Het vergeten paard

23

De volgende weken gaan allemaal heel snel. Mijn dag bestaat uit: opstaan, naar Dave, school, naar Gloria, naar Dave en slapen. En dat elke dag opnieuw en opnieuw. Met Dave gaat het goed. De doktoren hebben hem eergisteren uit coma gehaald, volgens de doktoren was Dave genoeg aangesterkt en kon hij daarom goed wakker worden. We waren er allemaal bij toen het gebeurde, zijn ouders, wat vrienden, Anastasia en ik. Het was wel wat druk voor hem. Hij was even wakker, keek iedereen aan en viel gelijk weer in slaap, volgens de doktoren is dat een hele normale reactie, dus trek ik me er niet veel van aan.

Ik steek mijn hoofd om de deur. "Dave? Ben je wakker?" "Ja, kom maar." Er verschijnt een lach op mijn gezicht en ik loop naar zijn bed. Dave ziet er al beter uit, hij heeft wat kleur op zijn gezicht en zit rechtop in zijn bed. "Hey schat." Ik loop naar Dave toe en geef hem een kus op zijn mond. "Hoe gaat het met je?" "Goed hoor. Sorry dat ik eergisteren zo in slaap viel, maar ik was nog zo moe." Ik moet lachen. "Het geeft niet. Het is heel wat wat er allemaal met je is gebeurd." Dave lacht even terug maar daarna krijgt zijn gezicht een serieuze uitdrukking. "Toen ik in coma was heb ik je gehoord" bekent Dave zachtjes. "Oh" is het enige wat er uit mijn mond komt. Zenuwachtig bijt ik op mijn lip. "En ik vind het goed." Ik kijk verschrikt op. "Je vind het goed?" breng ik ongelovig uit. "Je mag de wedstrijd op hem rijden." Vol ongeloof staar ik Dave aan. "Are you kidding me?!" Ik spring op en vlieg Dave om zijn nek. Als ik hem zachtjes hoor kreunen laat ik hem snel los. Een beetje gênant kijk ik hem aan. "Sorry." Dave moet lachen. "Geen probleem. Maar ik wil je niet weghebben of iets, maar als je die wedstrijd zaterdag wilt winnen moet je je echt gaan voorbereiden." "Kan je erbij zijn?" vraag ik nieuwsgierig. "Ik denk het wel, de dokter komt straks om me te controleren, maar ik mag waarschijnlijk morgen al naar huis. Dan heb ik nog twee dagen om thuis aan te sterken en dan ben ik de eerste die langs de rijbaan staat je aan te moedigen." "Dankjewel. Dat waardeer ik echt." Ik geef Dave een kus op zijn mond en loop de kamer uit.

"We gaan het goed doen" fluister ik bij Gloria's oor. Hij is al helemaal gepoetst en opgezadeld. "Lola!" Ik draai me verbaasd om. "Henk, wat doe jij nou hier?" Henk komt wat dichterbij, wel goed oplettend op Gloria's bewegingen. "Misschien vind je het leuker om in een echte rijbaan te oefenen?" Een grijns verschijnt op Henks gezicht. "Meen je dit serieus?" Henk knikt. "Helemaal serieus." Als Henk mijn verbaasde gezicht ziet moet hij lachen. "Nou ga je nog opstijgen?" Henk pakt de teugels van Gloria vast en ik stijg soepel op. Ik merk aan Gloria dat hij een beetje gespannen is door een nieuw persoon, maar hij doet verder niets. Ik ben zo trots op hem. Hij begint overal steeds meer aan te wennen. Ik spoor Gloria zachtjes aan en hij loopt weg in stap. Henk blijft naast me lopen. "Ik heb een stal klaar laten maken." "Dat meen je niet?" zeg ik ongelovig. "Hij zal ooit moeten wennen aan andere mensen en paarden als hij de springwedstrijd wilt winnen." "Dankjewel Henk." Ik schenk hem een glimlach. Ik zie Henk een beetje bedroefd kijken naar Gloria. "Wat is er gebeurt?" Henk kijkt me verdrietig aan. "Ik weet niet of Dave er blij mee is als ik dit zeg, maar ik vind dat je het mag weten." Ik laat Gloria stoppen en stijg af. Ik plof neer op het gras met Gloria's teugels in mijn hand. Henk gaat naast me zitten , haalt een paar keer diep adem en begint.

