BIG and SMALL (GL) [UNEDITED VERSION]

Chapter 27

VAST

"Dissociative amnesia, It's a defense mechanism, a psychological response to trauma."

Kasalukuyang kausap namin ngayon ang espesyalista na tumingin kay Molly, gusto naming malaman ang tindi ng sitwasyon na kinahaharap ng babae.
Nakalabas na ang babae sa ospital at nagpapagaling na lang kaya hinayaan na ng mga doktor na ipagpatuloy sa bahay ang pagpapahinga.

"She doesn't remember anything about the accident, about us, about her life before it happened."
Paliwanag ko kay Dr. Sharma, hindi ko maiwasang makaramdam ng matinding sakit at awa para sa asawa.

Tumango ang doktor at nagsalita.

"It's common, especially after a traumatic event like a car accident. The brain, as a way to protect itself, can block out the memory of the event. The trauma can be so overwhelming that it triggers this dissociative response."

"But... but she doesn't remember me—"
Sabi ko habang pinipigilan ang pagpatak ng luha ko, hindi makakatulong ang pagiging emosyonal ngayon sa amin. Kailangan kong maging matatag para makatulong sa babae.

"— She doesn’t remember who I am. And... and she doesn’t seem to understand when I try to tell her. It’s like she’s looking at me through a fog, a thick, impenetrable mist."

Sinubukan kong kausapin ito at ipaliwanag ang sitwasyon namin— maliban sa kontrata.
Kaso, tila nakikipag-usap ako sa hangin dahil hindi ko ito makitaan ng kung anong emosyon katulad na lamang ngayon na abala ito sa pagtingin sa bintana ng klinika.

"It’s a difficult situation, Mrs. Del Luna. But remember, it’s not her fault. It’s not a conscious decision. It’s a survival mechanism, a way for her mind to cope with the traumatic experience."
Mahinahong sambit nito at tipid na ngumiti pa sa'kin, naiintindihan kong hindi n'ya ginusto ang nangyari kaya nga lang ay hindi ko maiwasang mag-isip patungkol sa magiging takbo ng relasyon naming dalawa.

Sa tingin ko ay isasantabi ko muna ang sarili, mas importante ang tuluyang paggaling ng arkitekto.

"I don’t understand.How can she go on living her life like this? How can she just… forget everything about us? Everything about who she is?"
Naguguluhang tanong ko sa doktor, sa buong buhay ko kasi ay ngayon lang ako nakaranas ng ganito.

"It’s a complex process, Mrs. Del Luna. The memories are not truly lost. They’re buried deep within her subconscious mind. With therapy, with time, and with your support, she will hopefully recover those memories."
Paliwanag nito na kahit papano ay nakapagpagaan ng loob ko— ibig sabihin, may pag-asa pa.

"Hopefully? How long will it take? How do you know she’ll ever remember?"

"There’s no magic formula, no guaranteed timeline. It’s a process. But with patience and understanding, you can help her heal."
Sagot nito na siyang nagpakabog ng dibdib ko. Isa lang ang naisip ko, maski ako ay kailangan ngayong manatili sa tabi ng asawa ko.

Patience. Understanding.

"Thank you, Dr. Sharma."