27 years of living, 3 years of living with the love of my life, 6 years of living without her.
Yes, 6 years already had passed when she passed away.
What's more funny?
I retired being a psychologist kahit sobrang aga pa para sa retiring ko. My reason is, that job will just remind me of her. How our love started.
I live in New Zealand inside that 6 years. I permanently lived there, kumbaga I was already a citizen there. Umuuwi lang ako sa pinas kung may okasyon kami.
I'm already 35 years old and turning 36. Lian was already married and has her three children, same to my twin and her wife.
Ako?
Eto, hinihintay ang huling hininga ko para makasama siya.
When my Mommy died, hiniling ko talaga noon na sana ako na lang 'yun. Ganon din noong namatay si Tita Maddi because of an accident hit of a bullet on her.
People are slowly dying nowadays, paano ako? Kailan ako?
I don't want to kill my self. I still value the life Jesus gave me kahit sobrang sakit Niya magbigay ng pagsubok.
The wounds He gave me is still so fresh until now. Nadagdagan nga noong namatay 'yung dalawa pang mahalaga sa buhay ko.
Bago ako bumalik sa New Zealand, napag-isipan ko munang bumisita sa puntod ng mga mahal ko sa buhay.
Una ay sa puntod ni Mommy, sunod ay kay Tita, and lastly, on her tomb.
I smiled when I caressed her tombstone. Parang bagong-bago pa rin at mukhang araw-araw naman siyang binibisita kasi sobrang linis.
Nilapag ko 'yung bulaklak na hawak ko sa tabi ng lapida niya at tinanggal ang tsinelas ko bago umupo.
That flowers was the flowers I planted 8 years ago when I had no idea how to court her and I went to Tita Maddi's house to ask an advice. Pinarami ko ang bunga non para sa araw na pagbisita ko dito sa puntod niya.
I sighed. "It's been a years, my love. Bangon na diyan." Ani ko na parang posibleng mangyari iyon.
Umihip ang hangin, para bang tumugon siya sa sinabi ko. I softly laughed because of it.
Nanumbalik sa isip ko ang nangyari noong anim na taon na ang nakaraan. Huling nakita ko siya ay sa loob ng emergency room, hindi na nasundan pa 'yun dahil pinagbabawalan ako ni Mrs. Tafi.
Kahit noong nasa kabaong na siya, hindi man lang ako nakasilip.
Kahit man lang noong nasa morgue na siya para ayusan, wala pa rin. Hindi pa rin ako pinayagang makita siya.
"I was unstable for the past 6 years. I don't know how I still manage to find a job in New Zealand." Pagke-kwento ko.
I decided to be a bakery in one of the bakery shop in New Zealand. Kahit sa ganong paraan ay maalala ko si Mommy.
"Hanggang ngayon, sirang-sira pa rin ang mental health ko. Paano mo nagawang pa-ibigin ako tapos sasaktan mo ako sa huli?" Pagda-drama ko at tumingala sa kalangitan.
Pati langit sang-ayon sa pagda-drama ko.
"Wag kang uulan- Kaka Sabi lang e" Parang tangang sambit ko pero bigla na lang umulan nang malakas.
Pero hindi naman ako nag-abalang tumayo o kaya umalis doon. Pinanood ko 'yung mga tao dito sa sementeryo na nakatulakbot sa kanya-kanya nilang gamit at tumatakbo paalis.
I shook my head before bowing my head nang makaramdam ako ng lamig. Niyakap ko ang sariling tuhod.
"Baby, talk to Jesus naman to stop the rain. Look oh, I will get cough." Parang tangang pakiki-usap ko sa puntod ng mahal ko.
