Het vergeten paard

22

Aarzelend stap ik naar binnen. Ik ben bang hoe Dave eraan toe is. Ik wil het niet weten. Ik wil gewoon dat dit een nachtmerrie is en dat ik wakker word in Dave's armen. Maar nee. Dit is de keiharde realiteit. Langzaam stap ik naar het grote bed waar Dave in ligt. Ik schrik als ik hem zie liggen. Zijn gezicht is lijkbeek, maar toch vredig. Alsof hij rustig ligt te slapen en elk moment wakker kan worden. Ik laat me neerzakken in de stoel naast Dave's bed. Ik pak zijn hand voorzichtig, zodat alle draadjes die uit zijn lichaam steken goed blijven zitten. "Het spijt me." Ik druk een kus op zijn hand en verplaats mijn aandacht naar zijn gezicht. Nu pas vallen de kleine details me op. Een stoppelbaardje van een dag of twee. Piepkleine zomersproetjes op zijn neus en een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen. Alsof hij aan het nadenken is. Ik heb weleens ergens gelezen dat mensen je kunnen horen als ze in coma liggen. Ik voel me een idioot, maar waarom niet? Ik haal een paar keer diep adem en begin.

POV DAVE

Waar ben ik? Ik kan mijn lichaam niet meer bewegen. Ik zie alleen maar zwart. Ik begin te stressen. "Het spijt me" hoor ik ergens ver weg. Wacht, wie zei dat? Ik ben hier niet alleen? Het is een paar minuten stil voordat ik de stem weer hoor. "Het is allemaal mijn schuld." Er gaat een vlaag van bekendheid door me heen. Lola. Mijn Lola. De stem gaat verder. "Ik weet dat als je wakker zou zijn geweest, je me nu hoofdschuddend zou hebben aangekeken. Je zou me vertellen dat het niet mijn schuld is, maar dat is het wel. Ik moest weer zo nieuwsgierig zijn om het pad te betreden." Ik kan bijna voor me zien hoe Lola naast me zit. Haar ogen dik en rood. Een bezorgde frons op haar voorhoofd. Haar lippen strak op elkaar geklemd met een trillende onderlip. Alsof ze elk moment in tranen kan uitbarsten, wat waarschijnlijk gebeurt. "Toen ik het luik openende zag ik het mooiste paard dat ik ooit had gezien. Ik besefte me dat ik hem weleens in het boek in de kantine had zien staan. Ik keek gewoon een keer in dat boek en zag Gloria, jij was de eigenaar." Lola stopt even met praten alsof ze moed aan het verzamelen is. "Ik ging steeds vaker naar Gloria. In het begin was ze bang, maar tegelijkertijd ook heel nieuwsgierig. Ik was een keer bij Gloria en Anastasia had me gevolgd. Dat wist ik echt niet!" Ik hoor aan Lola's stem dat ze wanhopig begint te worden. "Ze wist dus opeens van mijn geheim en wilde me helpen, maar ik moest het wel tegen jou vertellen. Maar ik ben zo laf. Ik was bang voor je reactie, en nu lig je hier." Er ontsnapt een snik uit Lola's mond. Ik wil haar hand vastpakken en geruststellende woordjes tegen haar fluisteren, maar ik kan me niet bewegen en al helemaal niet praten. Als Lola weer wat rustiger is geworden gaat ze verder. "Anastasia en ik leerde hem steeds alles opnieuw aan. Van poetsen, tot zadelen. In het begin was ze bang met het zadel, ze trapte. Maar met wat liefde en rust is ze er nu weer aan gewend geraakt. In heb op haar gereden." Eigenlijk moet ik ontzettend boos op haar worden, dat ze het in haar hoofd heeft gehaald om op dat paard te zitten, maar ergens vind ik het ook wel knap, dat ze het zomaar heeft gedaan. "Toen Anastasia haar zag rijden wist ze meteen dat het een getalenteerd paard was en vooral zou uitblinken in springen. Je weet hoe erg ik van springen houd." In Lola's stem hoor ik een lach. "Dus nadat ze alles goed heeft geleerd, draven en galopperen hebben we gesprongen." Lola houd haar adem in. "En het was geweldig. Ze springt prachtig." Ik kan Lola geen ongelijk geven, want qua springen is het echt een wonderpaard. "Maar toen kwam jij erachter, en lig je hier." Ik hoor aan Lola's stem dat haar stemming is omgeslagen. Ze kan weer elk moment in huilen uitbarsten. "Ondanks alles is het toch mijn schuld. Ik moest niet zo nieuwsgierig zijn en Gloria blijven opzoeken. Ik moest hem buitensluiten, maar ik kon het niet. Dat paard nestelde zich in mijn gedachten. Ik heb een klik met haar." Lola neemt even een adempauze. "Ik weet niet wat er is gebeurt tussen jou en Gloria en ik hoef het ook niet te weten, maar Gloria is goed. Als je haar liefde en geduld geeft doet ze alles." Wat zachter voegt Lola erbij, alsof ze bang is voor mijn reactie: "ik doe mee aan de springwedstrijd."

POV LOLA

Het is eruit. Eindelijk heb ik het verteld, of hij het nou echt heeft gehoord weet ik niet, maar een gevoel van opluchting spoelt door mijn lijf. Ik haal een paar keer diep adem om weer tot rust te komen. "Ik hoop dat je me vergeeft. Ik ga je trots maken." Ik geef Dave een kus op zijn voorhoofd en sta op. Het is tijd voor Dave dat hij kan rusten, hoe meer rust, hoe beter zijn herstel gaat. Als ik uit de kamer loop staan Anastasia en Dave's ouders op mij te wachten. "Hoe gaat het met hem?" vraagt Anastasia bezorgt. Ik zucht. "Ik denk wel goed. Ik heb hem alles verteld." Henk kijkt verbaasd op. "Wat heb je hem verteld?" Anastasia en ik wisselen een blik. "Ik moet iets vertellen" beken ik schoorvoetend. Henk kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Je moet me beloven niet boos te worden." Ik kijk hem bang aan. Henks gezicht verzacht. "Natuurlijk niet." En zo vertel ik voor de tweede keer mijn verhaal. Mijn geheim.

Als ik ben uitgepraat haal ik opgelucht adem. Iedereen die ervan af moet weten, weten ervan. Ik kijk Henk een beetje bang aan. Ik kan zijn gezichtsuitdrukking niet goed zien. Zijn gezicht staat blanco. "Het is goed dat je het verteld heb." Ik kijk Henk verbaasd aan. "Je bent niet boos?" vraag ik voorzichtig. Henk zucht. "Natuurlijk niet, maar je had het wel kunnen vertellen." "Mag ik doorgaan met Gloria en aan de wedstrijd meedoen?" Ik kijk Henk zijdelings aan. "Ik kan daar niks over zeggen" geeft Henk toe. "Het is officieel Dave's paard." Henk kijkt me aan. "Maar zolang Dave in coma ligt, ben ik in feite de eigenaar. En ik zeg ja." Ik zweer, als ik in een tekenserie had gezeten, waren mijn ogen uit mijn oogkassen gerold van verbazing. "Dankjewel!" gil ik in Henks oor terwijl ik hem een knuffel geef. Hij moet grinniken. "Ik maak jullie trots. Dat beloof ik."

A/N Sorry dat ik zo lang niet meer heb ge-update. Heel druk met school. Vier havo is een druk en moeilijk jaar :( maar ik heb nu vakantie, dus ga weer veel schrijven. Ik ga alleen wel richting het einde van dit boek. Ik gok nog op een stuk of drie hoofdstukken, misschien meer, maar sowieso niet minder.