Het vergeten paard

2.3

"Jongens, maak kennis met Kate, jullie nieuwe teamgenoot." Met grote ogen kijk ik haar aan. Na een tijdje wend ik mijn blik walgend tot Dave. Hij zit bijna met open mond naar Kate te staren. You got to be kiding me.. Met een verwrongen glimlach kijk ik weer naar Kate. "Hoi Kate." Kate lijkt mij nu pas op te merken, want voor de eerste keer kijkt ze me aan. "Ah, jij hier ook. Dan moet dat lekkertje hier ook ergens zijn." Zoekend kijkt ze om zich heen. Ik voel me opnieuw boos worden maar beheers me. "Bedoel je mij soms?" Verbaasd draai ik me om, daar staat Brandon met een grijns op zijn gezicht. Kate bekijkt hem van top tot teen met opgetrokken neus. "Nee, sorry. Ik bedoelde jou niet. Jij bent niet zo lekker." Ik probeer mijn lachen in te houden, maar als Brandons gezicht betrekt van gekwetstheid proest ik het uit. Een paar seconden later volgt iedereen, behalve Kate natuurlijk. Zij voelt zich te goed voor ons. Stilletjes gaat ze op de lege stoel zitten.

"Dus, dan zien we elkaar morgen om 11 uur bij de stallen." Iedereen staat op en zegt elkaar gedag. Dave pakt mijn hand en trekt me mee naar buiten. Snel werp ik een blik op mijn horloge. "Wat gaan we doen? Het is al 10 uur." Dave draait zich met een grijns om. "Dat zul je wel zien." Zuchtend laat ik mijn schouders zakken. Ondertussen is het buiten al donker geworden. Ik werp een blik naar de hemel en zie dat het helder is, duizenden sterren zijn te zien. Verliefd blijf ik staan en ernaar kijken, maar Dave trekt me weer mee. "Waar gaan we nou heen?" klaag ik. "Het is een verrassing. Heb geduld." Ik besluit niks terug te zeggen en me te laten meevoeren door Dave.

"Ik vind dit toch een beetje eng worden" zeg ik na een tijdje terwijl ik bang om me heen kijk. We lopen al een paar minuutjes door het bos. Overdag vind ik bossen geweldig, maar 's avonds krijgt het wat engs. Dave stopt plots met lopen en draait zich naar me om. Hij klemt mijn hoofd tussen zijn handen. "We zijn er bijna. En ik ben er toch bij? Er kan niks gebeuren." Dave geeft me liefkozend een kus op mijn voorhoofd en slaat zijn arm om me heen.

Een tijdje later staat Dave weer stil waardoor ik automatisch zijn voorbeeld volg. Ik kijk hem verbaasd aan. "Zijn we er al?" Hij knikt geheimzinnig. Ik kijk argwanend om me heen. "Ik zie helemaal niets, alleen maar bomen." Dave lacht en gaat achter me staan. Plots is het donker voor mijn ogen. "Vertrouw me" fluistert hij in mijn oor. Ik ontspan weer en hij leidt me een paar meters totdat we weer stilstaan. Ergens ver weg hoor ik water stromen. En gevoel van kalmte overspoelt me. Langzaam haalt hij zijn handen voor mijn ogen weg. Wat ik dan zie laat me naar adem happen.

Dave en ik staan midden in een grote vlakte met allemaal kleurrijke bloemen om ons heen. Voor ons ligt een meer, weerspiegeld in het maanlicht. Het water lijkt net zilver gekleurd. Aan de hemel schijnen talloze sterren en het is volle maan. Verbouwereerd draai ik me om naar Dave. "Ik weer even niet wat ik moet zeggen" mompel ik. "Vind je het mooi?" Dave kijkt me met grote ogen aan. Een lach verschijnt op mijn gezicht. "Het is schitterend." Ik geef Dave een knuffel, wanneer ik hem loslaat pakt hij mijn hand. "Ik wil je nog een dingetje laten zien. Hij trekt me mee, dichter maar het water toe.

"Wauw.." Ik staat ontzet naar alle rondvliegende vuurvliegjes, die rondom het water de lucht nog meer verlichten. "Dit is magisch." Dave slaat zijn armen opnieuw om me heen. Ik druk een kus op zijn lippen. "Ik houd van je." Ik kijk hem diep in zijn ogen en het enige wat ik zie is liefde. Liefde voor mij. "Ik houd ook van jou." Ik sluit mijn ogen en leg mijn hoofd op zijn schouder. "Hoe heb je eigenlijk deze plek ondekt?" Ondertussen speel ik afgeleid met zijn haar. "Oh, ik ben weleens vaker in dit bos geweest" zegt hij onverschillig. "In België?" vraag ik verbaasd. "Ja" mompelt hij afwezig. Plots vind ik dat hij een beetje raar doet. Waarom zou hij zou wantrouwig hierover doen? Ik zucht even, maar besluit er verder niet meer over door te gaan.

Ondertussen zijn Dave en ik op het gras neergeploft en liggen we naar de sterrenhemel te staren. "Moet je nu niet vertellen naar welke sterrenbeelden we liggen te kijken?" vraag ik plagend. Dave laat een lach horen. "Ik zal het je graag willen uitleggen, maar dan moet ik het wel eerst zelf weten." Lachend schud ik mijn hoofd. "Dat daar" en ik wijs met mijn hand naar een plekje in de hemel. "Is de Stier." Dave gaat verbaasd rechtop zitten. "Hoe weet jij dat?" "Mijn vader heeft een soort van sterrenverslaving, dus ik weet er bijna alles van." Ik volg Dave's voorbeeld en ga ook weer rechtop zitten. Ongemerkt probeer ik te gapen, maar zo ongemerkt is het blijkbaar niet want Dave kijkt me geamuseerd aan. "Ben je moe?" Ik haal mijn schouders op. "Een beetje." Eigenlijk ben ik gesloopt, maar ik wil dit moment niet verpesten. Dave staat lachend op. "Niet liegen. Je ogen vallen bijna dicht." Dave steekt zijn hand uit en ik pak hem dankbaar aan. "Het is al half twaalf. Laten we toch maar teruggaan." Dave pakt mijn hand en samen lopen we terug naar het hotel.

A/N: ik heb toch nog even snel een hoofdstukje in elkaar kunnen flansen. Het echte paardengedeelte begint in de volgende hoofdstukken ;D

Er staat trouwens een nieuw boek op mijn account. Zouden jullie een kijkje willen nemen? Ik begin met updaten van dat boek eind februari. Hij heet Verslaafd en is totaal iets anders dan dit boek.