Het vergeten paard

1

"Lola! Kom nou eens je bed uit. Je moet opstaan. Het is tijd om naar school te gaan" hoor ik mijn moeder van onderaan de trap schreeuwen. Ik draai me om in mijn bed en werp een blik op mijn wekker. Shit! Het is al half acht. Over een half uur heb ik met mijn beste vriendin Anastasia afgesproken om naar school te fietsen. Ik spring mijn bed uit en ren naar mijn kledingkast. Het is vandaag de eerste schooldag. Wat kan ik in hemelsnaam aan? Ik ga voor een schattig roze jurkje met ballerina's eronder. Snel pak ik mijn tas met wat boeken en storm mijn badkamer in. Dat is het handige van rijke ouders hebben. Je woont in een groot huis met een eigen badkamer, je hoeft nooit ruzie te maken wie er eerst in de badkamer mag. Heel veel mensen zijn jaloers op mij. Een knap meisje met rijke ouders. Wat wil je nog meer? Maar ik vind het allemaal niet zo belangrijk, ik doe gewoon lekker normaal. Als ik na vijf minuten onder de douche vandaan spring kleed ik me aan en ren naar beneden. "Morgen pap, mam" zeg ik terwijl ik ze een kus geef. Ik loop naar de keuken om een broodje te smeren. "Lola, we willen even met je praten" hoor ik mijn moeder zeggen. "Sorry, ik ben al laat. Is het goed als we het er vanavond over hebben?" vraag ik. Ik wacht niet op een antwoord. Snel geef ik mijn ouders een kus en ren het huis uit. Als ik aankom bij de afgesproken plek staat Anastasia al op me te wachten. Ik geef haar snel een knuffel en samen fietsen we naar school. "Wat ben ik blij dat ik bij jou in de klas zit" zegt Anastasia tegen me. Ik geef haar een glimlach terug. Anastasia is al mijn beste vriendin steeds de basisschool, ze staat altijd voor me klaar en ik ook voor haar. "Hoe gaat het met je zusje" hoor ik Anastasia vragen. Onmiddellijk verstijf ik. "Umh J-jaa g-goed hoor" stotter ik. Ik kijk snel naar de grond. Anastasia hoeft me niet te zien huilen. Ondanks dat het 2 jaar geleden gebeurde blijft het vers in mijn geheugen staan. "Je weet toch dat het niet je schuld is hé? Laura heeft het je toch vergeven?" "Ja, dat klopt.." antwoord ik. "Laten we het er niet meer over hebben. Gebeurd is gebeurd." In stilte fietsen we naar school.

Aangekomen op school lopen we naar ons vaste groepje. Ons groepje bestaat uit vier meisjes en twee jongens. Het is zoals altijd gezellig. Als de bel gaat nemen Anastasia en ik afscheid en lopen we samen naar de wiskunde lokalen. "Wiskunde als eerste uur. Wat doen ze ons aan" klaag ik tegen Anastasia. "Het komt wel goed hoor Lola." Anastasia en ik zoeken een plekje achteraan bij het raam uit. Terwijl iedereen de klas inloopt pak ik mijn spullen uit mijn tas. Een paardenschrift en mijn wiskundeboeken. Ik hoor jullie al denken. Een paardenschrift? Wat moet een vijftien jarig meisje met een paardenschrift? Is ze daar niet te oud voor? Sorry daarvoor. Ik houd van paarden. Paarden zijn mijn leven. Ik denk terug aan vroeger toen ik paard reed met mijn zusje. Nee Lola niet aan denken, spreek ik mezelf toe. Ik duw de gedachten weg uit mijn hoofd. Ik begroet mijn medestudenten vrolijk.

Als eindelijk de bel na het laatste uur gaat lopen Anastasia en ik vrolijk naar buiten. "Heb je zin om mee te gaan naar de manege? Ik heb vandaag springles op Destiny" hoor ik Anastasia zeggen. Destiny is Anastasia's eigen paard. "Sorry, ik kan niet. Mijn ouders willen ergens met me over praten. Ik bel je wel." We geven elkaar een knuffel en rijden beiden de andere kant op.

"Ik ben thuis!" Ik hoor mijn zusje wat terug schreeuwen. "Ik ben in de keuken Lola." Als ik in de keuken kom zie in Laura zitten. In haar rolstoel. Mijn schuld, mijn schuld denk ik. Ik voel tranen opkomen. Ik bijt snel op mijn lip en duw de tranen terug. "Hey lieverd. Hoe gaat het?" Laura is een jaar jonger dan ik en verlamd aan haar beide benen. Ze is altijd twee weken in de maand bij ons thuis. De andere dagen zit ze op een speciale dure school voor mensen in een rolstoel. "Het gaat goed" antwoordt Laura. "Weet jij toevallig waar papa en mama zijn?" "Ik denk werken, zoals altijd" zegt Laura. Ik geef Laura een kus op haar voorhoofd en loop naar boven. "Ik ben boven als je me zoekt" roep ik naar haar. Ik ga op mijn bed liggen en doe oortjes in. Ik sluit me af van de wereld.

Ik schrik als opeens de deur open gaat. Het zijn mijn ouders. "Lola, is het goed als we even met je praten?" Ik word zenuwachtig, waar kan het over gaan? "Uh, ja tuurlijk, kom maar binnen." Mijn ouders gaan op mijn bed zitten en ik kijk ze vol spanning aan. "Wij denken dat het een goed plan is als je een bijbaantje zoekt" begint mijn moeder. Pfff, ik haal opgelucht adem. "Is dat het?" vraag ik. Wauw, ik zat helemaal in de stress dat het iets ergs was maar het gaat alleen maar over een bijbaantje. Mijn ouders kunnen soms echt overdrijven.