Het vergeten paard

2.23

"Ik denk dat we ergens over moeten praten" zijn de stilte doorbrekende woorden van mijn vader.

Opnieuw hangt er een beklemmende stilte in de kamer. Mijn keel is droog geworden en zenuwachtig slik ik een paar keer. Mijn vader wrijft zijn handen zenuwachtig over elkaar en mijn moeder heeft haar lippen strak op elkaar geklemd. "Hoe gaat het met je?" floept mijn vader eruit. Mijn moeder draait zich alsof om, alsof ze door een wesp gestoken is. "Zeg het!" Mijn moeders stem slaat over. Ze sluit haar ogen even om tot rust te komen en zich te verpakken. Ondertussen kan ik niet meer stilzitten en sta zenuwachtig op. "Wat is er?" Ik kijk mijn ouders vragend aan. Mijn vaders blik is op de grond gericht. "Ik heb wat doms gedaan" mompelt hij. Een schelle lach verlaat mijn lippen. "Dat doe je toch wel eens vaker? Wat was er in hemelsnaam zo dringend dat ik gelijk naar huis moest komen?" Zuchtend kijkt mijn vader op. "Het is een lang verhaal, dus misschien is het beter als je gaat zitten." Ik geef me over en plof neer op de stoel. "Zoals je misschien weet ging het een tijdje niet zo goed met ons bedrijf en zochten we nieuwe mensen om mee samen te werken. Uiteindelijk hadden we iemand gevonden die wel met ons in zee wilde gaan. Hij had alleen een paar wensen." Mijn vader wrijft met zijn hand over zijn nek en ontwijkt mijn blik. "Vertel het haar!" schreeuwt mijn moeder tegen mijn vader. Mijn vader draait zich geïrriteerd om naar mijn moeder. "Wat wil je dat ik tegen haar zeg?!" schreeuwt mijn vader. "Dat ik zo dom, bang en wanhopig was voor een faillissement dat ik een contract heb getekend waarin ik Gloria heb verkocht?!" Zodra mijn vader die laatste zin heeft uitgesproken is het ijzig stil in de kamer. "Wat?" stamel ik. Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en word plots duizelig. Draait de woonkamer altijd zo erg? Mijn vader laat zich verslagen op de bank terugvallen. "Ik heb Gloria verkocht, maar het was niet mijn bedoeling. We hadden al wat whisky's op toen hij al zijn eisen vertelde. Alles was een beetje wazig en ik herinner me dat ik plots het contract had getekend, zonder het goed te bestuderen." Mijn vader staart zwijgend naar een punt achter mij. Ik kan even niets uitbrengen, maar al gauw neemt woede de overhand. "Hoe kan dit? Hoe kan je zo stom zijn! Je weet wat Gloria voor mij betekend!" Kwaad spring ik op. "Je bent een lafaard!" Mijn moeder probeert mijn hand te pakken, maar ik spring weg. "Hoe kan je me dit aandoen! Ik haat je!" Ik ren boos richting de deur, wanneer een gedachte me laat stoppen. "Aan wie heb je hem überhaupt verkocht?" mijn stem is in volume gedaald en ik voel me uitgeput. Mijn vader kijkt me met tranen in zijn ogen aan. "Remco Kamp, de vader van Tamara." Mijn ogen worden groot en met alle kracht die ik in me heb sla ik de woonkamerdeur dicht. Ik been naar buiten waar ik de tranen over mijn wangen laat lopen.

Nog steeds woedend plof ik neer op een bankje in het park. Hoe kunnen mijn ouders me dit aandoen? Hoe dom zijn ze? Ik kan mijn gevoelens niet onder woorden brengen, maar geloof me. Dit is een en al woede en verdriet. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en scroll door de berichtjes die ik heb gekregen. Mijn moeder smeekt me om thuis te komen, omdat ze zo 'bezorgd' is. Ik zie dat ik ook een paar berichtjes van Dave heb, maar voor het eerst besluit ik om hem te negeren. Ik heb even geen behoefte aan mensen. Vanuit mijn ooghoek zie ik iemand naast me neerploffen op het bankje, maar ik besteed er geen aandacht aan, totdat ik een sigarettengeur ruik. Ik draai me geïrriteerd om. "Zeg, wel je even weggaan. Je loopt mijn lucht te verpesten met die stank" floep ik eruit. Gelijk scheld ik mezelf uit wanneer ik de jongen zie zitten. Laten we zeggen dat hij qua uiterlijk in het rijtje 'badboy' valt. Een zwart leren jasje zit strak om zijn bovenlichaam gegoten. Hij heeft zwart haar en een licht stoppelbaardje en zijn ogen zien er dreigend uit, met een speelse glans erin. "Sorry, babe. Maar ik zit hier best" grinnikt hij. "'Don't babe me en ik zit hier ook wel goed." De jongen, waarvan ik zijn naam niet weet kijkt me met een grijns aan. "Goed, dan blijven we hier toch allebei zitten." Ik kijk weer stellig voor me uit. Na een paar seconden in stilte door te hebben gebracht gaat mijn telefoon over. Zuchtend pak ik hem uit mijn zak en druk mijn moeder boos, voor de zoveelste keer, weg. De jongen kijkt me fronsend aan. "Mot?" Zuchtend schud ik mijn hoofd. "Nee, of ja, eigenlijk wel. Ruzie met mijn ouders." De jongen barst in lachen uit. "Ah, miss goody-goody heeft voor het eerst ruzie met haar ouders." Ik kijk hem boos aan. "Beetje logisch hè als je vader je eigen paard heeft verkocht aan een meisje die je haat, alleen maar omdat hij dronken is gevoerd en vervolgens een stom contract heeft getekend." Even kijkt de jongen mij sprakeloos aan. "Wauw, dat is klote." Zuchtend laat ik mijn hoofd vallen. "Dat is dus de reden waarom ik hier depressief op een bankje zit naast een of andere onbekende jongen, die misschien wel een moordenaar kan zijn." Opnieuw moet de jongen lachen. "Geloof me, ik doe veel foute dingen, maar een moordenaar ben ik niet." Ik kijk hem stiekem zijdelings aan. Ik moet eerlijk toegeven dat ik deze jongen onderschat heb. Hij is eigenlijk best aardig. De jongen staat op. "Ik heb met mijn vrienden afgesproken. Ik weet dat je me verder niet kent, maar heb je zin om mee te gaan? Volgens mij kan je wel wat afleiding gebruiken en heb je nog geen zin om naar huis te gaan." Ik bijt nadenkend op mijn lip. "Mag ik dan eerst je naam weten?" De jongen steekt zijn hand naar me uit. "Ik ben Brad." Na even te aarzelen pak ik zijn hand aan. "Lola."

A/N: EINDELIJK EEN UPDATE ENNNNNNN een nieuw personage! Wat vinden jullie van hem..? :p