Regret

Special Chapter

Katherine's POV

Pagkagising na pagkagising ko, agad akong nakaramdam ng gutom. Parang nag-iingay ang tiyan ko, nagsisigaw na gustong kumain.

Habang binubuksan ko ang pantry, bigla akong nag-crave.

"Pancit canton at hotdog," ang bulong ko sa isip ko, sabay tingin sa pantry kung saan nag-aabang ang mga ingredients na para bang naglalaban-laban kung sino ang magiging bida sa aking almusal. Ang mga pack ng pancit canton ay nakalagay sa itaas na istante, habang ang mga hotdog ay masayang nakapila sa ref, handang maging bahagi ng aking masayang umaga.

Habang nag-uumpisa akong magluto, ang amoy ng sizzling hotdog ay parang nag-uudyok sa akin na mas maging masaya.

"Ang sarap sigurong kainin nito," naisip ko habang tinitimpla ang pancit canton. Ngumiti ako sa sarili ko, naisip ko ang init ng kanyang lasa na puno ng toyo at mga gulay. Pero bago ko pa ma-enjoy ang aking pancit canton, pumasok si Mommy sa kusina. Ang mukha niya ay tila may mabigat na pasanin, parang may dala-dalang bola ng semento sa balikat.

"Ely! What are you cooking?" tanong niya na parang may pagka-panic, ang tono ay puno ng pag-aalala.

"Mommy, nagluluto lang po ako ng pancit canton at hotdog para sa almusal!" sagot ko na may kaunting saya sa aking tinig. Pero sa mga mata niya, parang ang saya-saya ko ay biglang naglaho. Ang saya ng simoy ng umaga ay napalitan ng bigat ng kanyang tingin.

"Do you know it's unhealthy? Ang daming preservatives niyan sa hotdog! Do you want to get sick?" umalma siya, ang kanyang boses ay parang alarm bell na tumunog sa akin. Para bang ang saya ko ay biglang natakpan ng madilim na ulap, at ang mga pangarap ng masarap na almusal ay biglang nawalan ng kulay.

"Hala, mommy, masarap naman ito!" subalit sa mga oras na ganito, wala nang makakapigil sa kanyang lecture. Parang nag-umpisa na siyang mag-lecture na parang may PowerPoint presentation, ang kanyang mga salita ay parang mga pagbasag ng mga pangarap.

"Ely, do you know you're not always drinking water? I've noticed that! Parang tinatanggal mo ang tubig sa buhay mo!" ang tono niya ay halo ng pag-aalala at frustration, tila ba ang mga salitang iyon ay mga patalim na sumasaksak sa puso ko.

Napakainit ng ulo ko at nahulog ang mood ko. "Okay, okay, mommy. Naiintindihan ko na," bulong ko sa sarili ko. Pero sa totoo lang, parang gusto ko nang sumigaw, "Bakit parang lahat ng gusto ko ay laging mali?"

Bakit parang hindi niya ako maiintindihan?

Dahil sa mga binitiwan niyang salita, ang sarap ng pancit canton ay parang nawala, ang mga sangkap na dati'y nagpapasaya sa akin ay ngayo'y nagiging bigat sa aking puso. Umuusok na lang ito sa kawali habang nakatingin ako sa sahig, nababalot ng lungkot at pagdaramdam.

"Sorry, mommy," bulong ko, parang may nagluluksa sa loob ko, ang mga luha ay tila nagbabadya sa aking mga mata.

"Here, drink this," sabi ni mommy sabay abot sa akin ng tubig. Napilitang uminom ako, pero ang dami ng salin ng tubig na iyon ay tila hindi maalis ang sakit na nadarama ko. Sobrang nalungkot ako ng pinapagalitan niya ako, parang ang mga pagkakataong iyon ay wala akong sariling kalayaan.

Pagkatapos ng mahabang pag-uusap namin ni Mommy sa kusina, nagpasya na kaming umalis. Habang papunta kami sa kotse, ramdam ko pa rin ang lungkot sa puso ko.
Nag-aalala pa rin ako kung anong magiging reaksiyon ni Mommy sa akin habang naglalakbay kami.

Pilit kong iniiwasan si mommy.

Ayokong magalit siya sa akin ulit.

"Kuya, ikaw na sa gitna," sabi ko kay Kuya Luis, para maalis ako sa gitna ng gulo at maiwasan ang mga pagtingin ni mommy na puno ng pagdududa.