Regret

Kapitulo cuarenta y nueve

Mula nang magsimula ang school namin halos isang buwan na ang nakalipas, parang ang buhay ko ay nagbago nang husto. Sobrang busy ko na at bihira na lang kaming magkita ni Mommy, Daddy, Kuya Alfonso, at Kuya Luis. Parang lahat kami ay nakababad sa trabaho o sa school, at alam ko na medyo nagtatampo na si Mommy sa akin.

Madalas kasi niyang ini-invite ako na lumabas kami, pero lagi ko itong dinidecline.

Parang, gusto ko rin namang makasama sila, pero sobrang dami ng homework at projects ko, at syempre, wala akong time para sa mga ganap na 'yon. Ang hirap maging teenager, parang lahat ng oras ay sobrang limited, at sa dulo ng lahat, ang pamilya ko pa rin ang madalas na napapabayaan.

BEEP! BEEP! BEEP!

Ang tunog ng alarm clock ko ay tila isang masungit na gising mula sa isang mahabang pagkakatulog. Naramdaman ko ang pangangailangan na bumangon, pero sa unang tingin, bumangon ako sa isang panaginip na tila mas masaya kaysa sa totoong buhay. Dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata, at sa hindi inaasahang pagkakataon, nagulat ako nang makita ang aking Daddy na nakatayo sa harap ng aking kama, nakatingin sa akin na parang may misyon siyang dapat ipatupad. Ang kanyang anino ay parang isang gargoyle na nagmamasid sa akin mula sa dilim ng kwarto, at ang kanyang presensya ay nagdala ng isang takot sa akin.

"Dad!" nasabi ko sa tono na puno ng gulat, halos nagliliyab ang aking puso sa kanyang biglaang pagsulpot. Sa ilang segundo, naramdaman ko ang pagtaas ng aking adrenaline habang ang aking isip ay naguguluhan kung bakit siya narito, sa ganitong oras ng umaga.

Ang kanyang mga mata, sa kabila ng kanyang masayang ngiti, ay may halong seryosong pahayag na tila nag-aanyaya ng isang mas malalim na usapan.

"Shh, anak. Keep quiet..." malumanay niyang sagot, na parang ayaw niyang maabala ang katahimikan ng umaga. Parang sinasabi niya na hindi ito ang tamang oras para sa mga eksena ng drama at gulat.

Ngunit, sa totoo lang, nag-aalab ang damdamin sa akin. "Dad nakakagulat ka naman!" sabi ko, habang hinahawakan ang aking dibdib, na parang may sumabog na fireworks sa loob nito. Ang tibok ng puso ko ay tila bumabayo, mabilis na umuugong sa aking pandinig, at sa mga oras na ito, naisip ko na sana pala ay hindi na lang ako nagising.

"Sorry, Ely," tugon niya, habang ang kanyang ngiti ay tila nag-aanyaya ng kaaliwan sa akin.

"Ano po ba kasing ginagawa niyo dito?" tanong ko, na may pag-aalinlangan at nag-aalala.

"Nandito ako para gisingin ka, sana eh. Pero mukhang ayaw mong magising," sagot niya, na tila may kaunting pagbibiro.

"Ah, gising na po ako ngayon," sagot ko sa kanya, na sinubukang ipakita na handa na ako para sa araw.

"Do you know what day it is?" tanong niya, ang kanyang mga kilay ay bahagyang tumaas na tila may malalim na kahulugan ang kanyang tanong. Sa totoo lang, naguguluhan ako. Sa bawat araw na lumilipas, ang mga araw ng linggo ay tila nagsasama-sama na nagiging malabo sa akin.

"Your mom's birthday," sabi niya, at bigla akong napanganga sa aking gulat. Ang realizasyon ay tila isang malamig na balde ng tubig na ibinuhos sa akin, nagising ang lahat ng aking mga sensasyon.

"DAD! Nakalimutan ko!" sigaw ko, at napafacepalm ako. Ang kabiguan na dulot ng aking pagkalimot ay tila nagdulot ng labis na kahihiyan sa akin.

"Don't be harsh, you just woke up," sagot niya, na parang pinipigilan ang kanyang tawa.

"Kaya pala tinatanong ni Mommy kung busy ako today! Birthday niya nga pala!" sambit ko, at sa mga sandaling iyon, ang aking utak ay tila nagiging tambak ng mga alaala at responsibilidad na unti-unting umuusad sa akin.