Regret

Kapitulo tres

"Is that all po?"

"Yes po, thank you."

Nandito kami ngayon sa italian restaurant kung saan nagaya si Ms. Irene.

"So Erine tell me about yourself." wika sa akin ni Ms. Irene pagkatapos namin mag-order ng pagkain.

It wasn't the first time I was asked this question. Nung bata ako at nasa Italy pa ako nakatira, our teachers made us write compositions all the time. Compositions about ourselves, our last holiday or our family. We will go on to write 10 things about our holiday, the part where we went to the park and the part where our guardians bought home a delicacy.

But it is different this time, to be asked that question years later. It is hard to answer and share everything about myself.

Kung tinanong ako ng "How are you", I would have answered "I am fine". But this is different, how do I go about this?

Tell me about yourself, napaka-simpleng question pero tila ba parang nakalimutan ko kung sino ako nang tinanong ako. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin sa mga ganitong situation, I don't like talking about myself.

Kasi wala akong ikinakaproud sa sarili ko.

"Po?" tanging sagot ko lamang.

Ms. Irene smiled at me and repeated her question.

"Tell me about yourself. What do you like to do ba?"

"Erine..." kalabit sa akin ni Mackie.

"Bakit bigla kang nahiya kay tita? Hindi ba wala kang hiya?" dagdag pa nya.

"Yeah right. You are the most extrovert person I know pero bakit ngayon parang shy na shy ka kay tita Irene?" pagsang ayon ni Zia.

Actually hindi ko din alam kung bakit bigla nalang akong nahiya, usually I'm not like this.

I really like talking with people, pero pag dating kay Ms. Irene ay parang nauubusan ako ng mga sasabihin. Tapos ewan ko ba, kanina nung first time ko syang nakita ay nakaramdam ako ng konting kirot sa aking puso, na parang na-betrayed ako? Minsan ay hindi ko maintindihan ang aking sarili.

"Uh-sorry Erine. Did I make you uncomfortable?"

"What? No no hindi naman po. Hindi ko lang po talaga alam kung ano ba ang dapat kong sabihin pag tinatanong ako tungkol sa sarili ko hehe." I replied.

"Oh! Sorry ha? I am curious kasi Mackenzie and Venezia always talk about you, na lagi ka daw na andyan for them." paliwanag nya at tumango naman ako.

Fine. Itatry kong mag-kwento tungkol sa sarili ko.

"Ahh... Okay po. Uhm well dati po nakatira po ako sa Italy with my grandparents and tita, tapos po yung grandparents ko umuwi sila dito sa Philippines nung 10 years old po ako pero sinundan din namin sila ni tita ko after 3 years kasi nagkasakit po yung lolo ko and sadly he passed away a week after nakabalik kami dito."panimula ko.

"Oh dear... I'm really sorry about that."

"Ba't po kayo nagsosorry Ms.? Hindi nyo naman po kasalanan." saad ko at hindi ko na sya binigyan ng chance na magsalita kasi pinagpatuloy ko na agad ang kwento ko.

"Anyways nung mga unang months pa lang po ako dito sa Pinas, sobrang nahihirapan po akong makipag communicate sa ibang tao kasi hindi po ako marunong mag-tagalog. I mean nakakaintindi po ako ng tagalog pero I didn't know how to speak it. I had receptive bilingualism po. Pero as time went by natuto na po akong mag tagalog, at first mahirap po pero nasanay na din po ako."

"I'm so proud of you." comment ni Ms. Irene at hinawakan ang kamay ko habang nakasmile, sina Mackie at Zia ay taimtim na nakikinig sa amin tapos si Celestine naman ay may pinapanood sa cellphone ng mimi nya.