"Zoals je waarschijnlijk wel weet kreeg Dave Gloria voor zijn verjaardag. Het klikte eigenlijk meteen tussen die twee. Ze waren een topteam samen. Gloria was misschien wel het beste paard wat we op onze manege hadden staan. Gloria deed het geweldig, hij was aardig tegen andere paarden en vooral ook tegen de verzorgers. Wel was hij altijd gevoelig geweest. Je moest hem met liefde behandelen. Als je hem doordrong op iets kon hij vervelend gaan doen." Henk neemt even een pauze, alsof hij moed aan het verzamelen is voor het stuk wat erna komt. "We hadden een nieuw stalmeisje aangenomen. Charlotte. Dave en Charlotte konden het goed met elkaar vinden. Niet als in een relatie, maar gewoon als vrienden. In ieder geval, Charlotte had vroeger gereden, ze had blijkbaar een eigen paard. Dave stelde voor om haar op Gloria te laten rijden. Ik vond het eigenlijk al gelijk geen goed idee. Ik zou niet zeggen dat ze dieren mishandelde, maar ze was er soms gevoelloos en hard tegen. Als ze even maar niet luisterde naar haar kregen ze een zweepslag. Daarom wilde ik niet dat ze op Gloria zou rijden, hij zou daar niet tegen kunnen en gek worden, maar Dave wilde het per se. Hij bleef maar doorzeuren en ik heb uiteindelijk ja gezegd. Om van het gezeur af te zijn. De volgende dag zou ze erop rijden. Ik kwam kijken, omdat ik bang was dat het fout zou gaan. Al toen Charlotte hem opzadelde deed hij al agressief. Zij wilde alles snel en pijnlijk doen, vooral met de singel. Gloria trapte al naar haar, en zij gaf hem een stomp. Gloria werd nog wilder maar Charlotte trok zich er niets van aan. Nadat ze was opgestegen was ik best opgelucht. Gloria was weer rustiger en het zag ernaar uit dat alles goed ging. Maar Charlotte wilde gaan wijken. Gloria was toen nog best jong en zeker geen ster in wijken, dus Charlotte bleef door pushen. Ze gaf hem op den duur een harde zweepslag. Gloria werd helemaal gek. Hij begon te rennen alsof hij een racepaard was. Hij rende recht op een muur af en gaf toen een hoge bok. Zij was haar beugels al verloren en werd gewoon gelanceerd. Ze knalde tegen de muur en viel op de grond. Daar bleef ze doodstil liggen. De ambulance kwam en ze werd meegenomen. Ze lag een week in coma en is daarna overleden." Henks ogen blinken van ingehouden tranen, zelf heb ik ook een brok in mijn keel. "Haar ouders hadden een rechtszaak aangespannen. Het paard zou levens gevaarlijk zijn en de rechter gaf hun gelijk. Wij moesten kiezen; het paard naar de slacht brengen of Gloria houden en dat we de manege moesten sluiten. Natuurlijk wilden we de manege niet sluiten, de zaken gingen eindelijk goed, maar we wilden Gloria ook niet naar de slacht brengen. We waren allemaal gehecht aan hem geraakt. We zochten voor een oplossing en ondertussen bleef Dave op Gloria rijden, maar ze waren geen topteam meer. Dave was bang voor Gloria geworden en Gloria voor alles en iedereen. Hij was niet meer te houden. Je kon niks meer met hem. Hij was verpest, maar we wilden hem ook niet naar de slacht brengen. Er stond in het bos nog een stal vrij, we hebben besloten om hem daar te houden. Ik bracht hem elke dag eten. Maar verzorgde hem verder niet. Toen ik op een dag weer eten bracht viel me op dat hij gepoetst was en weer helemaal schoon. Gloria zelf, kreeg er weer zin in. Ik zag het aan de blik in zijb ogen. Hij straalde weer. Ik had al een vermoeden dat jij hierachter zat, maar wilde er niet over beginnen. Dat was allemaal aan jou de eer."

Henk kijkt me weer aan. "Ik denk dat dat zo'n beetje het verhaal was" zegt hij mompelend. "Dankjewel Henk, voor het vertellen." Henk knikt. "Maar hij is inderdaad veranderd, hij heeft weer levenslust en doet weer aardig tegen iedereen. In het begin toen ik bij hem kwam was hij inderdaad schuw. Je wilt niet weten hoe gemeen hij soms tegen mij was, maar ik trok me er niets van aan. Ik gaf hem alleen liefde. Hij vertrouwt mij en ik vertrouw hem." Er verschijnt een trotse lach op Henks gezicht. "Ik denk dat we wel genoeg hebben gepraat. Jij moet trainen wil je de wedstrijd winnen. En ik ga je daarbij helpen." Er verschijnt zo'n grote grijns op mijn gezicht, dat mijn kaken er pijn van doen. "Ik ben hier zo dankbaar voor" zeg ik. "Ik weet het." Ik stijg weer op en samen met Henk lopen we naar de bak.