhang seryoso.

Matalim ang titig niya sa akin at tumayo. Tamad na paisa isang hakbang siyang bumaba palapit sa akin.

"You're with him?"

Kung may ipagbabago man siya ay nakikita kong wala akong napapansing nagbago. Dahil ang tanging nakikita ko sa ngayon ay kung paanong mas nahigitan niya ngayon kung ano siya dati.

Kung gaano akong naiintimidate sa kanya dati, I feel much more concious as he bury his gaze through my soul.

Kung gaano siya ka-lamig na tumingin sa mga mata ko, mas nagyeyelo ngayon.

At hindi ko alam kung ano pa ang kaya niyang gawin. Gayong natatandaan ko noong apat na taon na nakalipas ay tiyak kong binutasan niya ang katawan ng isa sa mga kumidnap sa amin. May dugo ang labas ng bahay pagkalabas ko ngunit wala ng bakas ng tauhan o nang kung sino.

At pinangako ko rin sa sarili ko na kapag magkikita kami ulit ay hindi na ako ang dating nakilala niya. Na gusto ko na kaya ko rin siyang tapatan, mata sa mata.

I want to show him that I'm still capable of being a righteous woman. Na kaya kong buhayin ang anak niya, that I won't look pathetic infront of him again.

But look at me now, I almost smash my brain.

"He's with me.. he was supposed to make—" natigilan ako ng may ma realize at tinitigan siya.

Angel investor.

He's the private investor he was talking about?!

Damn him! "So you agreed," tukoy niya sa pagpayag ko sa pagiging investor. Tinaas niya ang kilay at mukhang wala nang pake alam sa isasagot ko dahil tumalikod siya at pumunta sa dark grey themed desk at nakatalikod sa akin na pinindot ang parang intercom.

"I need a Vanquish suit. Bring it here," hahanapin ko na sana ang bag ko pero lumingon siya ng bahagya sa akin. "He left," dagdag niya.

What? Si Ryosei ang tinutukoy niya.

"He left or pinaalis mo?" I raised a brow.

He shrugged. "Same thing,"

Hindi ko siya pinansin at hinanap ang mga gamit ko. Kailangan ko nang umalis.
Tanghali na pala. Ni hindi na ako nakakain ng lunch! Gayong hindi ko alam ang iaakto sa harap ng lalaking ito ay kailangan ko ng umalis bago pa namin mapag-usapan ang hindi dapat pag-usapan.

"Where are my things?"

"You can't leave."

"No. I really have to go," nagugutom na ako.

"You have to wait for the Doctor I made a schedule with, you can't leave." Sagot niya nang hindi nakatingin sa akin habang naka patong ang dalawang kamay sa lamesa at nakatayong nakatitig sa laptop niya.

"Kaya ko naman and I'm fine. Hindi na ako nahihilo,"

"Hindi ko hahayaang may ireport ang media bukas dahil may namatay sa mismong building ko na kagagawan ko rin naman. That will be a life imprisonment,"

Napa awang ang labi ko dahil hindi ko inaasahan ang sinabi niya. Kung kanina ay muntik pa akong tumambling dahil nagpatawag pa siya ng doctor sa akin sa pag-aakala kong concern siya ay ikinainis ko lang iyon ngayon.