paranormal hikayesi 2 ( ışıl ışık)

SÜT KUTULARININ ÜZERİNDEKİ KAYIP ÇOCUKLAR

1970-1980 yılları arasında Amerika'da kayıp çocuk vakaların dakı hızlı artış insanların kafalarını karıştırmaya başladı. Polise kayıp olarak bildirilen çocukların çoğu bulunamıyor ve yapılan ihbarlar asılsız çıkıyordu.

Internet, sosyal medya gibi kavramlar henüz ortada yokken ve yayın organları da bugünkü kadar kullanılmıyorken aileler ve çocukların yakınları da çaresizdi.

1980'li yılların başında bazı eyaletlerde yaşayan kişiler mar- ketlerde sütlerin olduğu bölüme gittiklerinde büyük bir sürprizle karşılaştılar. Karton süt kutularının üzerinde küçük çocukların resimleri vardı ve bunlar Amerika'nın kayıp çocuklarıydı.

1984 yılında ilk olarak Iowa eyeletiyle başlayıp tüm ülkeye yayılan akımla birlikte, süt kutuları kayıp çocuk vakalarını du- yurmak için kullanıldı. Bu tür bir kampanyanın başlatılması tüm ülkede yankı uyandırdı ve kayıp çocuklardaki hassasiyete dikkat çekmek için halkın bilinçlenmesine yardımcı oldu.

1984 yılında lowa eyaletindeki sakinler markete gittiklerinde her gün aldıkları normal karton sütlerin üzerinde iki çocuğun fotoğrafını buldular. Bunlar 12 yaşındaki Johnny Gosch ve 13 ya- şındaki Eugine Martin'di. Johnny 5 Eylül 1982 tarihinde, Eugine ise 12 Ağustos 1984'te kaybolmuş ve kendilerinden bir daha ha- ber alınamamıştı.
Johnny Gosch ve Eugene Martin Vakaları

1984 Aralık ve 1985 Ocak aylarında National Child Safety Council yani Ulusal Çocuk Güvenliği Konseyi lowa eyaletinde başlayan bu akımı ülke geneline taşıdı ve Missing Children Milk Cartoon Program yani Süt Kutularının Üzerindeki Kayıp Ço- cuklar Programı adıyla duyurdu. Böylece ülke genelinde onlarca kayıp çocuğun fotoğrafı insanların her gün aldıkları sütlerin üze rinde yer almaya ve evlerine girmeye başladı. Daha önce böyle bir şey hiç denenmemişti. Kayıp çocuklar ya da kayıp insanlar genel- likle posterler ve gazete ilanlarıyla aranıyordu. Takdir edersiniz ki günümüz imkânları, internet veya sosyal medya da yoktu, o yüzden kaybolan kişileri bulmak veya konu hakkında yeterli delil toplamak çok zor hatta bazen imkânsız olabiliyordu.

Program başlı başına bir başyapıt ve zekice tasarlanmış bir stratejiydi, o zamanlar marketlerde çok fazla ürün ve günümüz- deki gibi farklı süt çeşitleri de yoktu. Belli başlı birkaç süt çeşidi bulunuyordu ve insanlar onları almak zorundaydı, yani bu ço cuklardan pek çok kişi haberdar olabilirdi.

Kayıp çocuklardan biri olan Johnny Gosch o zamanlar gazete dağıtıcılığı yapıyordu, dağıtacağı gazeteleri aldı ve teslimat yap- maya başladı. Köpeği Gretchen da kendisini takip etmişti. An- cak bir süre sonra insanlar ailesini telefonla aramaya başladılar ve gazetelerinin hålå iletilmediğini söylediler. Olayda bir terslik olduğunu anlayıp Johnny'ye ulaşamayan ailesi polise başvurdu, çocuklarının günlük işlerini yapması gerektiğini ancak gazeteleri dağıtmadığını ve kaçırıldığını düşündüklerini söyledi. Polis ise küçük Johnny'yi kayıp olarak ilan etmek için tam 72 saat bekledi ve bir daha küçük çocuktan haber alınamadı. Johnny'nin gaze- teleri dağıtmak için kullandığı el arabası evinden iki sokak ötede bulunmuştu ve köpeği Gretchen o gün eve tek başına döndü.

Johnny'nin haberleri süt kutularında yayınlansa ve hakkında FBI tarafından detaylı araştırmalar yapılsa da küçük çocuktan bir daha asla haber alınamadı, ta ki 1997 yılına kadar. Annesi Noreen
Gosch, mart ayında sabaha karşı iki buçukta oğlu Johnny'nin yanında tanımadığı bir adamla kapısına geldiğini ve daha sonra ikisinin de gittiğini söyledi. Kadın bu çocuğun kendi oğlu oldu- ğundan yüzde yüz emin olduğunu da belirtti çünkü Johnny'de bir doğum lekesi vardı ve annesi de o gece geldiklerinde bunu kontrol etmişti. Polis tabii ki bu ilginç bilgiler karşısında ne yap- ması gerektiğini bilememiş hatta inanıp inanmamak konusunda kararsız kalmıştı. Annenin tarif ettiği kadarıyla adamın ve bü- yümüş olan oğlunun birer robot resmi yapıldı ve gerekli yerlere dağıtıldı ancak bugün bile hålå Johnny'den haber yok.