Regret

Kapitulo cuarenta y dos

Katherine's POV

Hindi ko alam kung nasaan ako ngayon. Nagising na lang ako sa isang lugar na tahimik at payapa, parang isang magandang painting na may mga pastel colors. Parang maliwanag ang lahat, at ang hangin ay amoy bulaklak at sariwang damo. Para akong napadpad sa isang fairy tale, pero wala akong ideya kung anong kwento ito.

Habang naglalakad-lakad ako, tila nakakausap ko ang hangin. Parang may narinig akong tumatawag sa akin. "Erine..." tawag niya, parang boses na pamilyar.

Sa una, hindi ko pinapansin ang mga pagtawag kasi akala ko pineplaytime lang ako. Nagmuni-muni ako at nag-isip kung paano ako napunta rito. "Saan ba ako? Ano ba 'to? Game ba 'to?" tanong ko sa sarili ko habang may mga palaka na umaawit sa likuran.

"Apo, si Nonna 'to." Biglang bumalik ang boses, mas malinaw ngayon. Napahinto ako sa paglalakad at nagpalingon-lingon.

"Nonna? Prank ba 'to?" tanong ko. Parang nasa reality show ako, at 'di ko ma-gets kung anong nangyayari.

"Kung hindi 'to prank, magpakita ka sa'kin." Dagdag ko pa, pakitang nagiging assertive kahit na nagtatanong pa rin.

At sa ilang segundo, nagpakita siya.

Si Nonna nga!

Niyakap ko siya ng mahigpit, parang ayaw kong mawala siya ulit.

"How are you?" tanong ko, ang boses ko ay puno ng pangungulila.

"I'm doing absolutely fine, apo. Masaya na ang puso ko," sagot niya, may ngiti na tila sunbeam na nagbigay ng liwanag sa madilim kong isip.

"Totoo po ba? Pero nung huling pagkikita natin... ang sabi mo samahan na kita kasi you feel lonely," naguguluhan ako. Parang mga pasakit sa dibdib ko ang mga tanong, ang hirap i-process.

"Apo, hindi ako iyon. Isa 'yung bangungot." sabi niya, at parang bigla akong nahulog sa realidad.

"Bangunot?" tanong ko, confused na confused.

"Ano 'yon? Kasi parang scary naman."

"Oo, you were thinking about me all the time. Kaya yung internal consciousness mo nag-dream ng mga bagay-bagay."

Naiwan akong nag-iisip. Nasa isang bangungot ba ako? Bakit parang totoo lahat ng nararamdaman ko?

"Apo, nandito ka sa dream world. Walang masama dito, just peaceful."

Napaisip ako. "So, nasa panaginip lang ako? Pero bakit ganito kalinaw? Parang totoo!"

Tiningnan ko ang paligid. Ang mga puno, ang mga bulaklak, lahat ng kulay ay sobrang vivid. Parang isang magandang painting na nabuhay.

"Wait, patay na ba ako?"

"No, no, apo. You're not dead. Just... taking a break," sabi ni Nonna. "Parang vacation lang, 'ika nga. Sige, maglakad tayo."

Habang naglalakad kami, sinimulan kong tanungin siya ng iba't ibang bagay. "So, what's it like there? Do you meet angels? Meron bang mga devil?"

"Well, hindi ko sure sa mga devil, pero yes, marami akong mga angels na nakilala. Pero hindi sila ganun kasing cute, apo."

"What do you mean? Di ba lahat ng angels cute?" tanong ko, napapangiti sa idea.

"Apo, may mga angels na mas matanda pa sa akin. Tawa lang ng tawa, pero okay lang, kasi they have funny stories!"

Napatawa ako, imagining Nonna laughing with old angels, sharing stories and jokes. "Sana makapunta ako sa mga ganyan!"

Tumingala ako sa mga ulap. "Nonna, ang saya dito. Gusto ko 'to. Parang wala akong iniisip na problema."