Het vergeten paard

15

"Umh, i-ik, umh, d-dit is" stotter ik. "Wat doe je hier? Hier is helemaal niks te zien." Ik kijk Anastasia met een betrapte blik aan en antwoord niet. "Hallo, ik vroeg wat. Wat doe je hier? Je mag hier niet komen." "Jij mag hier anders ook niet komen hoor" kaats ik terug. "Dat klopt, maar ik zag je hier naartoe lopen terwijl je naar huis zou gaan." Oh, vandaar. "Maar wat doe je hier?" vervolgt Anastasia haar gepraat. Het lijkt erop dat Anastasia helemaal niks doorheeft, ze heeft de stal wel gezien, maar weet niet dat er een paard in staat. "Ik moest wat gereedschap halen" verzin ik snel. "Dave zei dat ik wat nieuwe scheppen moest pakken en die liggen hier." "Dat kan je toch wel zeggen? Ik help je wel even." Anastasia loopt richting de stal. "Nee!" Snel spring ik voor Anastasia. Ze kijkt me verbaasd aan. "Wat is er mis met jou? Waarom doe je zo raar?" "Ik zag muizen lopen en ik weet dat je daar bang voor bent." Ik zie Anastasia's gezichtsuitdrukking veranderen naar walging. "Ik wacht wel verderop op je." Anastasia draait zich om en wilt weglopen, maar dan trapt Gloria tegen de deur. Shit kan dat paard nou nooit eens rustig doen? Snel draait Anastasia zich om. "Wat was dat?" "Oh, niks hoor! Ik trapte een steen tegen de stal." Liegen tegen je beste vriendin, wauw, wat ben ik toch een goed mens. Anastasia kijkt me wantrouwend aan. Alsof Gloria de situatie aanvoelt begint ze ook nog te hinniken. Anastasia kijkt verbaasd. "Tuurlijk, er ligt hier echt gereedschap en dat paard dat ik hoor is op de radio." Ik kijk haar schuldig aan. "Het is echt niks, dat geluid kwam vanaf de weide." Ik voel een rode blos op mijn wangen verschijnen. Ik zie dat Anastasia haar geduld begint te verliezen. Gloria gaat ook maar door met briesen. "Lola, je gaat nu aan de kant en verteld me wat er aan de hand is!" er klinkt duidelijk woede door haar stem.

Langzaam zet ik een stap opzij, ik heb verloren. Anastasia kijkt me wantrouwend aan en loopt langzaam naar de stal. Als ze bij de deur aankomt haalt ze even diep adem en kijkt naar binnen. Ze hapt naar adem. "W-wat doet dit paard hier? Ze is zo mooi." Anastasia wilt Gloria aaien, maar als ze bijna bij haar hoofd is, hapt Gloria naar haar. Anastasia schrikt en loopt een stukje naar achteraan. "Wauw, die is agressief." "Wat? Nee, dat doet ze nooit." Ik loop naar Gloria en wil haar ook aaien, maar ze hapt ook naar mij. Ik schrik, maar herpak me snel weer. "Wat is er jochie?" zeg ik tegen hem. "Ben je bang? Voel je je bedreigt." Het lijkt alsof Gloria de zinnen tot zich laat doordringen en wordt wat rustiger. Als ik hem weer probeer te aaien laat hij het wel toe. "Dat was raar" mompel ik als ik terug naar Anastasia loop. "Ga ik nog uitleg krijgen?" Ik zie dat Anastasia's woede is gezakt, maar ik zie de gekwetste blik op haar gezicht. Ik snap wel dat ze zo doet, je beste vriendin heeft geheimen voor je ik zou hetzelfde voelen als Anastasia dit bij mij zou doen. "Het is een lang verhaal" zeg ik zuchtend. "Ik heb alle tijd" en Anastasia ploft op de grond.

Ik vertel haar alles, van het gehinnik wat ik steeds hoorde, tot het boek in de kantine, de uitbarsting van Dave en dat ik hem uit zijn stal heb gehaald en gepoetst. Na het verhaal kijkt Anastasia me aan. "Je had het me kunnen vertellen. Ik ben je beste vriendin. Ik kan je helpen." "Ik weet het. Sorry, maar ik was gewoon zo bang dat iemand erachter zou komen." "Er komt niemand achter, want ik ga je helpen." "Echt?" Ik kijk Anastasia verbaasd aan. "Wat dacht jij dan? Tuurlijk ga ik je helpen. Maar eerst wil ik hem opnieuw aaien, in de hoop dat hij me niet opnieuw bijt." Ik geef haar een knuffel en samen lopen we naar de stal.

