Regret

Kapitulo veinte

Katherine Elyse's POV

"Ala! Shucks!" ang sigaw ko na puno ng panic nang bigla kong ma-realize na wala pala akong dala na bag kung saan ko inilalagay ang mga damit ko. Ang puso ko ay parang tambol na tumutunog sa takot at pagkabahala.

Mabilis akong nilapitan ni tita Patricia, at sa kanyang mukha, malinaw na nakatatak ang pag-aalala.

"Bakit, Katherine? Anong nangyayari?" aligaga niyang tanong, tila ang kanyang isip ay naglalaro ng mga senaryo kung ano ang maaaring nangyari.

Tinignan ko siya, ang mga mata ko ay kumikislap sa pag-aalala habang naka-kunot ang aking noo.

"Tita..." mahinang sambit ko, parang isang bata na nahuli sa kanyang kalokohan.

"What happened ba?" nag-aalalang tanong niya, tila nag-aabang ng mas malalim na paliwanag.

"Nakalimutan ko magdala ng pamalit..." bulong ko, ang boses ko ay halos hindi marinig, puno ng pagdaramdam.

"Oh my god! Katherine! Ayun lang pala—akala ko kung ano na ang nangyari," napalunok siya at napa-inhale ng malalim, tila naglaho ang kanyang takot sa isang iglap.

"Ewan ko sa'yong bata ka—masyado mo akong laging pinapakaba," dagdag pa niya, ang tono ay may halong pagnanasa na makakita ng kaunting katinuan sa aking mga desisyon.

"Hehe, peace, tita," sagot ko, nag-peace sign at nagmumukhang nagpopose para sa picture, sinisikap na mapagaan ang sitwasyon. Minsan, pakiramdam ko ay sobra na ako sa pagiging OA.

"Hay nako! Tita, uuwi muna ako ha? Kukuha ako ng mga gamit ko," paalam ko sa kanya.

"Sure. Tawagan mo na lang si Edgar para makapag-pasundo ka na," sabi niya, tila nag-aalala pa rin sa aking kaligtasan.

"Ay, huwag na po, tita. Mag-commute na lang ako, pwede ba?" sinubukan kong magpacute, umaasang mas tumaas ang chance na payagan niya ako.

"Katherine, you know it's dangerous—"

"Yes, tita! Alam ko naman. Pero mag-iingat naman ako—at saka paano ako magiging completely independent kung hindi ako marunong mag-commute?" nagmamakaawa kong tugon.

"Oo, mag-iingat ka nga, pero delikado pa rin. Pag may nangyari sa'yo, lagot ako sa mga magulang mo," matigas niyang sagot, parang nag-aalala sa mga posibleng resulta ng aking desisyon.

"Eh naman! Ako bahala sa'yo!" pag-reassure ko sa kanya, sinisikap na ipakita na kaya kong pangalagaan ang sarili ko.

Napasinghap siya, tila nahihirapan na sa aking matigas na ulo.

"Hindi ko na alam ang gagawin sa'yong bata ka. Ang tigas ng ulo mo minsan!" sabi niya, ang tono ay naglalaman ng kaunting frustration.

"Luh. Grabe ka naman! Hindi kaya," tugon ko.

"No. I'm still not convinced."

"Pero tita, promise, mag-iingat ako! Hindi mo na ako kailangang ipahatid kay Kuya Edgar!" nang-aamo kong wika habang pilit kong binabago ang isip ni Tita Patricia.

Minsan kasi, grabe sya kung mag-alala.

"Katherine, ilang beses ko ba dapat sabihin? Delikado ang mag-commute mag-isa, lalo na ngayon. Hindi ka ba nanonood ng news?" Ang kilay ni Tita, mataas na naman.

"Tita, you're overthinking it. Besides, 16 na ako! Hindi ba dapat matuto na ako mag-commute para maging independent?" Pinilit kong ngumiti at magpacute, knowing it might give me a chance. Alam ko na kapag nag-cute ako, bumababa ng konti ang guard ni Tita.

"Tigas talaga ng ulo mo," buntong-hininga niya, pero nakita kong unti-unti nang lumalambot ang expression niya. "Basta promise mo lang na mag-iingat ka. Kapag may nangyari, lagot tayo sa mga magulang mo."