BIG and SMALL (GL) [UNEDITED VERSION]

Chapter 37 (M)

MOLLY

Alam mo yung pakiramdam na para kang na-reset o kaya na reformat? Yun yung pakiramdam ko nung magising ako noon sa hospital.
Maski pangalan ko, edad, at kahit anong pagkakakilanlan ay wala akong ideya.

Pero may isang tao na nagpakilala at hindi umalis sa tabi ko kahit pa hindi ko siya kilala.
Si Vast Calliope Soledad—ang babaeng nagpakilala bilang asawa ko.

Noong una ay duda pa ako kung totoo ang sinasabi niya ngunit may munting bulong sa isipan ko na magtiwala daw ako sa kanya.

Daily Check-up, mag-asikaso ng pagkain ko, magdala ng mga damit na pamalit at kung anu-ano pang gamit at higit sa lahat ang sumalo sa lahat ng frustrations ko noon.

Bunga marahil ng kundisyon ay madalas na wala sa timpla ang mood ko kaya ang ending, nasusungitan ko ang babae.

Pero kahit ganon ay sinamahan niya ako hanggang sa makalabas ako sa hospital, maski na sa tuwing kailangan ko ng kasama sa mga sessions ko.

Iniisip ko na ng swerte ko sa kanya dahil nakilala ko ang isang tulad niya at naging asawa ko pa, kaya nga ganun na lang ang pagkadismaya ko ng makita ko sa bahay ang papel na naglalaman ng kontrata kung saan nakalagay ang mga kundisyon ng pagiging mag-asawa namin.

FLASHBACK

I woke up from the bed and notice that the space beside me was empty. Fresh from the hospital after a harrowing car accident, I decided to stay home and continue to rest.

'Bakit ang tahimik masyado?'

"Callie?"

"Callie, are you home?"
I called but it went unanswered, leaving me with a growing sense of unease.

Bumangon na akong tuluyan at dumiretso sa banyo para ayusin ng sarili bago lumabas ng kwarto.

Undeterred, I ventured through the empty rooms, my heart pounding with a newfound determination. As I entered the kitchen, a faint aroma of breakfast greeted me. On the table lay a hastily scribbled note:

Good Morning, Molly. Off to work. See you tonight. - Vast.
Relief washed over me upon reading her note.

Ang sarap!
Mabilis kong naubos at nasimot ang lahat ng pagkaing inihanda niya para sa akin.
Kaya naman para tunawin ang kinain ko ay nagdesisyon akong ikutin ang buong bahay.
Ang una ko ngang naisip puntahan ay ang guest room.

'Bakit may konting gamit dito sa guest room?'

'May gumagamit ba nito dati?'
Tanong ko sa isipan pero hindi ko naman maalala ang kasagutan.

Damn this amnesia!

As I made her way to that room, my gaze fell upon a brown envelope tucked away in the closet. Curiosity got the better of me, and I cautiously retrieved it. Inside, I found a document that sent a chill down my spine: a one-year marriage agreement, bearing both our signatures.

'WHAT THE FUCK IS THE MEANING OF THIS?!'

1 year?

Contract?

We're not a real couple?

I don't get it.