"Praat anders eerst tegen Gloria, stel haar gerust en aai haar daarna pas." Dit is al de tweede keer dat Anastasia Gloria probeert te aaien, hij hapt steeds naar haar. "Rustig maar, ik kom je helpen, je kunt me vertrouwen. Ik ga je helpen samen met Lola." Het lijkt net alsof Gloria alles snapt, want hij geeft zich over. Hij komt dichterbij met zijn hoofd en rustig beweegt Anastasia haar hand naar zijn hoofd. Hij laat zich aaien. "Goed zo, dit is toch niet zo eng?" Anastasia draait zich om naar mij. "Ik weet niet wat er met hem is gebeurt, maar iets zegt me dat hij het niet zo heeft op vreemde mensen." Ik kijk Anastasia met een lach aan. "Dat wist ik nog niet" zeg ik sarcastisch. "Ik kan me wel iets over hem herinneren." Ik kijk haar verbaasd aan. "Serieus?" schreeuw ik bijna. "Doe eens rustig en ja. Ik zag dit paard weleens in de wei staan. Hij trapte steeds naar andere paarden, en als mensen hem uit de wei wilden pakken begon hij weg te rennen en soms naar je te bokken. Dave was de enige die dichtbij hem mocht komen." Anastasia krijgt een diepe frons in haar gezicht. "Ik was een keer Destiny uit de wei aan het halen toen er een ambulance aan kwam rijden. Ik gaf er niet zoveel aandacht aan want er gebeuren wel vaker ongelukken, waarbij de ambulance moet komen. De ambulancebroeders sprongen uit de auto en namen de brancard mee. Even later kwamen ze terug met een meisje, Dave en zijn vader liepen erachter aan. Ik hoorde Henk tegen Dave schreeuwen, iets over dat het genoeg was geweest en dat het paard levensgevaarlijk is. Het paard moest worden verkocht. Verder luisterde ik niet en wist dus niet waar het over ging. Ik besteedde er geen aandacht aan. Maar nu ik Gloria weer zie, weet ik dat het over Gloria ging. Dat Gloria dat levensgevaarlijke paard was, maar ik heb geen idee wat er die dag is gebeurd en waarom hij hier staat." Als Anastasia klaar is moet ik even gaan zitten. Alles duizelt. Ik heb een band met een levensgevaarlijk paard. Misschien is dat meisje wel dood. "Wat nu?" fluister ik. "Ik weet het niet." Zuchtend laat Anastasia zich naast mijn neer ploffen. "Je kan het toch gewoon proberen. Misschien is hij wel verandert."

Ik zet Anastasia thuis af. Als ze naar binnen wil lopen draait ze zich om. "Kom me morgen om 8 uur ophalen." "Waarom zo vroeg? Normaal slaap ik dan nog." "Ik weet het, maar we gaan naar Gloria. Hoe vroeger we er zijn hoe minder mensen. Ik zorg voor een zadel en hoofdstel, jij neemt je cap mee en een bodyprotector voor de zekerheid." Ik ben even stil, ik had niet verwacht dat ze nog mee wilde helpen. "Dankje, dat je dit wilt doen." "Ik doe het voor jou." Anastasia doet de deur open en loopt naar binnen. Ik zet mijn helm op en rijd naar huis.

Als ik thuis ben aangekomen loop ik gelijk naar de keuken. Eerst maar eens iets eten. Op de bar ligt een briefje, mijn ouders zijn een weekend weg voor het werk. "Leuk hoor, weer alleen thuis." Ik pak spaghetti uit de koelkast en warm het op in de magnetron. Ik plof neer op de bank en zet de tv aan. Na een uurtje sta ik op en loop naar mijn badkamer, ik spring onder de douche en trek mijn pyjama aan. Ik zie dat het al tien uur is en besluit maar naar bed te gaan. Ik ben kapot. Morgen moet ik vroeg op en het wordt een zware dag. Ik heb een voorgevoel dat het heel moeilijk gaat worden om op Gloria te kunnen rijden.